“Asnjë nuk më do”. Sa herë ka ndodhur të dëgjosh dikë të shqiptojë një fjali kaq mizore, qoftë edhe për një çast. Dhe sa të tjerë, nga ana tjetër, ishim ne ata që e menduam. Një ndjenjë e tmerrshme e vetmisë së thellë që na kap, pavarësisht se jemi të rrethuar nga njerëzit tanë më të dashur.
Mos u shqetësoni, nuk jeni vetëm
Ne duam t’ju sigurojmë në një pikë të parë thelbësore: nëse edhe për një moment keni menduar se askush nuk ju do, nuk jeni të vetmit. Të gjithë kemi momente “jo”, kur gjithçka duket se bie në një humnerë trishtimi dhe pasigurie . Pra jo, nuk jeni aspak vetëm.
Të gjithë duam të ndihemi të dashur, gjë që është thelbësore për “mbijetesën”. Ne jemi njerëz dhe si të tillë ndjejmë nevojën e lindur për të kënaqur këtë oreks emocional. Asgjë më njerëzore, përfshirë faktin që shpesh të tjerët nuk na ofrojnë dashurinë që do të donim. Dhe këtu në kokën tonë fillojnë të ndezin mendimet negative, sikur të gjithë rreth nesh nuk dinë “si” të na duan në mënyrë perfekte.
Dashuria “ideale”.
Dhe këtu është arsyeja e parë që na shtyn të mendojmë “askush nuk më do”. Përrallat janë thjesht përralla, por ne shpesh i harrojmë dhe ideja e një dashurie ideale si kjo zë rrënjë tek ne deri në atë pikë sa na bën të besojmë se dashuria e atyre që na rrethojnë – ajo e vërteta – nuk mjafton kurrë . Idealizimi i dashurisë së tepërt nuk do të na bëjë kurrë të ndihemi të kënaqur, në të vërtetë vetëm do të rrisë tek ne atë ndjenjë të hidhur zhgënjimi që bëhet e vështirë për t’u larguar.
Mungesa e vetëvlerësimit
Marrëdhënia me prindërit para së gjithash, pastaj marrëdhëniet e para shoqërore mund t’i japin një dorë pasigurive tona, duke e çuar fjalë për fjalë vetëvlerësimin tonë në trekëmbësh. Dhe pikërisht këtu lindin vështirësitë e vërteta, kur jemi të rritur: të kesh një mendim të ulët për veten, të besosh se nuk jemi kurrë të mjaftueshëm dhe se jemi të pavlerë në sytë e të tjerëve është hapi i parë drejt ndërtimit të fjalive në kokën tonë si ” askush nuk e do”.
Filloni nga e para me ju
Mund të ketë shumë arsye që na bëjnë të besojmë se askush nuk na do, siç e kemi parë. Traumat e fëmijërisë, plagët e thella dhe të pashëruara kurrë plotësisht, mungesa e dashurisë dhe madje një tepricë dashurie mund të ndikojnë shumë në mënyrën se si ne e perceptojmë veten dhe botën tonë emocionale.
Dhe pikërisht këtu duhet të fillojmë: nga vetja. Le të shohim brenda, duke u përpjekur të kuptojmë se çfarë na lëndon aq shumë sa të besojmë se nuk e meritojmë dashurinë.
