Personi krenar bllokon veten me idetë e tij që e mbyllin nga bota dhe risitë: një afirmim krejtësisht kundërproduktiv i vetvetes, por nga i cili mund të mbrohesh, në këtë mënyrë…
Personi krenar dhe arroganca e tij
Sot, ndoshta për shkak se rrugët e dijes tani janë të hapura, vetëm koncepti i krenarisë duket se mbetet i këtij “libido intelektuale”. Një vullnet i mprehtë, i pakompromis, prekës për të imponuar mendimet e tij, pavarësisht nëse dikush ka të drejtë apo jo. Bëhet fjalë pikërisht për “dëshirën gjithmonë për të pasur fjalën e fundit”. Një qëndrim për të cilin shumë janë edhe krenarë, sikur të ishte një demonstrim i trimërisë dhe forcës mendore, por që prodhon shumë dëme. Ajo nuk ka të bëjë më me të diturit dhe arritjen e një pikëpamjeje objektive, përkundrazi, është bërë pikërisht ai element regresiv kundër të cilit instinkti i shëndetshëm i lirisë ka luftuar gjithmonë.
Personi krenar: Çfarë thotë psikologjia
Krenaria intelektuale është karakteristike për ata që në një argument janë më shumë të shqetësuar për pohimin e idesë së tyre sesa për dialogun me të tjerët, për ata që, ndërsa kuptojnë se tjetri ka të drejtë, vazhdojnë të mbrojnë në mënyrë absurde pozicionin e tyre. Nuk është vetëm kokëfortësia: është një ushtrim në stil, agresion i maskuar. Diçka që, në fund të fundit, na pengon të jemi në një shkëmbim të vërtetë dhe të frytshëm me realitetin e jashtëm: ne konsiderojmë vetëm idetë tona, veten tonë.
Atje ku ka krenari, liria zhduket
Për fat të mirë, sado i rrënjosur të jetë ky qëndrim, ndryshimi i tij nuk është i vështirë. Është e nevojshme të kuptojmë se aty ku ka krenari, nuk ka liri dhe se ata që nuk e kanë lirinë nuk janë aq shumë ata që vuajnë “fjalën e fundit”, por pikërisht ata që e pohojnë atë. Ata që kanë të bëjnë me një person krenar, herët a vonë përfundojnë duke e lënë atë në bindjet e tij, dhe kështu ai mbetet i lirë të jetë në gjendje të mendojë dhe të jetë në gjendje të shprehet ashtu siç e sheh të përshtatshëm me këdo tjetër. Personi krenar, nga ana tjetër, mbetet aty, me pohimin e tij të padobishëm të forcës, si një statujë e vjetër e një udhëheqësi për të cilën askush nuk interesohet më. Të braktisësh krenarinë intelektuale do të thotë para së gjithash të çlirosh mendimet e veta.
Ju arrini lirinë për të qenë në gjendje të thoni atë që mendoni në të vërtetë, mund të ndryshoni mendje dhe gjithashtu mund të vëreni se sa shpesh nuk ka vetëm një ide të drejtë, por mundësi të ndryshme mund të bashkëjetojnë, pikëpamje që integrohen edhe pse janë të kundërta. Prandaj, nuk është e nevojshme të imponohet “fjala e fundit” dhe të pretendohet se është më e drejtë se tjetra, por të dëgjosh, të propozosh, të shoqërohesh, të përzihesh, të nxjerrësh ide të reja. Integrimi gjithmonë përfaqëson një nivel më të lartë njohurie dhe lirie. Pse të mos e ndjekësh?
Viktimat e personit krenar: vetja, të tjerët dhe marrëdhëniet
Të zënë me nevojën për të qenë të drejtë dhe për të thënë gjënë e fundit, njerëzit krenarë shpesh nuk i vënë re efektet negative që prodhojnë tek të tjerët. Ka një gamë të gjerë prej tyre: në më të pasigurtën ekziston ndjenja e pamjaftueshmërisë, dyshimit të vazhdueshëm, frustrimit me idetë dhe shpresat e veta; Tek ata që e konsiderojnë veten të barabartë, irritimi, nervozizmi dhe padurimi lindin për pamundësinë e të pasurit një dialog të shëndetshëm dhe të dobishëm dhe në planin afatgjatë, ekziston një tendencë për të shmangur marrëdhënie të tilla. Nga ana tjetër, ata që “shohin” fenomenin për atë që është, pra një shprehje e agresionit të maskuar mund të japin dorëheqjen dhe të tregojnë kondescension, duke e lënë fushën të lirë të krenohet siç bën dikush me fëmijët kur këmbëngulin për diçka.
