Për çfarë bisedojmë kur flasim për besimin? A është vërtet e drejtë të besosh gjithmonë? Mosbesimi ndaj të tjerëve duhet të tejkalohet gjithmonë? Thellë-thellë ne vazhdojmë të ndihemi të vetmuar, të distancuar nga njëri-tjetri dhe strehohemi tek vetja si i vetmi antidot, kur thjesht duhet të mbështesim njëri-tjetrin dhe të mos lejojmë që mungesa e besimit të infektojë edhe jetën tonë, duke u distancuar më tej nga gjërat e bukura që ekzistojnë në botë: gëzimi i takimit dhe festimit të ekzistencës në të gjitha format e saj.
Çfarë është besimi?
Profesor Keating, i luajtur nga i ndjeri Robin Williams, në filmin “Shoqëria e poetëve të vdekur”, u thotë studentëve të tij: “Shumë burra bëjnë një jetë dëshpërimisht të qetë: mos e dorëzoni veten ndaj kësaj, rebelohuni, mos e mbytni veten në dembelizmin mendor, shikoni përreth jush. Guxoni të ndryshoni, kërkoni shtigje të reja.” Dhe për të guxuar, për të shtyrë veten përtej kufijve tanë, duhet të kemi besim në jetë: sepse vetëm ajo, si perëndeshë e mundësive, e di saktësisht se çfarë të bëjë, në kohën e duhur për ne, për të na bërë të rikthehemi në të qenët ata që në të vërtetë jemi. A ju duket shumë kjo? Nuk është kështu: vetëm mendoni për fjalët e antropologut izraelit Yuval Noah Harari, i cili shpjegoi (në veprën Sapiens. Nga kafshët te perënditë. Një histori e shkurtër e njerëzimit) se si besimi ishte arma e suksesshme që lejoi zhvillimin tonë dhe zgjerim në krahasim me speciet e tjera tokësore. Prandaj besimi ka qenë i pranishëm tek ne që nga origjina jonë. Është një ndjenjë që ka një natyrë të dyfishtë: nga njëra anë mund të na trembë dhe të na vërë në vështirësi, si frika nga ajo që nuk dimë ose hezitimi që kemi nëse duhet t’i besojmë ose jo një personi; nga ana tjetër është e nevojshme për evolucionin tonë, është ai që na hap sytë ndaj botës, gurthemeli mbi të cilin ndërtojmë marrëdhëniet tona, guximi dhe vendosmëria thelbësore për t’u rritur dhe për të përqafuar fatin tonë.
Këshilla për të rifituar vetëbesimin
Lëreni gjithçka si është
Ndjenja e mosbesimit shoqërohet shpesh me zhgënjimin e të mos ndierit “mjaft” apo “të paaftë” krahasuar me një model që ne besojmë se është ideal për ne dhe në realitet i pamundur për t’u arritur. Kjo na bën të kërkojmë vazhdimisht zgjidhje dhe të përpiqemi të kuptojmë se cila është formula magjike për të përmirësuar veten dhe për të zbutur ato qoshe që nuk na bëjnë “fitues”. Nuk është kështu. Për të rifituar sigurinë dhe vetëbesimin, nuk duhet të bëjmë “asgjë”: të perceptojmë mosbesimin dhe besimin tonë në jetë që mund të na çojë drejt përmbushjes. Ndiq natyrën tënde pa ndërhyrë dhe lëri gjërat ashtu siç janë, si pemët, të cilat, pavarësisht se ngrica ua than degët, e dinë se thellë poshtë tashmë mbijnë dhe presin që pranvera të lulëzojë.
Duajini kontradiktat tuaja
Marie Louise Von Franz, psikoterapistja dhe studentja e madhe e Jung-ut, deklaroi: “Aty ku gjendet perla, është edhe dragoi dhe anasjelltas; nuk e takon kurrë njërën pa tjetrën.” Në secilin prej nesh ekziston një anë e errët që ne racionalisht e dënojmë ose e konsiderojmë të gabuar shoqërore, atë pjesë të karakterit tonë që nuk na pëlqen, që do të donim ta përmirësonim sepse është shkaku i dukshëm i dështimit (dhe dhimbjes) tonë. Në realitet, është vetëm duke pranuar dhe njohur diversitetin tonë dhe faktin e të qenët Dielli dhe Hëna së bashku që ne mund të evoluojmë dhe të kemi vetëdije për atë që jemi. Nëse vazhdojmë të kritikojmë veten, do të ndihemi gjithnjë e më të zhgënjyer dhe të pakënaqur.
Rizbuloni talentet tuaja
Humbja e besimit do të thotë të mos besosh më në aftësitë e tua, të mos kesh më një qëllim në jetë. Sa herë që ndiejmë mosbesimin në rritje brenda nesh, le të mos e largojmë atë, le ta mbajmë atë, ta perceptojmë dhe ta marrim parasysh, si diçka intime dhe e ndarë nga ajo që ndodh jashtë, e populluar me besime dhe modele mashtruese. Pikërisht në këtë mënyrë, pa komentuar dhe pa pretenduar se bëjmë një jetë që nuk na takon, që komploti që na ka qepur shpirti do të jetë në gjendje të bëjë vetëm talente dhe virtyte të fshehura ose të tilla që as që i kishim menduar. kemi pasur lulëzim. Vetëm duke mësuar të shikojmë brenda vetes, ne do t’i rikthehemi besimit në vetvete dhe do të jemi në gjendje të shfrytëzojmë mundësitë që na ofron fati.
