Të jesh mirënjohës është më shumë se një formë edukimi, është një mënyrë për të kapërcyer barrierat dhe për të arritur një dimension më emocional, personal dhe madje edhe shpirtëror. Çdo ditë truri ynë na orienton drejt rrugës më objektive dhe racionale, ku qëndrojnë disa pakënaqësi, disa zhgënjime. Thjesht shfaqja e mirënjohjes përfshin çlirimin personal. Të jesh mirënjohës do të thotë të njohësh, të veprosh me përulësi, të mësosh të vlerësosh atë që është vërtet e rëndësishme në jetë.
1. Hapja emocionale
Pse kaq shumë njerëz e kanë të vështirë të thonë “faleminderit”? Kur bëjmë diçka për dikë që na intereson, nuk presim “domosdoshmërish” atë “faleminderit”, një shenjë mirësjelljeje dhe sjelljesh të mira. Ajo që ne vërtet kërkojmë është mirënjohja, që kuptojmë se jemi të shqetësuar, që u kemi kushtuar jo vetëm kohën të tjerëve, por edhe një pjesë të emocioneve tona. Për të praktikuar mirënjohjen, duhet të jemi në gjendje të hapemi ndaj këndvështrimit emocional. Vetëm kështu do të mund të njihnim veten dhe botën, përmes një zemre aktive, të fortë dhe të sinqertë.
2. Mirënjohja dhurata më e mirë e qenies njerëzore
Pak vlera janë aq të fuqishme sa njohja e bashkëqytetarëve tanë përmes mirënjohjes. Është një mënyrë universale për t’u njohur dhe bashkuar, për të krijuar lidhje të reja. “Të jam mirënjohës për atë që je, për virtytet e tua, për mënyrën tënde të të qenit, të falënderoj që je pjesë e jetës sime duke e pasuruar atë me praninë tënde”. Ji mirënjohës për të kuptuar ekzistencën tënde, lidhjet e tua më të tjerët, se nuk jeni më ata yje kalimtarë që vijnë e shkojnë, por që përpiqen ta jetojnë jetën në maksimum.
3. Të jesh mirënjohës nuk do të thotë se ke detyrime
Ka nga ata që mendojnë se fakti i thjeshtë për të marrë diçka dhe për të falënderuar menjëherë do të thotë të jesh në borxh ndaj atij personi që tha ose bëri diçka. Nëse kjo ndjenjë qëndron brenda jush, ajo e ndjenjës së detyrimit ndaj dikujt që ju ka bërë një nder, sigurisht që nuk po praktikoni mirënjohje të lirë, të sinqertë dhe spontane. Mirënjohja është një qëndrim që nuk kërkon detyrime, është një mënyrë të qenit që shkon përtej veprimeve tona.
