Në jetë gjithçka është relative, kështu që ajo që ka rëndësi sot në një situatë mund të mos ketë më rëndësi nesër. Ajo që ka rëndësi për mua, nuk ka rëndësi për ju, e kështu me radhë. Por ne nuk na intereson dhe përpiqemi t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje nga pikëpamja e evolucionit të individit.
Çfarë do të thotë?
Do të thotë të përpiqesh të futesh thellë në kuptimin e jetës dhe të pyesësh veten: çfarë ka vërtet rëndësi? Personalisht i kam vlerësuar gjërat e kota për vite me radhë para se të kuptoja, edhe falë vuajtjeve të mia, se në jetë gjërat që kanë vërtet rëndësi janë shumë të pakta dhe të paprekshme.
Deri më sot, për mua, gjëja më e rëndësishme në jetë është aftësia për të përballuar vuajtjet; aftësia për të vendosur se kush të jemi dhe si të ndihemi përballë vështirësive të pashmangshme që na mban jeta.
Askush nuk mund të përmbahet nga përfshirja në vuajtje nëse nuk ka një zemër prej metali.
Përballë dhimbjes psikologjike që secili prej nesh përjeton në mënyrë të pashmangshme, do të përjetojë apo e ka përjetuar, nuk ka shpëtim. Vuajtja na shoqëron gjatë gjithë jetës dhe është konstante për të gjithë, pa përjashtuar askënd.
Secili prej nesh është i kalibruar në mënyrë të pandërgjegjshme për të tërhequr situatat që na nevojiten për të zhvilluar fuqinë për të qeverisur veten. Vuajtja është mjeti i përdorur për të na bërë të evoluojmë.
Kjo është e vështirë për t’u gëlltitur, por nëse duam t’i afrohemi të qenit të pandalshëm emocionalisht, është e vërteta e parë e madhe që duhet pranuar, ose siç thoshin disa, e vërteta e parë fisnike.
Kjo do të thotë se edhe pse sot të gjithë shpresojnë të jenë në gjendje të krijojnë një botë 100% të sigurt, vuajtja zë gjithnjë e më shumë rrënjë në psikologjinë e individit mesatar, tashmë totalisht i korruptuar nga shpresa e rreme për të qenë në gjendje të jetojë pa vuajtur kurrë.
Ajo që ka rëndësi është aftësia juaj për të vepruar me përgjegjësi dhe me zemër të hapur përballë dramës së jetës… që varet nga sa i/e aftë jeni për të mirëpritur në zemrën tuaj energjinë e madhe që lëshohet në ju kur vuani.
Një individ i aftë të mbetet i palëvizshëm përballë mundimeve të jetës ka fuqinë e madhe për të shijuar ekzistencën e tij trupore, përballë çdo realiteti. Që do të thotë të kesh arritur nivelin më të lartë të lirisë. Liria nga ngjarjet e jashtme.
Kjo nuk arrihet me vetëdisiplinë doktrinore, detyrë apo logjikë. Njeriu nuk mund të përpiqet për ta arritur atë gjendje. Nuk mjafton të përqendrohesh mendërisht ose të zbatosh ndonjë strategji të çuditshme mendore për ta nxitur atë gjendje te vetja.
Kjo aftësi maturohet duke punuar vazhdimisht me veten. Duke njohur veten, është e mundur të identifikoni modelet tuaja mendore dhe emocionale, duke mësuar, madje po, për t’i qeverisur ato me dashuri dhe pranim.
Duke përmirësuar vetë-njohjen, njeriu arrin të menaxhojë energjitë e tij në një nivel të tillë që të jetë në gjendje të riorganizojë sistemin psikofizik në një qasje të re ndaj vështirësive të përditshme. Kjo do të thotë të marrësh pushtetin mbi veten.
Të gjitha pa motivim, disiplinë apo përpjekje. Me pranim, mirësi dhe dashuri. Kjo është ajo që ka rëndësi për mua në jetë sot.
