Në fakt, ka të ngjarë të shihni katër nga pesë gra që mbajnë foshnjat në shpinë ose në mbajtëse.
Pse fëmijët barten rrallë me karroca dhe i jepet përparësi mbajtjes në krahë?
Historikisht, foshnjat në Japoni barteshin duke përdorur “onbuhimo”, që përkthehet si “rrip i bartjes në shpinë”.
Kjo bartëse për fëmijë është bërë prej pëlhure të butë me qëllim që nënat dhe anëtarët e tjerë të familjes të mbajnë fëmijët në shpinë, ndërsa të vegjlit mund të shikojnë mbi supe.
Njëherë e një kohë, nënat duhej t’i merrnin foshnjat e tyre me vete në fushat e orizit dhe kjo ishte mënyra më e përshtatshme për t’u kujdesur për fëmijët e tyre ndërsa ato punonin.
Mbajtja e fëmijëve me kimono ose onbuhimo ka qenë e zakonshme në Japoni prej shekujsh.
Kjo ndryshoi në vitet 1930 gjatë industrializimit, kur u nxorën në treg shumë bartëse transportues të komercializuara për fëmijë.
Nga ana tjetër, lidhja mes nënave japoneze dhe foshnjave të tyre është jashtëzakonisht e fortë, pikërisht sepse kontakti i hershëm fizik vlerësohet shumë.
Sipas një studimi të kryer në Japoni mbi 12 foshnja të shëndetshme, fëmijët e mbajtur nga nënat e tyre ndihen më të relaksuar dhe rrahjet e tyre të zemrës janë më të ngadalta se foshnjat e ulur në karroca, pavarësisht nga mosha e nënës apo shpejtësia e ecjes.
Meqenëse shumë japonezë përdorin transportin publik, nënat që dëshirojnë të vizitojnë Tokion ose qytete të tjera me autobus, metro ose tren po kërkojnë zgjidhje të përshtatshme.
Ato preferojnë t’i mbajnë foshnjat e tyre në një karrocë ose hobe në vend të një karroce. Në këtë mënyrë, ato nuk shqetësohen nëse rrotat e tyre ngecin kur hyjnë dhe dalin nga autobusi ose treni.
