“Dje ma vranë vogëlushen”, fillon rrënkimin e shpirtit një shkrimtar në rreshtat e parë të romanit. Tri ditë dhe tri netë ky njeri luftoi me vdekjen për ta shpëtuar këtë krijesë të vogël, të njomë, të brishtë, këtë engjëll që mbanë edhe aromë engjujsh. Për dyzetë orë qëndroi pranë krevatit të saj, ndërsa gripi ia drithëronte trupin e gjorë. I vuri pecete të ftohta në ballin e zhuritur, ia shtrengonte ditë e natë doçkat e shqetësuara, përpëlitëse. Natën e tretë, ai u dorëzua, nuk mundi më. Sytë befas ju mbyllën pa kuptuar. Tri a katër orë fjeti mbi karrigen e fortë, dhe në këtë kohë vdekja erdhi rrëmbyeshëm dhe e mori me vete vogëlushen. Tani ajo qëndron e shtrirë në krevatin e saj të ngushtë fëminor. Dukej sikur po flen, sikur kur ishte gjallë. Sytë i ka të mbyllur. Tetëmbëdhjetë qirinj digjen në katër çipet e krevatit. Babai nuk guxon t’i lëviz sytë andej, arsyeja sepse kur flakërojnë qirinjtë, mbi fytyrën e saj dhe mbi gojën e kyçur rrëshqasin hije, dhe pastaj duket sikur lëviz tiparet dhe ai prind kujton që s’ka vdekur, do të zgjohet përsëri dhe me zërin e saj tingëllues do të klithë diçka të bukur fëminore.
Ky prind nga dje kokën e ka të rëndë, gjaku i lëvërin ndër tëmtha, i vjen sikur i bien çekiç, dhe çdo gjymtyrë e trupit i dhemb shumë, por më shumë zemra dhe shpirti. Ai tash e dëshiron vdekjen dhe takimin me vogëlushen.
Fëmija është engjull për prindin, është përtej çdo dashurie, është vetë prindi fëmija, nga paralindja, lindja, e qara, buzëqeshja, belbëzimi, artikulimi i fjalive, lidhja e fjalive, ecja me vështirësi, pavarësimi... Shpirti i prindit ruan ndjesi të kthjellta që ushqehet me polen lulesh që thithin vesë agimesh të bardha, të pastra, fëmijë kokëbardhë.
Vogëlushja dje u ngjit në shkallë, drejt një errësire, pa një përqafim, pa një zë ledhatues, pa puthje , pa përkujdesje të tepruar. E shkreta kjo vajzë përjetoi makth, ferr,e vetmuar me dhëmbët e braktisjes, vetmia e pa tejkaluar që shfaq dhëmbë vampiri.
Atje lartë në botë plot ngjyrash, drita është më e fortë, e keqja nuk banon më. Tash mos dysho në mbrojtjen, dhe hiqe dyshimin e të braktisurit, këto makthe janë veç fantazma të pjekura në jetën e të gjallëve. E dhimbshme, a pakapërcyeshme, shumë e trishtë dhe.... s’ka si e shpejgon dhimbjen njeriu normal i kësaj bote të egër.
Ajo jetoi çastet e kësaj bote mes shkreptimave, përfytyrimit, aromave të luleve, u shndërrua siç shndërrohet një yll solemn i bukurisë, ngjyrave dhe ndjenjave. Sikur të ishte lule edhe pse nuk mund të jetë lule, tash mund ta përfyryojmë si lule që i mungon kopshtit tonë. Ishte në kopshtin e Edenit, u flijua drejt hektarëve të parajsës.
parajsa nëse posedon fuqi magjike, vriti kriminelët, hasmit e tu, bëja atu çfarë të bën ty, lidhe nyje peshën e së keqes që ke hequr ti, për të pushuar qetë shpirti yt i bardh. Me dashuri u dorëzove në duart e xhelatit.
Krimineli ka problem me fëmijërinë e tij, kjo e rriti dhe e bëri kriminel. Fëmijëria e trazuar ndodhet gjithmonë në ne, ecën si një fantazmë gjatë gjithë jetës pranë sekreteve tona. As dashuria nuk mund ta shëron kriminelin, sepse ai e vret dashurinë,e ai nuk është i çmendur ngaqë në çmenduri dashuria fiton, çmenduria pëson disfatë.
