Në një kohë kur gjyshet tona (për shumë dhe për nënat) furnizonin mish për të gatuar, kasapët ishin pothuajse në natyrë ose jashtë stokut, kasapët përdornin shkrimet prej druri për të prerë mishin, copat e mishit në kasap ishin ekspozuar ndaj njëri -tjetrit.
Mikrobet, dhe në përgjithësi e gjithë linja e furnizimit me mish nga thertorja në dyqan me pakicë ishte pothuajse primitive. Në këto rrethana, pikëpamja se mishi (si çdo produkt tjetër për konsum) duhej larë tërësisht para gatimit ishte me të drejtë mbizotëruese. Në fund të fundit, çdo rrezik i ndotjes ishte i vogël në lidhje me përfitimin e larjes.
Sot gjërat kanë ndryshuar shumë. Specifikimet për transportin, ruajtjen dhe ekspozimin për shitje të mishit janë të tilla që ato pothuajse eliminojnë rrezikun e ngarkimit të imazhit të tij mikrobiologjik.
Me të dhënat aktuale, larja e mishit nuk ofron asgjë në aspektin e luftimit të mikrobeve sepse nëse i kanë mbijetuar kushteve të ruajtjes, uji nuk është i mjaftueshëm për t’i hequr ato. Në të njëjtën kohë duke larë mishin me ujë të rrjedhshëm, ne rrezikojmë të përhapim ndonjë mikrobe në zonat që nuk ekzistonin më parë. Larja është e nevojshme vetëm për të hequr grimcat e huaja që nuk duhet të arrijnë në pjatën tonë siç janë eshtrat e vegjël, flokët, etj.
Nga ana tjetër, praktikat e sotme të përgatitjes dhe gatimit sigurojnë heqjen maksimale të të gjitha llojeve të mikrobeve nga mishi që do të konsumojmë. Nëse e kemi gatuar copën e mishit siç duhet, nuk ka asnjë shans që ndonjë mikrob të mbijetojë.
Ajo që duhet të na shqetësojë në çdo rast është pastërtia e hapësirës në të cilën përgatisim mishin, veglat, tavolinën e punës dhe duart tona. Duhet të jemi shumë të kujdesshëm që të mos lëmë askund në kuzhinën tonë një copë, apo një gjurmë gjaku, të mishit që kemi përgatitur për të gatuar.
