Skender Hyseni, që ishte bashkëpunëtor i ngushtë i presidentit të ndjerë Ibrahim Rugova, e ka cilësuar atë si një intelektual të guximshëm.
“Nocioni i të kuptuarit të guximit si kategori në ambiente të paformësuara politike sa duhet vështirë që kuptohet. Madje, vështirë që kuptohet edhe kategoria e guximit”.
“Natyrisht që Ibrahim Rugova e kishte guximin e një intelektuali të thellë. Nuk ka intelektual të thellë që s’e ka një guxim, por Ibrahim Rugova e kishte të veçantë, sepse ishte vërtetë një intelektual i formuar gjithandej”.
“Ibrahim Rugovës mund t’i ketë munguar gjithçka tjetër, por guximi asnjëherë – për ta thënë gjënë e duhur në kohën dhe vendin e duhur”.
“Ai s’ka pasë fuqi njerëzore që të merrej me trivialitete që i dilnin në rrugë e sipër. Madje, mund të jetë interpretuar si mungesë guximi, por ishte mungesë dëshire që të merrej me to – i tejkalonte me një gjentilesë të jashtëzakonshme”.
Hyseni në Zona B ka kujtuar dy momente kur e ka parë Ibrahim Rugovën të mërzitej.
“E kam vërejtur në dy raste kur ka qenë skajshëm i mërzitur. Njëri ka qenë në Monte Karlo në konferencën e Krans Montanës ku ai ka qenë një nga folësit kryesor në atë forum”.
“Pas fjalës që e ka mbajtë, kemi shkuar në dhomë ku jemi marrë vesh që të pushojmë dhe të shihemi për sesionin tjetër. Sa kam arritur në dhomë më ka njoftuar shoqëruesi i presidentit Rugova që Xhemail Mustafa është vrarë”.
“Kam shkuar dhe i kam trokitur në dhomë. E gjeta duke e lexuar. I tregova se çfarë ka ndodhur. Është hera e parë që e kam parë Ibrahim Rugovën me lot dhe të dërmuar shpirtërisht”.
“Rasti i dytë kur e kam parë të mërzitur është vrasja e Enver Malokut. E ka përjetuar rëndë, por kjo me vrasjen e Xhemail Mustafës ishte më intensive edhe për faktin se ndodhi pas luftës dhe ishte krejtësisht e papritur”.
“Ibrahim Rugova ka pasë një higjienë shpirtërore që vështirë që mund ta ketë dikush. Ka qenë mision i pamundshëm që t’ia ndotësh atë higjienë shpirtërore. Nuk ka mbajtë inate personale, edhe kur i kanë hyrë në hak shumë”.
