Më 8 shkurt, gazetari amerikan Tucker Carlson publikoi një intervistë dy-orëshe me presidentin rus Vladimir Putin.
Ky ishte takimi i parë i liderit rus me një gazetar perëndimor që nga fillimi i pushtimit rus në shkallë të plotë të Ukrainës në shkurt 2022.
Intervista u prit me shumë ironi dhe tallje në Perëndim, kryesisht e përqendruar në pjesën e parë, në të cilën Putini sugjeroi se do të fliste për historinë ruso-ukrainase për 30 sekonda dhe më pas vazhdoi të mburrej me princat mesjetarë dhe perandoritë e zhdukura prej kohësh për gjysmë ore.
Disa nga pretendimet e tij ishin krejtësisht tronditëse, të tilla si sugjerimi i tij se Polonia nxiti Luftën e Dytë Botërore duke dështuar për të përmbushur kërkesat e Hitlerit.
Të tjerët pasqyruan një pikëpamje të historisë të lidhur me mitologjinë nacionaliste ruse, e cila nuk është më e keqe se mitologjia nacionaliste e Ukrainës, ajo që mbështetësit perëndimorë të Ukrainës priren ta kalojnë si histori legjitime të vendit.
Intervista përmbante gjithashtu disa mesazhe të rëndësishme që vëzhguesit perëndimorë i injoruan mes refuzimit të tyre të vazhdueshëm të perspektivës shumë të mundshme që Putini do t’i japë fund luftës në Ukrainë me kushtet e tij.
Gjatë gjithë bisedës së tij me Carlson, lideri rus dukej se kanalizonte ndjenjën e të qenit i mashtruar vazhdimisht nga Perëndimi dhe kishte një vendosmëri për mos mashtruar më kurrë.
Presidenti rus foli për ftesën e Ukrainës për t’u bashkuar me NATO-n, lëshuar në samitin e Bukureshtit në 2008. Gjermania dhe Franca dihej se ishin kundër saj në atë kohë dhe vetëm një pakicë e vogël ukrainassh e mbështetën idenë.
Sipas Putinit, presidenti amerikan Xhorxh Ë Bush e shtyu vendimin që shkaktoi një zinxhir ngjarjesh që përfundimisht çuan në konfliktin në Ukrainë.
Ai i tha Carlson se në atë kohë ai po sigurohej vazhdimisht nga homologët e tij gjermanë dhe francezë se Ukraina nuk do të anëtarësohej në NATO, por ai nuk kishte asnjë arsye për t’u besuar këtyre garancive.
Më vonë në intervistë, Putin përnendi marrëveshjen e shkurtit 2014 midis qeverisë ukrainase dhe opozitës.
E ndërmjetësuar nga Franca, Gjermania dhe Polonia, supozohej se do t’i jepte fund dhunës në pikën më dramatike të revolucionit Maidan në Kiev.
Putin tha se në vend që ta zbatonte atë, opozita vazhdoi me përmbysjen e qeverisë së Viktor Janukoviçit, ku pohoi ai garantuesit perëndimorë e hodhën poshtë marrëveshjen.
Nga fundi i leksionit të tij të historisë, ai foli për bisedimet në Stamboll në mars 2022, të cilat mund t’i kishin dhënë fund luftës aktuale në Ukrainë.
Ai pretendoi se i largoi trupat nga rrethinat e Kievit me insistimin e liderëve perëndimorë për të lehtësuar bisedimet, ku ukrainasit hoqën dorë nga marrëveshjet me urdhër të Perëndimit, përkatësisht kryeministrit britanik Boris Johnson.
Pretendimi se tërheqja ishte e qëllimshme është vështirë ta besosh pasi forcat ruse në Ukrainën veriore pësuan humbje të mëdha nga taktikat guerile të ushtrisë ukrainase.
Ata me siguri do të duhej të tërhiqeshin gjithsesi.
Putini duket se e sheh historinë e marrëdhënieve të tij me liderët perëndimorë dhe ukrainas si një varg fyerjesh dhe tradhtish, të cilave ai është përgjigjur në mënyrën e tij të rëndë: Jo sy për sy, por një dënim që rritet në mënyrë eksponenciale çdo herë që kundërshtari tregon mospërputhje të perceptuar.
Megjithatë politika e tij, të paktën nga këndvështrimi i tij, ka qenë gjithmonë reaktive, jo proaktive.
Pavarësisht nëse ishte me mirëbesim apo jo, mesazhi që ai po përpiqej të përcillte në intervistë është se në çdo moment vendimtar të historisë, Ukraina kishte një zgjedhje për t’i kursyer vetes të gjitha problemet e mëtejshme dhe se ajo ende e ka këtë zgjedhje tani.
Ai është gati për bisedime.
Fundi i Putinit duket se po arrin një marrëveshje sipas asaj që është arritur në Stamboll, por këtë herë me të gjitha territoret që Rusia pushtoi dhe aneksoi zyrtarisht pas dështimit të këtyre bisedimeve.
Kërcënimi është se Ukraina do të humbasë edhe më shumë territor për të mos përmendur jetë dhe infrastrukturë nëse vazhdon të tregohet kokëfortë.
Ajo që Putini po përpiqet të arrijë është ta bëjë Perëndimin të përballet me dilemën e tij morale, e cila zbret në koston dhe përfitimin e rezistencës ndaj agresionit të tij. Mbështetja e vazhdueshme për përpjekjet ushtarake të Ukrainës do të kushtojë mijëra jetë dhe do ta shkatërrojë Ukrainën edhe më tej, ndërsa suksesi vështirë se është i garantuar.
Aksionet nuk duket të jenë në favor të Kievit, pasi gjërat qëndrojnë tani: trupat ruse po përparojnë përgjatë vijës së frontit dhe ndihma ushtarake e SHBA për Ukrainën është në rrezik për shkak të rezistencës nga republikanët.
Më shumë se kushdo tjetër, do të jenë ukrainasit ata që do të pyesin se për çfarë ishte gjithë kjo sakrificë e madhe kur thjesht mund të nënshkruhej një marrëveshje në Stamboll të 2022 ose thjesht të zbatohej marrëveshja e Minskut, për të cilat Zelensky tha se ishin të kota, disa ditë përpara se Putini të urdhëronte trupat e tij të marshonin drejt Ukrainës.
