Buzëqeshja e lumturisë e tifozëve të Napolit është një dehje e lehtë, e shpërndarë në çdo grimcë të trupit.
“Napoli mbi të gjitha” është shpagim shoqëror. “Napoli i pari” ka një funksion taumaturgjik për një tokë që gjithmonë, me zërin e saj të shkëlqyer ka kërkuar të thërriste identitetin e vet.
Tifozët e Napolit udhëtojnë mbi re, skuadra e tyre e zemrës është me të vërtetë prej ëndrrash dhe tani të gjithë do të dinë të vërtetën.
Ka diçka magjike në ajër dhe në sytë e kaltër të napolitanëve muajt e fundit.
Gjithçka nisi nga larg; nga gabimet, nga rindërtimet, nga hapat mbrapa, nga shikimi përpara, nga titulli në hotele, nga tradhtitë sportive dhe nga fjalët e shumta. Derisa të gjithë vendosën të qëndrojnë në vendin e tyre. Derisa ky Napoli vendosi të bëhej i madh.
Rendi është i shpërndarë, meritat ndahen. Aurelio De Laurentiis i kudogjendur, nga besëtytnia dhe pjekuria, sepse ndoshta njëra nuk mund ta përjashtojë tjetrën, ka bërë dy hapa mbrapa. Ai u ul pas tavolinës, duke kërcyer në këmbë në çdo gjëmim të “Maradona”, në çdo triumf jashtë fushe, në kalatë armike.
Ai mbylli kanalet e komunikimit, tani që thashethemet kanë shpërthyer në të gjithë Evropën. Një paradoks që e bën figurën e tij edhe më të fortë, autoritare dhe qendrore. Ai që me shumë fjalë ka krijuar çarje në të kaluarën, ka rritur tensionet, ka kontribuar pak për të qetësuar një qytet vullkanik.
Cristiano Giuntoli ishte dhe është ngjitësi, zëri i presidentit, zëri i trajnerit, tipari i bashkimit mes drejtuesve, administratorëve, teknikëve, vëzhguesve. Vendimmarrësi teknik që deri vonë kishte para tij hijen e De Laurentiis. I cili me mençuri vendosi të bëjë të tijin një term sa të thjeshtë, aq edhe të rrallë, por që është çelësi i suksesit të këtij Napoli: besimi. Giuntoli ka treguar aftësinë e tij si menaxher dhe vendimmarrës.
Dhe më pas Maurizio Micheli, në prapaskenë, në tribuna, në zyra, larg kamerave, me udhëtimet e tij ndërkontinentale, me takimet e tij sekrete, me zbulimin, ndjekjen dhe negociatat për lojtarët. Ai solli dy xhevahirët e këtij Napoli: Kim dhe Kvaratskhelia.
E kështu me radhë, të gjitha të miratuara nga Spalletti, të gjitha të certifikuara nga Giuntoli dhe De Laurentiis.
Dhe më pas, i fundit, por jo më pak i rëndësishmi, Luciano Spalletti. I cili arriti të rriste çdo lojtar, ta forconte, t’i jepte role dhe valenca që nuk i kishte pasur kurrë më parë. Shembujt më të mirë nuk janë vetëm koreani dhe gjeorgjiani, apo sezoni dominues i nigerianit Osimhen.
Jo. Janë dhe Di Lorenzo e Lobotka. I pari është bërë kapiten, simbol, ndoshta mbrojtësi i djathtë më i mirë në Europë për momentin.
Ai që vjen nga provinca, nga çiraku, ai që është drejtuesi perfekt i projektit blu.
Pa ngritur kreshtën, pa qenë “prima donna”, por funksional, si pjesë perfekte e një mekanizmi që bën mrekulli. I udhëhequr nga sllovaku, i cili ishte një regjisor i mirë, ndërsa tani është “Big Beni” i metodistëve evropianë.
Duket si Borussia Dortmund e Jurgen Klopp, ky Napoli. Kush arriti ta rrëzojë nga froni Bayern Munich, pas vitesh si “outsider”, pa kurorë në kokë?
Klopp fitoi me një ekip shumë të ri dhe pa përvojë në nivele të larta. I cili arriti edhe fundin e Champions League, më pas humbi vetëm në finale ndaj bavarezëve. Kvaratskhelia si Gotze, Osimhen si Lewandowski, Lobotka si Sahin, Kim si Hummels, ose më mirë të themi lojtarë premtues, të destinuar për një të ardhme të jashtëzakonshme.
Të gjithë të sublimuar nga një teknik i aftë për të qenë referenca e parë e projektit. Me besim të pakufishëm në projektin e tij, me aftësinë për të dëgjuar menaxherët e tij, për të ecur krah për krah me pronarët. Drejt titullit. Drejt lavdisë (pothuajse) evropiane.
Me një lojë të bukur. Me një brohoritje të jashtëzakonshme. Duket si Dortmundi i Kloppit, ky Napoli i ri.
