Premisa është e nevojshme, edhe pse ndoshta pak e qartë: Romelu Lukaku dhe Dushan Vlahovic janë dy qendërsulmues të mëdhenj. Vlera e përgjithshme është e padiskutueshme, por muajt e fundit kanë ngritur disa pikëpyetje në lidhje me besueshmërinë fizike.
Sezonin e kaluar, Lukaku nuk i arriti 2000 minutat në fushë, të ndara në 37 ndeshje, me 23 mungesa të motivuara nga lëndime të ndryshme e të lloj-llojshme (kofshë, kyçin e këmbës, kërdhokullën deri në gjunjë).
Në vend të kësaj, Vlahovic luajti 42 ndeshje për një total prej 1.000 minutash më shumë, duke humbur 16 ndeshje për shkak të dhimbjes në ijë, ose problemeve me aduktor, 7 më pak se Lukaku. Një e dhënë e fundit numerike: Vlahovic është 23 vjeç dhe për këtë arsye ka një të ardhme për t’u shkruar; ndërsa Lukaku ka 30 vite mbi supe dhe për rrjedhojë një karrierë më të gjatë duke parë prapa sesa në horizont.
Ky nuk është një fakt i parëndësishëm, veçanërisht për një ekip që mbështetet hapur te lojtarët e rinj për të ndërtuar një të ardhme lavdie, pas pengesave të fundit. Pra, pyetja është legjitime: a ka kuptim sakrifikimi i Vlahovic për të arritur te Lukaku për një ekip, objektivat e deklaruara të të cilit përfshijnë uljen e moshës mesatare?
Juve i ka gdhendur me të drejtë vetes një rol në skenën e merkatos europiane, duke “vënë në pjatë” Vlahovic, gati për ofertën më të lartë.
Megjithatë, për momentin nuk është zbuluar ende një propozim bardhezi, pavarësisht avancimeve bardhezi në favor të Lukakut dhe llogaritë e bëra tashmë me një parashikim arkëtimi prej 80 milionësh dhe shpenzim rreth 40 milionë (sa kërkon Chelsea për kartonin e belgut).
Sulmuesi belg, që Allegri e pëlqen aq shumë (14 gola sezonin e kaluar, sa ai serb), mishëron profilin e lartë për trajnerin e Juventusit, atë të një sportisti në pjekuri të plotë, të një lojtari të maturuar plotësisht, që ka demonstruar shumë, përkundër një të kaluare të afërt, e cila nuk vlen të përmendet për shkak të (shumë) problemeve fizike.
