Sa hyri në vagonin e trenit shtangu. Përballë iu shfaq ajo ... Flokët prerë shkurt si atherë. Simpatike. Energjike. Sytë e zinj që i xixëllonin. Shatmesatare por elegante. Flokët gështenjë të shtrira. Edhe ajo e pa dhe mbeti ashtu sy hapur si ai…
Treni nisi udhën nëpër shina ...Por ai nuk e dëgjonte ...
-Ec, Luan...lëviz mos gjejmë ndonjë vend – i foli e shoqja, por ai akoma rrinte i hutuar nga ajo përballje tronditëse...
-Pse ndalove? Ec se nuk rri dot në këmbë ! – foli përsri e shoqja. Ai bëri sikur lëvizi sa i hapi rrugë të shoqes. Një djalosh u ngrit nga vendi dhe ajo u ul. Ai rrinte në këmbë duke shqyer sytë a duke shqyer zemrën, a duke shqyer trurin ???!! Ai takim sysh i befasishëm me Dorianën, e tronditi aq shumë sa e harroi veten...Edhe ajo e shihte pa fjalë sysh ...Sytë flasin shumë, por ata vetëm shiheshin, e sytë e tyre nuk kishin forcë fjale ...
Sytë e Dorianës u shkrinë dhe loti iu këput mbi faqe...
Tashti edhe sytë e tij u zgjuan e donin të flisnin e të dëgjonin ... Sytë kanë kodin e tyre të bisedës ...Thonë fjalë urrejtjeje e fjalë dashurie, pa i dëgjuar kush e pa i zbuluar kush të thënat e tyre ...Edhe kur s’ishte bërë fjala, gjuha e syve ishte ...Edhe gjuha e shpirtit tek sytë, e më mirë, atë gjuhë e dijnë dashnorët...
Kur dy të dashuruarit kanë vendosur kodin e syve, e cdo ditë mësojnë e thonë fjalë zemre, ata bëhen më të bukur e jeta e tyre merr kuptim ...Vetëm Doriana dhe Luani e dinë se ç’flasin sytë e tyre...
Në një mbrëmje vallëzimi në shkollë:
Mbrëmja organizohej në prag të Vitit të Ri. Nga mesi i mbrëmjes, një vajzë e vitit të parë u gjend pranë tijë e i propozoi. “ Mund të vallëzojmë”? Ai s’ishte ngritur asnjëherë në vallëzim atë mbrëmje, se nuk ndjejhej mirë, bile nuk donte as të vinte, por nuk ua prishte dot shokëve ...Pa i folur vajzës u ngrit. Ajo kërcente bukur, sikur vallëzonte me krah në ngjasim fluture. Vallëzonin e heshtnin. Sytë nuk shihnin tek sytë, veç ndjenin afërsinë e dy trupave në një prani të heshtur.
Ashtu siç ishin, kokëulur, nisën të flisnin …Kur sytë akoma nuk shihnin tek sytë, duhej fjala të thoshte ato që thuhen zakonisht në mbrëmje të tilla: “ Nga je?...Jeni interesante... Si e keni emrin?... Sa zë të ëmbël që kini?... Shkolla ç’thotë?... Ohu, petagogët ashtu e kanë …Ju pëlqen letërsia? Unë lexoj shumë poezi…Mua më pëlqejnë romanet”…Gati këto biseda bëhen mes vallëzuesëve, sidomos në vallëzimet e lehta, ku i lihet vend edhe fjalës … Pastaj muzika mbaron. Ata përshëndeten dhe ndahen. Ndodh që djali e shoqëron vajzën deri tek vendi i saj, për t’u treguar i sjellshëm, por më të shumtat e rasteve, djemtë bëjnë ndonjë lëvizje çapkënçe, sa ndahen nga vajza e me hapa të gjata zënë vendin e tyre …
Kur zuri vend Luani mendoi: “ Sa budalla u tregova ? Thashë budallalliqe me thasë ... Po dhe ajo ç’më tha? E ç’mund të thoshte ajo kur unë i flisja për hënën e për pyjet?!...Hiç! Mora vesh që është nga Sh..... dhe kaq...E, më tha emrin Doriana Duro. Unë s’mbaj mend ia thash e emrin tim ? Më mirë të mos flisnim fare ...”
Edhe Doriana mendonte, aty përballë: “ Po unë ç’bëra ashtu?! Sa budallaqe që u tregova ?! Mirë që vajta e ngrita në vallëzim , por mu zgjidh edhe gjuha ...Thashë ndonjë fjalë të mençur ? Kot fola si e jëma e Zeqos në majë të thanës fola...Ai më pyeste e unë i përgjigjesha ...kështu e kanë djemtë të pyesin ...por edhe unë e pyeta sa... E pyeta dhe s’mbaj mend se ç’i thashë ?... Për emrin kot e pyeta ... Ehuu, të gjitha kot i bëj unë ...”
Kështu mendonin të dy, sa mbaruan vallëzimin. Veç sytë heshtnin siç kishin heshtur ...Ata nuk kishin se ç’të tregonin ...
***************
Në një eskursion në malin e Dajtit:
Ishte tetor. Gati kish kaluar një vit nga ajo mbrëmje e nga ai vallëzim. Disa herë ishin parë, por sytë nuk tregonin të fshehtat e tyre… “ Dhe të patreguarit kanë vlerë… Sytë e prisnin shikimin e njëri-tjetrit. Pastaj i grumbullonin shikimet aty brenda e i çelsonin me kujdesin më të madh në zemra.
… Në atë gati një vit ata kishin mësuar gjuhën e syve…
Shokët luanin volejboll. Ata të tërhequr mënjanë ndjenin njëri-tjetrin në bisedë sysh :
Sytë e atij: “ Të dua Doriana!” dhe me ato fjalë i godisnin fort e më fort sytë e saj.Sikur nxirrnin shatërvan rrezesh ata sy...
Sytë e saj:… “ Ua mama, më tha TË DUA! Po unë ?!... dhe sytë e saj u ndezën, sa edhe faqet, nën sy, u prushëruan...
Sytë e tij: “Doriana të dua”! dhe e goditën edhe tri herë me ato fjalë.
Sytë e saj: “ Sa e lumtur jam! E lumtur e gjitha, e gjitha ...”
Sytë e atij: Të dua Doriana!...”
Sytë e saj: Do të më duash gjithmonë ?!...
Sytë e tij: Të dua!
Sytë e saj: Gjithmonë, gjithmonë???...
Sytë e tij: Po tashti?
Sytë e saj:Hë puthmë ç’pret??...
Sytë e saj: U mbyllën në heshtje kënaqësie.
Sytë e tij. Nuk folën më.
****************
Ditë e premte ishte ajo ditë. Ditë e premte marsi. Ajo sa kish mbaruar provimin e psikologjisë dhe qe vlerësuar me notën 10. Petagogu i psikologjisë ishte një djalë i ri e simpatik. Mbasi kishin ikur të gjithë ajo kish mbetur vetëm në korridor me profesorin.
- Ishe shumë lart sot – i foli ai
-Sinqerisht flisni ? – e pyeti ajo.
Sinqerisht ! Pastaj me një femër si ti, vetëm sinqerisht flitet.
Ti je e gjitha për t’u admiruar ...
-Haha ha...- qeshi ajo dhe në atë vrull qeshje e puthi në faqe.- Mirupafshim profesor, faleminderit!- e përshëndeti dhe iku me vrap sikur po fluturonte.
“Si e bëra ? E putha pa kuptuar ...Sa inat më vjen ! Nuk më pa njeri, por ç’vlerë kanë sytë e botës kur e panë sytë e mi atë që bëra?...
E putha si pa gjë të keq ... S’e kam bërë asnjëherë këtë... Po Luanit si ti them? …Do të më kuptojë po t’ia them apo… Po sikur ta harroj fare atë që bëra ?!... Do ta harroj ! Larg vetes e larg Luanit!...”
Në takimin e mbrëmjes me Luanin
Ai: Ç’ke sonte?
Ajo. Hiç.
Ai: Diç ke se kështu nuk të kam parë kurrë?!...
Ajo: Më dhemb koka. ( Po sikur t’ia them tani’) Jo, jo ai nuk di gjë)
Ai: Ti më ke thënë se unë jam ilaç për çdo sëmundje … ( Do të jetë e vërtet ë ajo që më tha ai? Jo, jo).
Ajo: Do të më falësh sot, por nuk jam mirë me të vërtetë …
Ai: ( Ti them apo të pres edhe ca?... Le të më tregojë vetë se ç’ka bërë).
Ajo: ( Ç’bëra që nuk i tregova?! Tashti mu lidh në fyt, nuk flas dot ?
Ai: Mos je zënë me njeri?
Ajo: Jo. ( bobo ç’bëra?!...)
Ai: Mos ke gjë për të më treguar: ( Kot po i bie në qafë ...Ajo nuk më fsheh gjë...)
Ajo: Unë ...( jo nuk mundem tashti është vonë...) nuk kam gjë për të thënë.
Ai: Asgjë! Asgjë? ( t’ja them më mirë c’më tha ai që e kish parë, pse ta mbaj brenda pa të vërtetë ?!...)
Ajo: Asgjë!... ( tashti cdo gjë mori fund nuk mundem…një gënjeshtër mbyt dhjet të vërteta …)
Ai: Pa mendohu! ( kot po e rëndoj…)
Ajo: S’kam ç’të mendoj ...nuk mendoj dot më ...
Ai: Po profesorin ?... Arjanin atë bukuroshin ?...
Ajo: ( sytë iu mbytën me lotë ), Jo... nuk është ashtu , ndodhi por …
Ai:Si? Më gënjyen ata sy ?... Po më gënjejnë ?...
Ajo: Po...jo...oh...
Ai: Lamtumirë Doriana...Nuk i shoh dot sytë e gënjeshtërt...
Ajo: Joo...joo...
Ai: ( E humba një sy ....e humba)
Ajo: të dy sytë nuk i kam më, nuk mund të shikoj...)
Treni ndaloi. Në atë stacion Doriana do të zbriste. U panë në sytë e njëri-tjetrit.
Sytë e Doriana: Unë të dua akoma Luan... Faji ishte imi... ti u martove, por unë ... Nuk i ndërroj dot sytë e tu... E di që jam kokforte. Inatçie
Sytë e Luanit: ( Nuk mundnin të flisnin asnjë fjalë ... fjalët e fundit i kishin thënë atë natë tetori :” Lamtumirë Doriana. Nuk i shoh dot sytë e tu. Ti je kokforte dhe nuk munde kurrë ta kuptosh ndjenjën e vërtetë. Dashuria falet kur gjen të veçantën tek njeriu. Ti luan me ndjenjat e tjetrit. Luan edhe kur e din se gabon”) . Vetëm një psherëtimë i rëndoi gjoksin...Jeta i kishte ndarë padrejtësisht për një koëkfortësi. Kokëfortësia e femrës është kështjella prej rëre që thyen dashuritë e bukura dhe të brishta...
