I veshur me fustan të Nujës së tij
përëndia Thoti na e solli fjalën Një
me fustanellë vishej Zeusi e Plato
vishej Apolloni, Aleksandri e Pirro
visheshin tëra fiset pellazgo-ilire
mbretër t´Epirit, dhe të Dardanisë
s´e me fjalën e parë Një, të Thotit
vishej atomi, dielli dhe galaktikat
Kjo veshje e paqes dhe e luftërave
shprehin yjet dhe zërin e numrve
identitetin e gjuhës dhe të festave
krahët e mendimit të zotave tanë
N´u, ti i mundëson orët e mbara të
së ardhmes dhe, orët e s´kaluarës,
bimon lart origjinën e gjakëlindjes
Fustanellë, je më shumë se qenie
më tepër se art, shkencë e filozofi
je dritë qytetërimi, je valle-dramë
në çdo palë je dasmë dielli e paqe
ke shtrirje mendimesh dhe kauzë
je epokë me plagë epike në trup
N´u, je Ipe, je identitet e krishtërim!...
