Lulë kuqe me shpirt t’bardhë,
t’kemi kërkuar n’qiell e tokë,
n’bjeshkë e detna n’oqeane,
n’lumenjë e fusha male,
n’vujtje t’shpellave t’pafundme,
n’gjak t’erdhur n’kazamate.
Jeta jote shpirtratë tanë,
janë si fëmia me një nënë,
t’gjithë neve na bashkonë,
Lulëkuqen ta nderojmë,
farë e mbjellur n’shpirtratë tanë,
rrënjet t’saj n’tokën tonë,
krenari na përkujton!
Njëqindë vjet t’kemi prit,
na kanë djegur na kanë vra,
n’lumenjë gjaku kemi rënë,
Lulëkuqen për ta parë,
për ta mbjellur n’atdheun tonë,
gjeneratave për t’iau lënë:
Testament n’mesazhin e atyre,
që sublime jetën e bënë,
për Lulëkuqen e Dardanisë,
e cila, jetën tonë n’a mrekullon!
