Fati është zog krahë thyer
Nuk e pret e ai bie nga qielli
I plagosur rëndë
I lëviz vetëm pak sytë
Dridhet i frikësuar i lagur ngjak
Bie dhe degë e vjetër e rrapit
E tëra në flakë nga vetëtima
Ç` fati i thyer i zogut të zemrës
Në përpëlitje ta mund qiellin
Gjë që s` bëhet pa përfunduar
Afër dheut të freskët të varrit
Në cilin varrosa ëndrrën e kaltër
Në të njëjtën çast mbiu tërfili
Me katër fletë dhe flutura ra në qiri
Ja ky është pashmangshëm fati
Dhe djegia në zjarrin e qiellit
II
Zot a mund të jetë kjo porta
Në të cilën duhet të trokas sonte
Për t`u parë sy më sy me fatin
Që as e njoh e as më njeh
Vetëtima do të kap degën e plepit
Do të shpërthejë bubullima
Dhe uji do t`i mbetet në fyt
Ëndrrës që ka fshehur fytyrën
Pëlcet prapë rrufeja e më bie dore tërfili
Flaka shpërthen në rrapin e vjetër
Gjëmon rëndë Natyra
Zogj të trembur ngrihen qiellit
Ta harroj portën në të cilën trokas
Apo të ngul këmbë të shihem me fatin
Që ja shfaqet si një flutur në shi
Çdo gjë duket kaq e lehtë
E është më e rëndë se pritja
III
Trokas prapë në portë të kullës
Një trokitje e lehtë një trokitje e rëndë
E pres e pres të hapet porta
Asgjë nuk dëgjoj vetëm brenda meje
Përsëritet me jehonë trokitja
E ik përplaset mbi brigje shpirti
Mbi hone të ëndrrës së verbër
A është fati zog krah plagosur në stihi
Trokas prapë trokas në portë të vetvetes
E as përgjigje e hije e tërfilit me katër fletë
Vetëm heshtje dhe hije dhe pritje
Zogun krahë thyer nga e rrah shiu
Dhe dhembja ime e vogël nën rrufe
