Larg tokës se gjyshit tim shkova
Të gjitha i lash mbrapa syve
Atë shikim të gjyshit asnjëherë s`do ta harroj
Kur te dera ballin ma puthi
e me nxitim më përqafoi Dhe shkoi
E ndoqa me sy gjithë rrugës për shtëpi
Ai me gjyshen time ikën si dy hije nga pas me mbeti silueta e tyre
Gjithmonë për çudi
Nuk e harrova kurrë kapelën republikane
kur ai e mbante në kokë
Sytë bojë qielli të shndritshëm që dukej se i kish pas me lot
Të gjitha i kish pritë
Por kjo ishte e rëndë
Mbesa e tij me e afërt po e linte ate vend
Po ikte nga shtëpia që ë kish përkëdhelur që e kishte bërë grua
Po e linte gjyshin pas që shumë e kish dashur
Kur me të llafosur dhe gjithmonë ishte kënaqur
Po ikte nga ajo lagje që kish dëgjuar të thërriste
Gjysh, nënë, mama,
Po ikte dhe nuk e dinte se a do të kthehej ma
Gjithmonë me mendjen se aty të gjithë
Sërish kështu do t`i gjente
A ishte e vogël? A se mendoi gjatë?
Se gjithçka do ndryshonte
Edhe ata njerëz të dashur
Mund edhe mos t`i gjente më
Të shkonin pa i parë sërish në një tjetër botë
U zgjua e permalluar nga endrra u zgjua
Prej dore leshoi gjyshin që e kish parë fëmijë
Kur e kish përkundur me shumë dashuri
Me një gjuhë të embël gjithmonë i kish folur
Në ndonjë gabim e kish qortuar
Por dashurinë gjithmonë ia kishte mësuar
Të donte njerëzinë
Të ishte e dashur nuk kishte rëndësi
Nëse do ta keqkuptonin të shprehesh
Sikur e mendon është e rëndësishme
Nuk do vonojnë shumë dhe do ta respektojnë
E vërteta në ballë gjithmonë do të ndëroje
Iku, sa larg që iu duk
Ndonjëherë ajo tokë se s'kishte përmirësim
Dhe nga aty s'largohej dot
Me një zë të munduar e kërkoi gjyshi
Që nga spitali
Nuk ia dhanë lejen që të shkoje ta shoh
Për një dokument që nuk e bëra dot
Nuk e pava më gjyshin të gjallë në këtë botë
I kërkoi falje
Ah sa shumë keq u ndjeva
Vuajta tmerrësisht largimin e tij
Dhe fjalët e embla
Këshillat e vyera që më premtoi të mos i harroj kurrë
Ajo buzëqeshje që ka mbetur
Të pllaka e shtëpisë se tij të përjetëshme
Do ta shoqëroj nga pas çdo herë
Për gjyshin tim Jakup Koci.
