Hapja e Mësonjëtores së Parë Shqipeme 7 mars 1887 në Korçë, përbënte ngjarjen më të madhe në gjithë historinë e deriatëhershme të arsimit shqip. Ajo vuri themelet e shkollës së parë kombëtare shqiptare laikee drejtuar nga mësuesi PandeliSotiridhe ndihmuar nga atdhetarë tjerëtë cilët dhanënjë kontribut të jashtëzakonshëm për të ardhmen e kombit.
Mësonjëtorja e parë shqipe ishte jo vetëmnjë ngjarje për rrugën e dijëspor përbëntenjë ngjarje me rëndësi të madhepolitike, shoqërore dhe kombëtarepër Shqipërinë, e cila përgatitej të lintepas pushtimin pesëshekullor osman dhetë dilte si një komb i pavarurme kulturën e gjuhën shqipe të trashëguar brez pas brezi e jo të huazuar prej dikujt tjetër.
Me hapjen e shkollave shqipe rruga drejt lirisë dhe pavarësisë së ëndërruar e popullit shqiptar nga udhëheqësit e Rilindjes së ndritur kombëtare po bëhej realitet.
Nuk duhet harruar se jeta e mësuesve në atë kohë ishte në çdo aspekt në rrezik prej sundimtarëve turq të cilët kishin ndaluar gjuhën shqipe dhe dënoni çdo përpjekje për mësimin e saj. Siç e dimë mësuesit e parë të gjuhës shqipe vdiqën në mënyrë të llahtarshme e të mistershme.
Ai brezi i shqiptarëve që u sakrifikuan në atë kohë ishin me të vërtetë brezi më shembullor i kombit shqiptar. Ata e donin kombin më shumë se jetën.
Vetvetiu të vjen pyetja e sot, ku të gjendën shqiptarë të tillë me ideal mahnitës shqiptar. Është e dhimbshmeçdo ditë mbyllen shkollat e gjuhës shqipe sepse prindërit shqiptarë nuk i dërgojnë fëmijët e tyre për të mësuar gjuhën e nënës, gjuhën shqipe, gjuhën e kombit të vet.
Mirënjohja, respekti dhe mirësia janë ndjesitë që na pushtojnë të gjithëve në një ditë të vetme në festën e 7 Marsit- Dita e mësuesit. Në një ditë që kushdo që kthen kokën pas e ndien nevojën për të përkujtuar, uruar dhe falënderuar bijtë e mëdhenj të kombit, që vunë gur themelinnë krijimin e shumë brezave. Ndjesi të tilla janë kthyer në motivin kryesor në festën e mësuesit për të gjithë ne.
Fytyra të buzëqeshura, urime të përzemërta, buqeta me lule që tashmë e kanë kthyer 7 Marsin në një ditë feste kombëtare. Në këtë ditë të veçantë ndanë me ne emocionet dy mësueset e gjuhës shqipe në Zvicër po i përcjellim intervistat në vijim.
Mësuesja IdaAbdiu Jashari, e njohur për pasion e saj pranë shkollës shqipe nëOstermundigenkantoni iBernit.
- A na tregoni përshtypjet e përvojës tuaj në fushën e arsimit?
Puna me fëmijët për mua është diçka shumë e veçantë, e cila përveç përgatitjes profesionale, kërkon shumë përkushtim, durim dhe mbi të gjitha dashuri për ta. Jam përpjekur t’i reflektoj këto në punën me nxënësit e mi, gjatë 13 viteve në atdhe dhe 14 viteve këtu në Zvicër, prej të cilëve gjithashtu kam marrë shumë dashuri.
-Si ndihesh në profesionin që ushtron?
Gjithmonë e kam dashur profesionin e mësueses, ishte një nga ëndrrat e mia. Dy herë në javë me shumë kënaqësi ndodhem në mjediset e shkollës shqipe ku kam dy klasë me fëmijë të bashkatdhetarëve tanë. Është një nga ngjarjet më të bukura të javës në shkollën shqipe tëOstermundigenit. Nxënësit i kam në zemër punoj për ta me dëshirën e madhe, që fëmijët të mos harrojnë gjuhën e të parëve, të njohin historinë dhe gjeografinë e atdheut pavarësisht në cilin vend jetojnë.
- Çfarë është të jesh mësuese larg atdheut?
Ndjenjë shumë e mirë dhe njëkohësisht një përgjegjësi shumë e madhe. Duke nderuar prindërit, të cilët i sjellin fëmijët edhe nga larg, më obligon dhe njëkohësisht edhe më motivon që të përgatitem edhe më shumë në aspektin profesional.
- Cila është më e bukura e profesionit të mrekullueshëm të mësuesit?
Klasa e mbushur me zogj shqiponje dhe cicërima në gjuhën shqipe është bukuria vet. Gjithashtu, kënaqësi dhe falënderim që na jepet mundësia nga autoritetet Zvicerane, që fëmijëve nga të gjitha trojet shqiptare të ju mësojmë gjuhën e nënës edhe pse të lindur e të rritur larg atdheut.
- Si e përjeton festën e 7 Marsit? Cila është e veçanta e kësaj dite?
7 marsi, festa e mësuesit shqiptar, më kujton mësuesin tim të parë dhe të tjerët radhazi, që kontribuuan në arsimimin e popullatës e në veçanti femrës shqiptare, 30 vitet e sakrificës për mbajtjen gjallë të gjuhës e shkollës shqipe këtu në Zvicër, me qëllim integrimin por jo asimilimin e shqiptarëve. Në fakt, kjo është ditë festë në shenjë përkujtimi të themelimit të Mësonjëtores së parë shqipe në Korçë, e cila u themelua me 7 mars 1887. Në rrafshin kombëtar, Dita e mësuesit shërben për të kujtuar e nderuar figurën mësuesit, por edhe gjithë punonjëseve të arsimit si edukatorë të brezave të rinj për zhvillimin dhe përparimin e shoqërisë shqiptare.
MësuesjaGanimeteJakupiDemiriplotë zell e dashuri pranë shkollës shqipe nëMonthey Chablais.
Përshtypjet e përvojës tuaj në fushën e arsimit? Përvoja e fituar në mësimin plotësues të gjuhës shqipe pranë LAPSH “NaimFrashëri “ në Zvicër i dhanë jetës time larg atdheut vlera të çmuara. Përvoja ime si mësuese pasurohet gjithënjë e më shumë. Vitet kalojnë dhe unë ndihem më e përkushtuar në mësimdhënien e gjuhës shqipe tek fëmijët tanë. Me gjithë vështirësitë që kemi hasur unë personalisht ndihem shumë e lumtur kur jam pranë fëmijëve të cilët kanë kaq shumë zell për të mësuar gjuhën e tyre amtare.
- Çdonjëri që zgjedh një profesion mendoj se është i frymëzuar për të punuar në atë profesion, mision që ushtron, ashtu edhe unë ndihem mjaft mirë, është kënaqësi t’ua mësosh fëmijëve edhe pse kaq larg atdheut gjuhën dhe traditat shqiptare, është ndjesi hyjnore të punosh me fëmijët e atdheut tënd.
- Të jesh mësuesja e Gjuhës shqipe për fëmijët e mërgimtarëve veç lumturi ndjen, është krenari, sepse përcjell nga brezi në brez gjuhën e kombit tënd, por njëkohësisht ke edhe mjaft vështirësi, sfida të cilat dallojnë shumë nga mësimi i rregullt, nga mësimi ku si gjuhë primare është gjuha amtare, por me orët e pakta që kemi është paksa e vështirë për ta arritatë që dëshiron, por çdo herë mundohem sa më shumë t’i thjeshtësoj gjerat për t’u bërë më të lehta (kapshme) për fëmijët.
- Më e bukura e profesionit të mësueses është: kur shoh se fëmijët kanë motivim për të mësuar, folur gjuhën amtare shqipe, kur kanë kuptuar atë çfarë kam shpjeguar dhe padyshim rezultatet do të jenë të shkëlqyera.
- Dita e 7 Marsit është një ditë me një ndjesi të veçantë për mua dhe të gjithë mësimdhënësit, zanafilla e kësaj dite përkon që me hapjen e shkollës së parë shqipe në Korçë, më 1887, ditë për të përkujtuar mësuesit/et për vlerësimin, përkushtimin e tyre në mësimdhënie brez pas brezi duke i dhënë shpirt arsimit dhe dijës kombëtare, kontributi i mësuesve ishte i gjithanshëm si me penë ashtu edhe me pushkë për të nxjerrë popullin nga errësira që na kishte mbuluar nga okupimet e njëpasnjëshme. Sot kjo ditë festohet me aktivitete, programe të ndryshme edukative arsimore të nxënësve dhe mësuesve në shkollë.
Puna me fëmijët është një eksperiencë e mrekullueshme dhe se çdo 7 Mars urimet dhe buzëqeshjet e nxënësve janë gjithçka që i nevojitet për t’ia zbukuruar ditën e mësuesit/es.Gëzuar festën, ju të mirët mësues! Gëzuar nga mot!
