Tani që fola me ty më iku dhembja
Eh,çdo të bëjmë
Le të shohim fundin e filmit
Ditët pa aromë lulesh
E kam shkrue me zjarr dhembjesh
Se do vdes një ditë e di
Por i përkdhelur me këto poezi tua
Edhe këtë e di,margaritar ,më thua që janë
Nuk di kujna t'i falëm përpos hyjnive
Që të ka sjellur vargut tim
Si vetë engjëlli,por nuk di përse kur flas
E kur nuk flas,në mendje më rri
Si varg shpirti,që kurrë nuk ndjeva
Çfarë është e bukura
E bekoj atë mbrëmje dhe poezinë
Nuk e nënshkruaj kurrë pasaportën pa miken çame
Kjo më bën të jam i gjallë
Dhe besoje sikur jetoj qielllit
Aty ku është vetë Hyji
Ai që bën qudira dhe takon të njëjtin shpirt
Për të shërue dhembjet
Sonte s'kam tekst ,besom po deshte
Sa herë shkruaj e sa miliona herë
Mendja më rri atje ku lotët e mi shkruajnë
Të pavarura vargjet,ato i diktojnë shpirtit
Se çfarë të shkruaj,sikur më duket
Ëh kjo është vetëm një ëndërr për mua
Jo,nuk është ëndërr,është vet jeta ime
Është vet poezia ime,ku vetëm ti je vargu
Që më ngriti në ozon,besom
Krejt kjo madhështi ,është falë teje
Kësaj unë i falëm dhe i përgjerohëm tërë jetën
Besom,nuk kam tekst sa meriton falënderime
Po, ke tekst ke,ti që po më shkruan
E m'i nxjerr këto xhevahiret ,një nga një
Dhe nuk e di a më bëjnë mirë këto emocione tani
Po, vërtet ishte bukur ,ajo mbrëmje
C'bën njeriu,çudira gjetën rast të të përqafonin
Je një Tanagra,e mban mend këtë poezi
Ajo ishe ti,këto vargje nuk shkruhen ma
Janë shkrue më zjarrin përvlues
Tek ti poet ,erdhe bashkë me muzën
Apo vet ishe vargu i shkruar nga unë
E lumja unë që do mbetëm në vargjet e tua
Ti ka ca vite je çelnikosur në varg poeti
Do më kenë zili njerëzit që do të lexojnë
Në shekuj si Simfonia e Bethovenit
Me simfoninë e nëntë jetoj
Po edhe unë e dua shumë
Një peizazh përzirjesh ,muzikë
Ti dhe vargu im,një trekëndësh poetik
Më sillet dhe lind poezia
E qëndisur dhe e shkrirë si qiriri që falë dritë
Eh,sa kam dashur të takoja ty o varg
Vetëm njëherë,çfarë do kishte ndodhur
Shi,diell,furtunë,cuname ,valëdeti
Apo vargje dhe aromë lulesh
Më thuaj një fjalë cili jeton në tokë
Për ata që jetojnë edhe pse jetojnë
Apo nuk jetojnë fare
Sa e dua kët emër,sa më rri në zemër
Besom o poet se na shkallëmove gjoksin
Sot me emocione,eh,nuk na bëjnë mirë
More frymë të lirë ti poet
Po më ngarkove mua
U mërzita shumë që ke dhembje
Sikur të mundësha të fluturoja
E di,të bëhesha Fluturë
Prandaj janë të bukura ëndrrat
Kur kthehen në realitet e humbin magjinë
Mos i le lulet pa ujë ,kanë shpirt bimet si njerëzit
Përqafoje ndonjëherë një pemë të shikosh si dridhet
Kanë të njëjtën frekuencë vibrimi si njerëzit
Po,unë jetoj për të bukurën,për lulet
Për mrekullinë e kësaj bote
E di kush është kjo mrekulli,ti e di
Mrekullitë nuk kanë fund
Për ju dhe shpirtin tënd prej engjëlli
Zoti të faltë për do gjë të bukur që më fale
Eh, o miku im, sikur të kisha mundësi
Të bëja një studim për ty
Do të nxirrja mjeshtërinë tënde
Në trajtimin e të bukurave,sa mirë i njeh
O zot,sa bukur di t'i trajtosh
Ti je kryeveprae Mikelangjelos
Gjuha e trupit tënd flet me gojë
Nuk bëj shaka,më trego si e ke arritur këtë kuptim
Do ta dish,falë madhështisë suaj
Fryma e jote u bë gjaku im një gjak i ëmbël
Ik more ,ti ashtu ishe,ashtu si të doje
Falë teje,besoje po deshte ,është e vërteta
Lëri ma këto,po,vetëm kjo është e vërteta
Besom,i çmënde derëbardhë,i bëre fiksime
Iu kap dorën luleve ,ti dhe harron
Ato dy muaj pa gjumë,eh, veet poezia je
I lindur për këto je,jemi në pyll
Ku këndojnë me qindra zogjë
E dua zërin e zogut që të shoqëron
E mua më falë madhështi vargu
Vetëm sot nuk më kishte kapur syri
Fjalët tua,eh u mahnita
E dua zërin e zogut që të shoqëron
Mos thuaj gjëra kaq të bukura
Die që ngado që shkoja e kam vargun tënd
Që më rri si hie e herë si diell
Ku sytë më ndrisin nga një dorë e zgjatur
Që mban lapsin Dhe në mëndjen time
Rri kujdestar muza ime e vërtetë
Që më falë bukurinë
Eh,ç'më shndërron në frymë të saj
Kjo më bën të jetoj edhe të vdes
Krejt është njëjtë
Nuk mund ta mendoj vetën pa këtë muzë
As vargun si ta shkruaj pa fjalën e saj
Po,jam bërë si i krisur që e dua diellin
Dhe vargun ta shkruaj të lirë
Edhe dua të jetoj jo si një budalla
Që jeton e nuk di pse jeton
Që vdes dhe nuk di pse vdes
Nuk e dia që ka në Kosovën e pasluftës
Burra me shpirt të tillë delikat
Dhe marrë frymë nga thellësia e Olimpit
Nxjerri çdo shkronjë që e shkruaj
E vargëzoj Olimpit të burgosur
Para litarit ja ku jam unë
Nga cili lumë loti të flas
Edhe shi loti sa herë u bëra
Për njerëzit që ma marrin mendjen
Unë vdes për atë fjalë dhe prap zgjohem
Ngase nuk dua të vdes kurrë se shpirti im ndrit botën
E bën hyjnore,të bukurën e ruan shpirtit të ti
Kujtim për miqt e zmerës,kështu është jeta e një poeti
Që respekton tjetrin atë Olimpin që di të më afroj
Afër vetës,që më ushqej më fjalë shpirti
Ec e mos u bë poet kur ti u shndërrove në qiri
U shkrive e u trete vetëm unë të shoh kah shkruaj
Më thuaj a më vëre në rrugën e poetit
Ti i vetmi emri im si Ylli,sa herë e shoh
E sa herë e shkruaj këtë emër lirie
Të unë ndrit,më është shndërrue i tëri në varg
Në emrin tim rri si hyjni që ngjallë heshtjen time
Më shndërron në legjendë të kujtimeve
Për bëmat që dikur vetëm kreshnikët
I kam dëgjuar nëpër këngë
Kah këndoheshin nëpër telat e çiftelisë
Të lahutave,ku aty më dukej jam edhe unë
Gjergj Elez Alia,një Mujo a një Një Halil
E ty të mendoja në një legjendë në vete
Një Mona Lizë që di ta thur vargun e të se bukurës
Ku botës i fale shpirtin e njëjtë të poetit
Kështu Hyji paska thënë , sa herë tu fala o zot im
Për këtë ditë e natë,për këtë varg e fjalë
Për këtë hyjni që rri Olipmpit
Mbi botën e shënjtorëve të kohës sime
Të shndërruar në yje e në miliona vit dritë
Të falëm ozoti im dhe kurrë nuk u lodhe miku im
Nën këtë ekstazë poetike,pusho pak tani
Zbrit nga qielli i frymëzimeve
Dhe na thuaj çfarë jete është në Olimp
Po,sot takova fjalët më të bukura
Që më dërgove përmes fluturave
Së bbashku me shi lotësh që më fale
Sikur të mundja vet botën
Do të isha i pangrënë dhe i etur
Të jetoja në një jetë plot vargje
Të shkruara me fuqunë tënde
Asaj fryme që më fale nga shpirti yt
Sot besoj jam i vetmi princ ëndrrash
Nuk e di nga cilat ëndrra jam
Se e ndjej nga fuqia e dhembjes se shpirtit
Të ndjej nga loti yt e nga çdo pjesë e imja
Sa më dhemb fjala e jote
Mendoj jam një ëndërr e se bukurës
Sytë e përlotur
Do të kuptosh një ditë
Se pranë teje isha e heshtur
Me etjen që do më ndjek ndër mote
Me sytë e përlotur kapur pas një ëndrre
Po flisja në një realitet magjik
Të mbaja për dore kur këndoje
I vërbuar për një kohë që nuk e doja
Vallëzoja me ritmin e zemrës
Që rrihte si breshër pa hapa i shtangur me ty
Në ëndërr të përqafoja mes gjurmëve
Që nuk i fshiu As dallga e kërleshur
Atë ditë ma preke fytyrën dhe dorën si zjarr
Buzët i freskove në burimin e hapur
Me aq dashuri me melodinë e lotëve
Që pikonin ngadalë u munduam ta shtyjmë
Errësirën gjer në agim
Eh,cila pendë sonte është zgjuar
Të vargëzoj vargje shpirti
Është shkruar për ty
Sa më dhëmb kur dëgjoj
Se si fluturojnë fluturat së bashku.
AGIM DESKU
