Si rrezja e diellit që ndriqon tokën
E ai fllad mëngjesi me vesë që flladitë,
Si yjet në qiell natën kur xixëllojnë
Atë bukurinë tënde jam duke e pritë.
Ti më përket mua me atë bukuri hyjnore
Sikur drita e hënës kur natën ndriçon
E ti në mendjen time më sillesh vërdallë
Andaj zemra ime përher të kërkon.
Ujë i kulluar lumi që përshkon fusha
Dhe nuk ndalet tuj flladitë anë e kënd,
Sikur era luleve iu shpërndanë polenin
Dhe ato mugullojnë ,qelin në ç’do vend.
Je nga ato lule të bukura me aromë
Sa herë të këpusim hatri nuk të mbetë
Bukurinë tënde e ke në këtë botë
Na e dhuro dashuri më shumë për këtë jetë.
M Ë R G I M I
Katandisur në shtete t’botës
Për të gjetë një jetë më t’mirë
I kthyet shpinën vendit e votrës
Pak ngrohtësi me u sjellë n’shtëpi.
Ju mërgimtarë, bijtë e kësajë toke
Që nuk harruat nga jeni nisë
Me lotë në sy lat nanën loke
t’na e bër një jetë më t’mirë .
Që me djersën e ballit tuaj
Na bëtë dhe ne të jemë krenarë
Jetë e rëndë në vend të huaj
Por prap se prap mbetët shqiptarë.
Nuk harruat gjuhë e traditë
Iu mësuat dhe fëmijëve tuaj
Se atëdheu nuk ndjehet mirë
Nëse tretemi e bëhemi t’huaj.
Mbani mendjen ju njerëz që flisni
Për këtë pjesë të popullit tonë
Që dhanë djersë , shëndet e jetë
Edhe për ty që flet pa matë.
Kënga ime
Sikur uji kur rrjedh në krua ,
vjen një zë nga largësia.
Me vemendje tuj i dëgjuar,
këndohen në këngë vargjet e mia.
Këndo moj kënga e vargut tim,
mos ja prish aspak hijeshinë.
Nga zemra i shkrova me nxitim,
Kto vargje t’bujkura për pleqërinë.
Kaluan sa mote e kaluan vite,
ikën e tretën ditët me nxitim.
Në vargje e rreshta përher më prite,
po mirë këndojnë për hatrin tim.
Eh, moj këngë që vjen si era!
A të bie në mend për hallin tim?
Nuk të këndojmë si hert e tjera,
Po kendojme pak me nxitim.
Gjëmo ti moj kënga ime !
M’i thur hallet një nga një!
Do të këndoj me shumë gëzim.
Se si askush hallin s’ma di.
