Mbrëmë të krijova në varg
Mona Liza ime
Në hyjni të shndërrova
Nuk ta theva asnjërin krah
Nuk jam Da Vinqi as piktor
Jam varg poeti
Fjalë e gdhendur zemre
Mbrëmë me ty krijova botën time
Në sy ylberi u bëra ngjyrë dashurie
Në buzët tua u bëra puthje hëne
Mbrëmë u bëra pak i krisur për emrin tënd
Të skalitur vargut tim
Mbrëmë për pak u çmënden Yjet
Kur ti Mona Liza ime fluturoje në secilën fjalë
Për pak u bëre zë zane
Në Dritë dielli u shndërrove
Dhe buzëqeshje hëne
Çfarë nuk u bëre mbrëmë
Një det ëndërrash të rujtura në sytë e tu
Fjalë që hyre dhe rri zemrës sime
Të secilit kujtim të murosur
Në Kalanë e cunameve të detit
Të lutjeve e uratave plot engjëj
Eh,sa e luta gotën mos të zbrazët si herave tjera
Vetëm sonte mos të thyhet si kjo zemra ime
Të rri e mbushur me verë Çamërie
Se sonte do të dehem deri në agim
Do të ngritëm ozonit kryeneq
Do t`i zbres për pak yjet në tokë
Për tek ti Mona Liza ime
Edhe ngjyrat do t`ia vjedh sonte ylberit
Të ngjyrosi me milona ngjyra dashurie
Në një botë të vetmuar ti je vetë bota ime
Fjala dhe ëndrra që kujtimet m`i shpalos pranë
Ëndrrave apo pranë syve të një deti lotësh
Sotnte flokët tu mbulojnë detin e shpirtit tim
Shuajnë buzët e gjakosura të dhembjes për emrin tend
Eh,më flakin tej detit ku fundin e botës askund se gjëj
Mbrëmë u bëra piktor për ty Mona Liza ime
U bëra poeti,varg i shkruar në një cep gjethi
Gotë e thyer në një mijë copa zemre
Vetëm mbrëmë udhëtuam të lirë si zë zane
Nëpër secilin cep atdheu të shqipeve
Deri tek lotët tu çamja ime
Vetëm mbrëmë isha poet edhe varg i krisur.
