Troket një ditë e kaltër maji,
Troket në xham me sqep një zog,
Zgjohet poeti, e fut brenda,
se edhe zogun e ka shok.
Ai me cicërima thotë:
Pa shihe tek kalon e bukura!
I lutet që ta bëjë shok,
të dalin bashkë, të mbledhin flutura.
Se shoqe ka edhe pranverën
dhe verën vjeshtën edhe dimrin.
të katër stinët vesë i hedhin,
mes stinësh ndezur rri krijimi.
Çdo stinë atij i sjell një vjershë,
çdo varg atij i sjell një shok,
çdo dashuri shpërblim i sjell
me mijëra miq të mirë në botë.
2.
Kur zemra nis të plogështohet
dhe sytë fshihen prapa syzesh
atëherë ”Njeriu në këllëf”
i A. Çehovit përtërihet.
Po ne atij ia flakim syzet
edhe këllëfin copë ia bëjmë,
dhe prej këllëfit prapë e nxjerrim
të ri, të gjallë, njeriun tonë.
I themi; Shih një lule shqerë
ku paska çelur buzë një shkëmbi.
dhe ja, atij i çelet buza
dhe ndjenja që për pak i humbi.
I themi, hajde dalim në ara,
të shohim sipër, mbi traktor,
si çahet plisi e hidhet fara
e bukës sonë që prodhojmë.
I propozojmë të shkojmë në stane,
të bredhim nëpër gërxhe e brinja,
t’u gjejmë bar të freskët dhive
dhe t’i mërzejmë te dëllinja.
3.
Dhe duke rendur prapa qinjgjash
ti gjen një copë minerali
dhe pastaj nis të shqetësohesh
se ç’fshihet brenda këtij mali?!
Kur gjen një lule pranverore,
rritur mes erërash, në male,
ti nis mendon: ç’vlera të ketë
kjo lule, bimë medicinale?!
Ti nis mendon për gjithësinë
dhe jeta s’të lë më të qetë.
troket në xham zog i krijimit
fërfëllon krahët lehtë- lehtë
Atëherë merre penën ti
si pendë zogu rri në duar.
Kështu zë fill një poezi
me jetën kur je dashuruar.
Atëherë vet do ta kuptosh
se s’bëhet fjalë për honorare,
kur zemra plot me dashuri
nis e pikon pikë-pikë, në vargje.
Dhe kështu jeta s’ plogështohet,
dhe kështu jeta merr kuptim.
Nga pesha e saj përthyhen vargjet,
shpesh herë prishet ndonjë rimim.
1981
