Natyrën e lau shiu
Qielli u errësua, u bë natë
Një shpirt i brishtë, i ndritshëm
Këndonte një të bukur serenadë.
Zëri buçiste si në operë
Por shpirtin e kishte plot brishtësi
Tingujt e zogjve me vargjet e poetëve
I bashkonte në serenadën e tij.
Rrjedhës së lumit i këndonte
Dhe ditëve të dashurisë plot ndjenja
Me hënën shkëmbenin vështrimet
E për zanën e tij i vlonte zemra.
Lumi e kënga rridhnin ëmbëlsisht
Zemrat freskoheshin nga puhia e lehtë
Afshi i dashurisë digjtte si në zenit
Ata shijonin dashurinë, si dy zogj mbi degë.
