Me vargun tim flet kjo zemër e ndjerë
Një shpirt që fal vetëm dashuri
Një kostelacion yjesh një qiell i tërë
Dhe copëza hëne derdhur në gjithësi
Brënda tij fshihen ankthet vajzërore
Një udhëtim i një bote plot mirësi
Me fjalët e lidhura dorë për dore
Që ndarjen nuk e duan kurrsesi
Aty në copëza fjalësh më je dhe ti
Që rimës i jep ngjyrë dhe zjarr
Dhe unë e tëra e vetmja poezi
Që me vargun dashuri jap dhe marr.
Misteret e shpirtit
Dhe shpirtrat brënda tyre diçka fshehin
Diçka që për to do t’ish mallkim
Misteret dhimbjen mbi ta e hedhin
Ndaj n’at heshtje asgjë s’pipëtin
Mos mbani mëri për çka është lënë në harresë
Aty burojnë dhimbja dhe loti
Buza buzëqeshjen lyp të ndezë
Ndaj dridhet e lutet tek Zoti
Më mirë të ketë dhe mistere që fshihen
Sepse me qetsinë e shpirtit s’duhet lojtur
Në harresë ato më mirë të lihen
Që zemra kurrë t’mos ndjenjë të ftohur
Mos më rri larg
Larg teje më mbysin retë e mallit
Dhe sytë ngre lart dhe flas me yjet
Vetmija vënd kërkon ti bëjë djallit
Dhe shpirti si copra qelqi thyhet
Ke hedhur në shpirtin tim ftohtësinë e hënës
Ndaj ai endet si mëkatar në këtë botë
Dhe vjen një çast e struket në gjirin e nënës
Dhe buza dridhet e nuk duron dot
Nuk dua që ankthi më të më mundojë
Mes dyshimesh vdes shpresa dhe besimi
Të më vish pranë, jeta të vazhdojë
Dhe të shuhet ajo re malli që ngriti zemërimi
Unë dhe shiu
Një vesë e lehtë shiu më bie mbi supe
Teksa rrugës eci e menduar
Hëna fshihet mes reve në hije
Dhe unë në errësirë hapat kam ngatrruar
Në terr u ndala para shtëpisë vjetër
Duke kërkuar me duar derën e rëndë
Një yll i vetmuar shkon nga retë dhe asgje tjetër
Veç dritë e tij që mundi t’më përmendë
Streha mbi portë ishte krejt e rrëzuar
Dhe s’më mbronte më nga shiu
Çdo gjë aty ishte krejt e harruar
Veç maces së plakur që më pa dhe mjaulliu
Kur fshihet muza
Diku në një skaj të shpirtit fshihet muza
Dhe un s’po mund të lidh dy fjalë
Mes ksaj harrese dridhet buza
Dhe dhimbja rritet e bëhet mal
Me muzën fshihet dhe mendimi
Dhe fjala humbet çdo vlerë
Mos vallë mbi mua bije mallkimi
Që unë të hesht e të ndihem e mjerë
Se pa muzën ndjenja bëhet pluhur
Dhe humbet mes reve në hapsirë
Dhe ti s’gjen dot çastin e duhur
N’atë shpirt të akullt e të ngrirë
Më mirë vetëm
Ndonjëherë dua të jem mes vetmisë
Kur rreth meje vetëm murmurisin
Fjalë e shumë gënjeshtra prej zilisë
Që veç urrejtjen pa shkak ato nxisin!
Larg tyre dua të jem kur ato flasin
Se shpirtin me ligësi s’dua ta ngarkoj
E të ndjej se do t’më vrasin
Pa mundur vehten të kontrolloj
Sot rreth nesh mbretërojnë veç djallëzira
Që fshehur rrinë në të ligësisë skute
Larg mirësisë thurrin marrëzira
E ti hesht e në heshtje Zotin lut.
Për dashurinë
Lulet që të dhurova në buqetë
Mbajnë brënda vargjet e zemrës time
Unë do të hesht, vargu do të flasë vetë
Për dashurinë, ndjenjën më intime
Kur flet dashurija syri dritë lëshon
Buza ëmbëlsohet nga puthje pa fund
Zemra zemrën mes mallit kërkon
Dhe trëndafil i ëndrave petalet shkund
Dashurija mbetet oazë e lumturisë
Ku lule e shpirtit aty merr jetë
Pa të çdo gjë I falet vetmisë
Në heshtje të plotë do shuhet vetë
Merrini jetës nektarin e dashurisë
Dhe me të mëkoni zemrat tuaja
Jetoini këto çaste mes mirësisë
Që ëndrat të mos ndjehen si të huaja
E dua dhe vjeshtën
E dua dhe vjeshtën me atë fllad të lehtë
Kur endet mbi ato fusha verdhoshe
Edhe pse ndonjë re shfaqet e zbehtë
Diku në skaj të qiellit në ndonjë qoshe
Pa le trumcakët mbi fushat me grurë
Që me cicërimat më ngjallin fëmijërinë
Kur djemtë gracka ngrinin e qëllonin me gurë
Dhe ato ngriheshin e pushtonin çatinë
Kjo stinë që ëndrat na ngjall
Kur kallza gruri mblidhnim në ara
Çdo gjë e saj na mbush me mall
Në kujtim të atyre puthjeve të para
Jeta ime
Shumë hapa hodha në këtë jetë
Mbase dhe ndonjë të gabuar
Edhe nëse sot ndjehem e qetë
Të djeshmen kurrë s’e kam harruar
Më fali kjo jetë gjithëçka desha
Edhe pse ndonjëherë derdha lot
Por gjithmonë çasteve u buzëqesha
Që kjo lumturi mos t’më mungojë sot
Me ç’më fali kjo jetë ndihem mirë
Nipër e mbesa magjike porsi drita
Mes yjesh gjithmone si hënë e dlirë
Ëndrat e mija mes tyre i ngrita
Gjurmë vitesh
Mes kujtimesh një foto e vjetër
Vesh me pardesy dhe jakën ngritur
Rreth saj heshtje dhe asgjë tjetër
Me një vështrim krejt të venitur
Diçka mes heshtjes ruan në fshehtësi
Mbase ndonjë flirt që shpejt u shua
Ai ball i mvrejtur mbytur në mërzi
Dhe ndonjë puthje që u harrua
Të tilla gjurmë në vite mbeten
Për shpirtrat që nga malli dridheshin
Ato lot që mbi buzë strehë gjetën
Pa mundur qerpikëve tu fshiheshin
