Në mendje e zemër e kishin lirinë
Atdheun e prangosr në fund të ferrit
Dhe agimi i zënte të zgjuar
Ditët i kishin të errëta pa lirinë e Kosovës
Çdo plagë ishte edhe plagë e shpirtit të tyre
Çdo zë i nënave dëgjohej deri mbi re të bardha
E kënga ishte tretur me thell se vet Titaniku
A jetohej larg popullit pyetnin njeri-tjetrin
Babë e djalë malësorët e ëndrrave të mia
Kur me çdo kusht u nisën drejt atdheut
Me vdekë a më jetue nën thundrat e armikut
A më e puthë në ballë nënën plakë
A më ia fshijë lotët e saj njëqind vjeqe
A më u ba urë e veriut të Mitrovicës
A më i shikue s si na ndajnë sërish atdheun
Jo i tha djali babait e babai djalit
Dhe fluturuan më i matë fuqitë e zemrave
Mos më u zgjue kurrë ma para ëndrrave të trishta
Më i thënë armikut ja ku jam e ku je ti
Unë në vendin tim e ti pushtues i mallkuar
Eh ,Kosovë ç`fat ke me luftëtarët e lirisë
Që të erdhën nga fundi i botës së lirë
E të liruan nga ferri ma i thellë se vet Titaniku
Hisen e Arsim Bruçaj luftëtarë të ‘’Atlantikut’’.
