Pagëzimi nënkupton ndriçimin e trupit njerëzor duke e bërë atë "hyjnor" nëpërmjet #fjalës_së_dritës_perëndi.
Tek gjuha binjake AREMENE (Vllahe) e Shqipes së Lashtë "Ujin" e thërrasin ‘APĒ’ me kuptimin e saj “ajo që pihet” -{a'bē; A'pē} ashtu si ende në gjuhën shqipe barnat i quajmë edhe ‘Apie (Hapie).
Emërtimet më të para mbi fjalën ‘UJË’ tek gjuhët më të lashta vijnë me kuptimin e #rrjedhës së ujit dhe gjithashtu reshjeve që vijnë rrëke nga La; lart prej qiellit e lartësive të mëdha: Ula = Uja; Ujë.
Tek rrënjët e gjuhëve IE gjejmë pikërisht fjalën “AB = Ujë” burim ky i fjalës së sotme vllahe: “APē = Ujë”, dhe mjafton kjo fjalë që të kuptojmë mashtrimin dhe falcitetin e gjuhës së stisur greke dhe e radhitur si e treta gjuhë më e lashtë pas Armenishtes dhe Arbërishtes – Shqipe_Albane
Tek kjo gjuhë religjonare – greke thuhet se fjala “e tyre” βάπτω; V’apto = Pagëzoj ka kuptimin “ndriçoj” (ΒΑΦ; VAF) e sigurisht kjo nëpërmjet zhytjes në ujë ashtu si Krishti në lumin Jordan.
Pra: V’ap-to = Pagëzoj; shndrit ashtu si në gjuhën shqipe kemi: AG = Shndrin (agon, agim) dhe rrënja: “B’ag” sjell fjalën shqipe të sotme ‘PAGË/ZOJ’ njëjtë fenomeni si tek gjuha vllahe e binjakut tonë kemi: “Bë'Apë; B’ujë = E vendos e zhyt në ujë”, laj e ndriçoj; e pagëzoj në emër të dritës shkëlqimit hyjnor; "Diellit/Zeus" me simbolin e tij të njohur shqipen me dy krena ...
Në se i referohemi të madhit Julis Pokorny në studimin e tij mbi rrënjët IE aty gjejmë: Bâ = Dritë “që u Bâ” (lindi, u krijua) fjalë kjo e cila sipas tij i përket #prishqipes nga ku kemi fjalën e njohur si greke “Fa = Dritë” pa harruar se ende në gjuhën e sotme shqipe kemi fjalën e saj "FAPË = DRITË" – pra greqishtja e lashtë-quajtur flet shqipo-gegnisht.
Julis Pokorny na sjell po këtë fjalë rrënjë “Bâ” me kuptim dytësor ku: Bâ = va/; Fa = Zë; Fjalë - baraz perëndi: ATI YNË.
Aleksander Hasanas
Ref: Shih Julis Pokorny:
ab-
English meaning water, river
German meaning `Wasser, Fluß'
Material Lat. amnis f., später m. c(*abnis); air. ab (*aba) Gen. abae `Fluß', daneben abann, cymr. afon, orn. bret. auon, gall. brit. FlN Abona, abgeleitet cymr. afanc `Biber, Wasserdämon, Zwerg', mir. abac (*abankos `Biber, Zwerg', schweiz.-frz. avañ `Weide' (*abanko-); lett. FlN Abava.
Die westdeutschen FlN auf -apa, nhd. -affa, gehen wohl teils aufsonst verlorengegangenes westgerm. *ap- (idg. *ab-), teils auf ven.-ill. ap- (idg. *ap-) zurück.
References WP. I 46 f., WH. I 40, Feist 19a, 579a, GIPatSR. II 134.
See also Vgl. auch ā̆p-2 `Wasser, Fluß' und abō(n) `Affe'.
Pages 1
