Kujt ia more buzëqeshjen
Perëndeshë
Hënës ma thot shpirti
Dritën nga kush e ke
Zemra ma thotë nga dielli
Shkëlqimin përrallor të fytyrës
E ke ikonë të atdhedashurisë
E besoj veç nga yjët e mbrëmjes
e ke
Në fatin tim je varg i bukur
I nxjerr thellësive titanikiane
I murosur me gurët e Rozafës
Perëndeshë ia kalon secilës bukuri
Edhe Mona Liza mbetët nën hijen tënde
Nëse do ishe nuse e Çamërisë
Nga çdo anë të shqipeve
Krushqê e dasmorë do vinin për ty
Më i thye çdo kufi e më të percjell ty
E bukura detit e hyjnesha e tokës
Ç'fat do të kishte jeta perëndeshë
Nëse një ditë na i bashkon emrat e shqipeve
Në Agim e Bashkim dhe në Eli e Marie
Ndoshta duhet më i protestue vargunt tim
E më e bashku me shqipet në fluturim
Drita e diellit si në kohë të Homerit më ndriçue
Perëndeshë që më rri mbi re të bardha
Zbrit në tokë pash sytë e tu
Përmes shkallëve të zemrës sime
Nuri yt më ia ndriçue vargun poetit
Është në pritje të perëndeshës!
