Dua të betohem në tokën e gurtë
Nëse gjatë tërë jetës se nxora një varg shpirti
Në dyer të olimpit s`kam çka me kërkue
As që e meritoj një fjalë burrërie
Me Khajamin orë e çast kam më pi
Më u deh si një venedikas i ri
Diellit kam kam më ia fal puthjen për miken
Më e nda së bashku me dashurinë e jetës
Tërë jetën dua më ju lutë zanave
Të më falin pakëz fuqi Prometheu
Në këtë kohë kur është fundi i kapedanëve
Kam ba be si dikur veç në besë e atdhe
Për Shqipërinë e Gjergjit kam më u ba burrë
Më e dashtë atdheun ma shumë se veten
Vargjet e jetës më ia fal
Në shpirt s`dua ma të më rri si në përrallë.
Ç῾më thua poezi
Çmë thua poezi
Sa kohë më duhet të të vie tek ti
Me çfarë ta mas kohën
Me cilën muzë eci me shpejt
Ma thuaj apo ta them unë
Me hyjnitë a vihet me lehtë
A duhet zgjedhë gjuhën e shenjtë
Ku vetëm unë e ti e kemi gjuhën e njëjtë
Besom poezi
Diellin e kam dëshmitar
Sa herë të shkruaj
Betohem në luftëtarët e lirisë
Në atdheun që s῾ka faj
Pse është i ndarë në dysh shpirti
Besom edhe në vargun e mbështjellur
Me aromë trëndafili
Besom poezi ose mos më beso fare
Kur të shkruaj jam vetë Agimi
Deri sa më ngrit agu i mëngjesit
Muza më ikën dhe ti mbetesh.
Poezi I
Kam një mijë vjet që e kërkoj rrugën për tek ti
Nuk di në jeton në tokë, në qiell apo tek Bardi im i ri
S´kam lenë gur pa e leviz nëse ti je perëndi
Provova të të shkruaj nga dëshira për emrin tuaj
Poezi emrin askush nuk e ka ma të bukur se ti
Deri në majen e Olimpit u mundova të të gjeja
Më pakez dashuri pa urrejtje dhe një gotë raki
Më ëndrrën se ti jeton pranë diellit u zgjova të fluturoj
E kam vështirë të ta them të vërtetën
Jetën e përbashkët e kemi unë dhe ti
Netët e vona përherë të vizitoj
Më shpresën se dhembja njerit do t'i kaloj
Më muzën e kam të lehtë të thurim një varg për ty
Na merr edhe neve Ozonit mos na le në vetmi
E di tani rrugën për tek ti poezi
Është shumë e vështirë, por aq edhe e mirë
Më ty dhembjet harrohen e plagët e shpirtit shërohen.
Poezi II
Edhe kur s'ka shpresë jeta
Ti çel si lulet e para të pranverës
Nuk je hije si e thonë poetët
Por, Diell që më fal ngrohtësi shpirti
Më ty eci rrugëve të jetës se bukur
Mbylli shtigjet e urrejtjes se njeriut
Këndoj i lirë dhe të thuri hymne lavdie
Të shndërroj në lirinë time të fjalës
Sa e madhe je poezi
Sa tërë bukuritë e Kopshtit të Edenit
Asgjë nuk të ndërroj me të vërtetën kur ma thua
Më je bërë heroinë e luftërave të shpallura më demonët
Historia e jote poezi është e dhembshme,
por krenare më ty
Plotë plagë të atdheu dhe çdo çast je shërimi i saj
Mezi pres mbrëmjet të flasim së bashku më perënditë.
