Fjalët janë një ilaç për shpirtin dhe shpirti i fjalës nuk mund të gjendet vetëm përmes teksteve të shenjta, por edhe nga tekste të këtilla lirike që përfaqësojnë shpirtin fisnik të një poeteshe të jashtëzakonshme. Botimi i poezive të Beatrice të Silvia Sorescu në gjuhëm rumune dhe shqipe, do të ngjall një interes të veçantë te kritikët letrarë dhe poetëve në Rumani dhe Shqipëri. Përmes veprës së saj, autorja konfirmon mendimin se krijon sukses përmes profesionalizmit dhe karakterit. Kjo përzgjedhje e vlerave lirike të saj, është një provë interesi dhe vëmendje, jehonë dhe rezonancë që poezia e saj e krijuar në gjuhën amtare, e përkthyer edhe në gjuhën shqipe, për të cilën poeti i famshëm Mihai Eminesku pat thënë: "Sipas mendimit tim, shqipja është gjuha më e zhdërvjelltë në botë."
Ekzistojnë disa rregulla të arta për një jetë të shëndetshme dhe të ekuilibruar, pas së cilës veprat lindin si do thesarë të denjë për t’i lexuar dhe admiruar. Poezia e autores evoluon midis dy shqetësimeve që bluajnë vetëdijen e artistit, i cili nuk mund të mbetet indiferent ndaj gjithçkaje që po ndodh rreth tij: ide fisnike, fenomeni i vetëdijes morale, fati i komunitetit, vlera lirike, shqetësimi rrëfyes dhe fati i tij, ai intim. Si pasojë, gjuha poetike e Zonjës Beatrice Silvia Soresku njeh dy regjistra. Në vëllimin "Mrekullia jonë", në shpirtin e poetes ka dy zëra që fitojnë tone të ndryshme muzikore, në varësi të gjendjes në të cilën është dhe çfarë dëshiron të sugjerojë. Prandaj, poezia e saj alternon në këto nivele themelore, duke përfituar hije të ndryshme në tekstin poetik. Nga njëra anë, para nesh kemi një ton serioz, plot thekse melankolike në një dialog ekzistencial me jetën, kurse nga ana tjetër, kemi të bëjmë me një hipostazë të butë, delikate dhe të plasuar në platformën e një lirizmi të pastër.
Shpesh këto dy regjistra bashkohen në një, sepse mendimet intime të poeteshës gërshetohen me kuptim në një kontekst më të gjerë. Me origjinalitet, identitet, thjeshtësi dhe sinqeritet, autorja shtron pyetje që do të shpëtohen duke qenë, në një rrëfim rrëfyes. Poetja nuk ka asnjë përkufizim, asnjë kompleks. Temat e poezisë së saj janë të vjetra dhe të reja, tema që shoqërojnë dëshirën për justifikim ontologjik. Përtej paqartësive, shpirtit, qenies, jetës, ëndrrave, besimit, vepra, shpresa, zhurma që qëndron pas heshtjes, shfaqet edhe besnikëria dhe qëndrueshmëria lirike. Poetesha rumune shfaq në çfarëdo forme forme, idenë e risive, të rinovimit, krijimin e bukurisë konvulsive pa peizazhe të rrezikshme ose ëndrra shqetësuese.
Beatriçe Silvia Soresku përçmon regjistrat e banalitetit, monotonisë dhe shprehjeve të ulëta, duke vlerësuar aktin poetik si një produkt shpirtëror dhe estetik. Poetja provokon një mërgim të shpirtit në sferat e njohura dhe të panjohura, në territorin fizik të jetës dhe në një krononop poetik. Në të gjitha hipostazat e poezisë, autorja dëshmon një ndjeshmëri të rrallë, një përvojë të thellë të fenomeneve që janë objekt elementar i poezisë së saj. Herë pas here, heshtja e saj është forma tjetër e dhimbjes, por jo mungesa e shpirtit, melankolia, vetëvrasja e frymëzimit. Sintaksa, si një kombinim gjuhësor dhe si një kombinim imagjinar, është jashtëzakonisht plastike.
Autorja demonstron se është një pronare që posedon mjete gjuhësore, se është e pajisur me një aftësi mbresëlënëse për të hulumtuar natyrën dhe botën, por mbi të gjitha ajo e kontrollon aftësinë kombinuese të elementeve përbërës të poezisë së saj. Poetja tregon guxim dhe i jep krahë fantazisë së saj, duke e kontrolluar dhe pasuruar strukturën e poezisë. Poezia e saj është jashtëzakonisht moderne. Autorja huazon tema të vjetra, sfondin leksikor të poezisë tradicionale, por siç ndodh në pikturën moderne, duke marrë parasysh objektet në hapësirën që mbizotëron të gjithë elementët e ekuilibrit, vëllimit, qendrës së gravitetit, mund të themi se në tekstet e saj duhet të merren si një shkëputje nga çdo subjektivizëm. Krijimtaria e saj lirike është jo vetëm një shprehje e shpirtit, por edhe një ekzistencë organike, objektive. Kjo është një bërthamë e doktrinës së arritjeve bashkëkohore! Poetesha përdor fraza jashtëzakonisht plastike në tekst, në një përshkrim të papritur të atmosferës, e cila na çon në një tokë pothuajse të ëndërruar.
Fjala e bukur poetike rumune u tërhoq edhe në këto komunitete bashkëkohore. Në bazë të panteonit të modernitetit poetik rumun, një kontribut meritor u dha nga "prindi" i madh që unë do ta quaj poezi moderne, me Emineskun në ballë, i cili u pasua nga një grup poetësh si: Goga, Coşbuc, Arghezi, Blaga, Sorescu, Stănescu... Në kuptimin e botës femërore, vazhdimisht në bazë të këtij moderniteti poetik, në panteonin e letërsisë rumune në veçanti, militon një gjeneratë të re me Ana Blandina, Gabriela Melinescu, Florica Bud, Camelia Radulian, Mariana Grigore, Victoria Milescu, Ioana Voicilă Dobre, Marilena Tiugan, Beatrice Silvia Sorescu etj. Ky grup i poetëve bashkëkohorë rindërton godinën e modernitetit poetik indigjen rumun me kodifikime të reja poetike, në kuptimin e risive nacionale dhe universale të fjalës së bukur.
Fjalët e Beatriçes bëhen të ndritshme, sipas rendit të tyre. Poezia e saj nuk mund të klasifikohet aq lehtë sa erotike, po aq edhe kombëtare ose historike. Poezia e saj shndërrohet në një poezi rrëfyese dhe universale-njerëzore. Një element përbërës i lirikave të Zonjës Beatrice është ëndrra. Ëndrra nuk është vetëm një fenomen fiziologjik në tekstin poetik, por më shumë sesa një realitet i ëndrrave të ndërthurura me realitetin. Poetja nuk e vendos në qendër të poezisë së saj ëndrrën, por dimensionin e realitetit të saj. Për më tepër, ballafaqohemi me një ëndërr të ndërprerë, të copëtuar. Ja lirika e femrave të bukura dhe të ndershme! Ato gërshetojnë trëndafila qiellorë në jetën tokësore! Dashuria e vërtetë është vetëm në zemrat fisnike. Fuqia e dashurisë është si një ilaç që ju jep shëndet mendor dhe fizik.
Poezia është arti i futjes së detit në një gotë. Poezia e mbesës së poetit të madh Marin Soresku, është çelësi i universit, shprehja e bukurisë, lirisë dhe mrekullive. Poezia është hiri i dhënë nga Zoti. Gruaja është qendra e universit kurse poeti është dora e Zotit që shkruan në tokë. Poezia është një tempull i pavdekshëm. Mendime, kujtime dhe pak shpirt. Pas një burri të suksesshëm qëndron një grua e fortë. Gruaja është lodra më e çmuar në tokë kurse dashuria është ilaçi më i mirë.
Gjithmonë e re, e talentuar dhe frymëzuar, Beatrice Silvia Sorescu na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella, duke ardhur te ne me një festë të zakonshme të erëzave të fjalëve të gërshetuara me dashuri dhe ndjenja të tjera të zgjedhura. Poemat e saj janë një balsam ndjeshmërie, një impuls i një ere që na mobilizon për të arritur në misterin e mendjes dhe shpirtin të femrës që e shpalos misterin e zemrës, që sjell para nesh parfumin e dashurisë nëpërmjet bukurisë.
Të konsideruara kështusoj, poemat e saj janë të vendosura në pikën e lëmshit të asaj që Mircea Vulcănescu e quajti dorë e metafizikës së gërshetuar me histori, me unitetin misterioz të shprehjes nga të cilat u shfaqën tonet, dimensionet dhe lartësitë e periudhës së precizitetit. Prania e ritmeve, shpesh mjaft e çuditshme, e një ndjeshmërie të një fature të një mekanizmi delikat dhe kompleks në të cilin shfaqet integriteti i botës. Në këtë libër pata gëzimin të takoja një poezi të thellë dhe të veçantë. Poemat e Zonjës Beatrice janë një dhuratë hyjnore me një buzëqeshje diamantine.
