Po nisem me një rrugë, ku fundi nuk i dihet, do jetë dritë, a do jetë terrë, si do jetë vetëm Zoti e di, me nje mijë mendime, e rrotullime ne kokë,
Pa askend afër;
Pa një fije shpresë;
Pa një rrugë të ditur;
Pa qellime, se ku do arrijë;
Pa dritë në sy;
Rrugë me gjemba, që ndoshta do jetë humnerë, apo ndoshta mrekulli!
E mundur për të jetuar, apo e pa mundur për t’ia dalë!
Po i mendoj krejt të mundurat në botë, por edhe të pamundurat e botës, dallimi është sepse e dua të pamunderen..
Por të pamunduren me asnjë fije shpresë..
