Tashmë kur jam në përfundim të javës së tretë të publikimeve të përditshme të thënieve të mia origjinale “Shoqni dhe pabesi”, të bazuara në ngjarje të vërteta, përjetime të mira dhe të hidhura me shoqni përgjatë viteve, pothuajse për çdo ditë e kam nga një pyetje të veçantë nga miqtë virtualë.
Në besë të pret miku e jo armiku!
Asnjëra nga thëniet e ciklit të parë “Shoqni dhe pabesi” nuk ka të bëjë me zhvillimet e fundit dhe as me raportet shoqërore të ditëve të fundit, por me ndodhi të dy viteve më parë e mbrapa përgjatë 25 viteve të fundit.
Nga pyetjet e shumta të miqve, po e shkëpus atë të bashkëveprimtarit të viteve të ’90-ta, me të cilin kemi zhvilluar aktivitete të përbashkëta përgjatë viteve të krenarisë kombëtare, të rezisetncës aktive paqësore, i cili në njërën nga thëniet e ditëve të fundit, me shqetësim më pyeti; “Po kush po të pret në besë o shoq!?”
Bespremja apo tradhtia çdo herë të bëhet prej atyre që iu beson, pra nga miqtë apo njerëzit që i ke afër dhe asnjëherë nga armiku. Për shkak se asnjë lloj sulmi apo goditje nga armiku nuk konsiderohet pabesi dhe as tradhti, por e pritur dhe fatkeqe.
Andaj secili prej nesh duhet të jemi të përgatitur që armiku të mos na zë në befasi dhe as të papërgatitur. Gjithnjë befasinë dhe të papriturën ta bën ai që i beson dhe atë që e mban afër vetes.
Sherri i një pseudohistorianeje
Për ta ilustruar këtë më mirë dhe më çartë, kësaj radhe do ta ndaj një rrëfim origjinal, të një ngjarjeje që vërtetë të ndodhur dy vite më parë.
Një ditë në shoqërinë virtuale në Facebook u zumë keq me një mik timin rreth shkrimeve të sajuara të një pseudohistorianeje, për dy figurat më të shquara dhe më markante kombëtare të fundshekullit të IX-të, e cila në vijimësi vazhdon të hedhë baltë mbi figurën e Ismal Qemalit dhe Isa Boletinit.
Meqë miku ishte nga Kosova, unë u mundova të bind atë për figurën e ndritur të Isa Boletinit. I thashë, nuk po të flas për Ismal Qemalin, sepse përveç argumenteve historike nuk kam njohuri të tjera, por po të flasë për Isa Boletinin, për të cilin kam njohuri më të thella dhe më të gjera, si rezultat i lidhjeve miqësore me familjen e madhe dhe atdhetare të Boletinëve. Isa Boletini nuk ka qenë tradhtar por është tradhtuar prej të tjerëve…
Mirëpo, miku aq shumë ishte hipnotizuar nga të pavërtetat e pseudohistorianes, saqë filloi të eskalojë me fjalorin e tij. Por ky nuk ishte i vetmi, filluan edhe disa të tjerë të më godasin në mënyrë më të tërthortë, dhe kjo më bëri përshtypje për diçka të sinkronizuar në këtë rast.
Pas 25 vjetëve miqësi, tradhtinë ma bëri pas shpine
Në ato momente më lindi ideja për një strategji me qëllim të verifikimit të disa miqve virtualë dhe vizualë. E bllokova përkohësisht mikun me të cilin u zumë rreth pseudohistorianes.
Pas tri orëve, kur ia hoqa bllokun për të parë se çfarë debati po bëhet në murin e tij, mbeta i shtangur. Ai miku që i bëra bllok, nga mllefi e kish postuar në murin e tij bisedën që e zhvillova në privat me të!
Mirëpo, kjo nuk ishte e tëra, disa nga miqtë virtualë dhe shokët vizualë kur e kanë parë që i kam bërë “Bllok” mikut me të cilin shkëmbyem mendime kundërthënëse, ishin kanë shliruar aq fort, saqë kishin pas filluar të hedhnin baltë mbi personalitetin tim!
Për të shkuar edhe më tutje me sulme ndaj meje, dikush e kishte nxitë një person anonim që t’i bëjë thirrje “X” shoqatës që të më shpallin person “Non Grata”, duke menduar që do t’ia dalin për të zhvlerëzuar personalitetin tim!
Nga kurreshtja nga ai moment çdo pesë minuta e përcillja ecurinë e ngjarjes, se, sa veta po i përgjigjen asaj thirrjeje të sajuar nga dikush tjetër, për arsye se me autorin e thirrjes në koment nuk njiheshim fare mes vete, edhe sot kur po i shkruaj këta rreshta, nuk e di kush është!
Komentin e këtij anonimi e kishin pëlqye jo më shumë se pesë persona, në mesin e tyre një mik vizual, madje prej dy profileve (adresave) në Facebook ia kishte bërë dy pëlqime (Like) thirrjes për të më shpallur “Non Grata”!
Fillimisht e largova “mikun” nga shoqëria virtuale, pastaj i shkrova; “Do të kishte mjaftuar një, ske pasë nevojë t’i bësh dy “Like”! Në atë moment filloi të më thërrasë në telefon për t’u arsyetuar, por nuk i hapa telefonin. Por e shfrytëzoi hapësirën që i lash për të shkruar; “Qysh bre burr eksplodove për dy “Like”? Unë iu përgjigja shkurt, nuk ishin dy “Like”, por ishin dy plumba për mua! Pas këtyre fjalëve “shoku” edhe më ofendoi! Në këtë moment i dhashë fund një miqësie të gjatë, por të pasinqertë 25 vjeçare nga ana e tij!
Mirëpo llogaritë “mikut” dhe të tjerëve ju dolën gabim, për arsye se lidhjet dhe miqësia ime me “X” shoqatën ishin më të gjata dhe janë më të fuqishmse sesa synimet e shpirtëzinjve, të cilët mbetën të izoluar në pretendimet e tyre armiqësore ndaj meje.
Për të mos u zgjatur më tepër rreth këtij rrëfimi, pas secilës thënieje autentike “Shoqni dhe pabesi” qëndron një histori e vërtetë, qëndron një ngjarje e mirë dhe keqe, e ëmbël dhe hidhur, ku të gjitha së bashku do t’i përfshij në një libër të veçantë autorial me të njëjtin titull.
