Dy miq të vjetër e të mirë në dy fshatra përballë jetonin.
Në mes kishin një përrua e në një vig të vogël gati çdo ditë kalonin
Me rast e pa rast duke thirrë me të madhe njeri-tjetrin e ftonin
Aq hare e gaz kishte muhabeti harronin të çoheshin e i zënte çdo herë terri
Sa herë çohej njeri për në shtëpi të kthehej pritësi i thoshte
Nuk po të le vetëm dhe e përcjellte deri të vigu i vjetër
sa kalonin vigun e ndeznin edhe nga një llullë
Dhe muhabeti riniste nuk sosej kurrë
Pas një farë kohe erdhi mesnata o i thotë miku mikut të koftë e mirë nata
Po të përcjell unë tani sa të kalosh vigun dhe të dy bashkë e banin kthimin
E në anën tjetër edhe një llullë kërciste muhabeti si në me të mirën kullë
Kështu duke përcjellë herë njerin e herë tjetrin mbetën në vig deri sa doli mëngjesi
Dy miq të mirë e harrojnë kohën edhe mbi një vig të vjetër e gëzojnë botën Botën e miqësisë.
Lum ai që i dha emrit të tij emër
I lutem gjuhës time më ndihmo se si t`i drejtohem shkrimtarit Zija Çela
T`i them i madhi Zija Çela e kush jam unë që hyp në shkallë e të mas të tjerët
As t`i them i dashur duket sikur e struk dhe e zvogëloj dashurinë
Edhe i shtrenjtë pse unë u bëra të mas vlerën e floririt
Sikur t`i them zotëri oh, sa i rëndoj supët e tij
Nuk dua as me një pendë zogu ta lëndoj
E t`i them shok
Unë qindra e mijëra milje larg
Disa me kujtojnë nderi i kombit bukur i rri por
Edhe këta janë bërë si shumë e më ngjan se i vura në supet e tij
Shiritin e kuq të kryetarëve Më ndihmo gjuha ime
Të lutem
Po, më thotë gjuha ime e mirë
Vetëm dy fjalë me tetë germa është emri i tij
Zija Çela, Zija Çela
i dha emër emrit të tij.
