Acar i madh mbi çati,
na mërdhiu mrazi n'shtëpi!
S'mundemi lirë për t'frymar,
as n'mes vehte për biseduar!
Acari pa dritë na krijojë ngri,
Vështirë t’flasim me kojshi!
Kështu na ishte atëherë,
veshtë nau prenë mu në derë!
Megjithatë kontaktuam,
n'vështirësi shoqërinë s'harruam!
Pavarësisht nga gazepi,
shoqërinë mbajtëm prapë n'mes veti...
Sot miqtë tanë duke na përcjellë,
dritë e Diell përplot n'Qiell!
Tani s'kuptohemi n‘mes veti,
çudi n'verë kianeti!...
Mençuria po mungon,
vështirësit vehtes ia shton!
S'bëjmë t'mira për t'krijuar,
njeri tjetrin duke sharruar...
