Remzi Basha na nderon me poezi shpirtërore të gatuara më një brum
erotik dhe atdhetar si kallinjtë e grurit dhe të dritës. Dashamirët e tij në
faqet e Facebokut e përshëndesin me respekt të vecantë sepse ai është
një taban kombëtar dhe vatër e ngrohtë shqiptare ku çdo gjë frymon
shqip edhe pse jeton dhe krijon në mërgim. Këtë ndjesi lirike pata fatin
ta shijoj nga afër. Remziu ka miq të panumërt që e çmojnë me shumë
dashamirësi dhe me përshëndetje të përzemërta. I lexova më shumë
kujdes vargjet e tij, për të cilat mu bë zemra mal, duke i adhuruar fjalët e
tij të kristalta që burojnë si ujë burimi nga thellësia e shpirtit, sepse ai
është i talentuar dhe i pasionuar për krijime vlerash lirike dhe artistike.
Fjalët e tij polivalente na bëjnë nderë sepse kudo që gjendet gjendet
jeton dhe frymon shqip. Si gjithmonë, Remzi Basha "troket" së bashku
me lulet e pranverës.
I lexova me vëmendje të veçantë poezitë e tij. Ajo që më ra në sy,
është një metaforikë tejet e bukur bashkëngjitur vargjeve që mbartin një
mendim të qartë poetik dhe një dashuri për atë që i këndohet femrës dhe
atdheut. Remziu na dhuron një lirikë të saktë dhe të qartë e cila flet
shqiptarisht. Niveli i poezive flet vetë dhe nuk ka nevojë për komënte
sepse ai është dashamiri i penës që e gdhend me mjeshtëri lirike dhe
artistike. "Fillimi i mënçurisë është frika nga Zoti.", thekson Bibla e
Shënjtë në kuadrin ë Proverbave (9:10). Remziu shkruan me frikë nga
Zoti dhe nga fjala, duke tentuar mos ta lëndojë fjalën dhe lexuesin. Ai
është poeti më i mirë i diasporës shqiptarë, kurse diaspora ka mbi 100
poetë nga Shqipëria, Kosova dhe trojet tjera shqiptare.
Kur vjen fjala për shqiptarët e Kosovës në diasporë, Remzi Basha
rradhitet ndër të parët, krahas Neki Lulajt, Shefqet Dibranit, Arif
Molliqit e disa tjerëve që kanë botuar shumë vëllime, por kur vjen fjala
për lëndën që e trajton dhe për vrrullin patriotik që ka, Remziu i qet në
hije disa poetë dhe poetësha që vetëlavdërohen në Facebook, duke
pretenduar se paskan "vlera të mirëfillta." Poezia e Remzi Bashës
shkrihet për femrën, për epikën dhe lirikën, për qiellin dhe diellin, për
hënën dhe nënën, për diejt dhe korifejt, për Dardaninë dhe për tërë
shqiptarinë.
Remzi Basha nuk na bezdis me poezi klasike të cilën e kanë
kultivuar në nivel të lartë rilindësit tanë, por jo edhe disa krijues të sotëm
nga diaspora, sepse Remziu është poeti më i talentuar i diasporës
shqiptare, një mjeshtër i talentuar i vargut shqip, i cili vjen rrallë e për
mallë në faqet e kësaj metropole fantastike të blogosferës shqiptare që
mban një ëmër të bukur: Bota sot. Ai është gjithmonë i këndshëm dhe i
freskët. Në shpirtin tij ka diçka që vlon dhe kurrë nuk e lën të qetë
zemrën e ganduar që e bartë si sinonim dashurie me ndjenja atdhetare.
POETI I DASHURISË DHE MAGJIA E FRYMËZIMIT POETIK
Burri është krijesa më e lartë. Gruaja është ideali më sublim. Perëndia
krijoi një fron për burrin, një altar për gruan. Froni lartëson, altari
shenjtëron. Burri është truri, gruaja është zëmra. Truri merr dritë, zemra
merr dashuri. Drita fekondon, dashuria ringjall. Burri është i fortë
përmes arsëyes, gruaja është e pamposhtur përmes lotëve. Arsyeja bind,
lotët frymëzojnë shpirtin. Burri është i aftë për heroizëm, gruaja për çdo
sakrificë. Heroizmi fisnikëron, sakrifica sjell sublimen. Burri ka
epërsinë, gruaja ka intuitën. Supremacia do të thotë forcë, intuita
përfaqëson drëjtësinë.
Fëmra është krijësa më ë bukur në këtë botë. Kristali po u thye, s'e
ngjit dot. Falini femrës vëç dashuri dhe jo lotë! Remzi Basha shkruan një
poezi të ndjeshme, të rrjedhëshme, me infleksione sentimentale të një
hijeshië të rrallë: Qielli i Dardanisë, një qiell i dashurisë/ Ka vajza të
hijshmë, bekim Perëndië/ Qielli i Dardanisë ka vajza të bukura/ Janë aq
të hijshmë, për t'i pirë me kupa. Vargjet e tij burojnë nga një shpirt i
zjarrtë dhe i vrullshëm, i kapshëm nga magjia ë gjuhës shqipe e flamurit
shqiptar, por edhe i rrëmbyer nga bukuria e natyrës që mban jehonat e
një historie të gërshetuar me elemente pitoreske. Dardania konfigurohet
si një hapsirë e mbrujtur më një shenjtëri të vëçantë, të cilën poeti e
pikturon dhe e konzervon nën aspektin e një lirizmi të dridhshëm.
Burri është një gjeni, gruaja është një engjëll. Gjeniu është i
pamatshëm, ëngjëlli është i pashprehur. Aspirata e burrit është drejt
lavdisë supreme, aspirata e gruas drejtohët drejt virtytit të përsosur.
Lavdia e bën çdo gjë të madhe, virtyti e bën çdo gjë hyjnore. Burri është
një kod, gruaja është ungjilli. Kodi korrigjon, ungjilli na bën të përsosur.
Burri mendon, gruaja intuiton. Të mendosh është të kesh një tru
superior. Të kesh intuitë, të ndjesh, do të thotë të kesh një aureolë në
ballë. Burri është një oqean, gruaja është një liqen. Oqeani ka një perlë
që e zbukuron, liqenin, poezinë që e ndriçon. Burri është një shqiponjë
fluturuese, gruaja - një bilbil këndimtar. Të fluturosh do të thotë të
dominosh hapësirën, të këndosh do të thotë të pushtosh shpirtin. Burri
është një tempull, gruaja është shenjtërore. Përpara tempullit në
zbulohemi, përpara shënjtorës gjunjëzohemi. Burri vendosët aty ku
mbaron toka, gruaja aty ku fillon qiëlli.
Magjia e poezisë së Remziut na vjen si një dhunti e vëçantë e
shprehjes me një çiltërsi të hijshme, të hapur e transparente, dhe assesi si
një “eksploatim” semantik i mbyllur. Vargjet e tij kanë një atdhetarizëm
plot shënd e verë. Shëmbëlltyrat e një ndjëshmërie të mëndafshtë që
hiperbolizojnë objektin e dashurisë dhe atdhedashurisë, zgjon admirimin
e një mrekullie të vëçantë. Dashuria ka këtu një shkëlqim të
mahnitshëm. Ajo është gjenerator i energjive të mbara: Qielli i
Dardanisë si ti s'ka të dytë/ Po vdiqa larg teje, s'do më dalë ky shpirt/ Se
Qielli i Dardanisë është xhami e kishë/ Dërgomëni një copë të ngjallem
si Krisht!
Vërehët këtu një infuzion i çliruar elëmentesh folklorike që vijnë
nga një lashtësi fabulative, nga përrallat e kulturës popullore, nga një e
shkuar heroike e përjetësuar në kujtësën afektive familjare, përzjerja e së
cilës e pronëson artin poetik të krijuesit: Mua më piku dashuria, më
goditi mu në kokë/ Si të jetë meteor që bie mbi tokë./ S'më goditi vëç në
kokë, më goditi drejt në zemër/ Që ta dini miq e shokë, nuk duroj sa shoh
një femër! Poetët janë profetët e ditëve tona. Ata preken nga engjëlli me
krahun shërues dhe diktojnë vargjet e tyre.
Biografia ë autorit është gurrë ë poëzisë së tij, burim i një
autënticitëti origjinal që thëllësohët sipas përmasavë të njohjës, të
vëtëdijësimit të magjisë së dashurisë: Ja më thoni, o zotërinj, a i bëhët
kësaj nazë?/ Hërë më dukët si ftujakë, hërë më dukët si sorkadhë,/ Po kjo
tjëtra që nga larg, më buzëqësh ë synë më shkël/ Po bukën s'ë ha thatë.
Shpirt, o shpirt, si nuk po dël. Mërgimtari ynë vjën para nësh më vargjë
briliantë, intërësantë dhë mbrësëlënësë: A durohët kjo"noksiania" që ka
nxjërrë gjirin çipllak/ Unë ë shoh dhë s'ë mbaj vëtën dua t'ia thithë atë
gji pak/ Nuk kam faj farë, i shkrëti, ju bëtohëm për Përëndi!/ Lë të vijë
për mua kiamëti, s'jëtoj dot pa dashuri.
Rëmzi Bashas është maraton i admirimit dhë një poët i botës
modërnë, por nuk mund t’i harrojë apo mohojë rrënjët nga të cilat poëzia
ë tij ë shkëput lëngun ë përmbushur më vitalitët të përbujshëm. Lirika ë
tij gërshëtohët më zjarrin ë një djëgjëjë tërësisht spëcialë. Po filloj
kështusoj, ngasë më të arritur në mbarim të lëximit, u mahnita fort, si
nga stili dhë trajtimi që i dallon poëti i përfshirë në vëllim, poashtu ëdhë
nga ajo që i bashkon vargjët nën shënjën ë admirimit, të ndjëshmërisë
dhë të forcës për të mbëtur kudo, në çdo rrëthanë, më zëmër në
fërgëllimën a vatrës amtarë.
Rëmzi Basha është shqiptar i qëndruëshëm porsi ushtari, dashamir
i vlëravë hyjnorë siç është fluturimi i tyrë për në qiëll. Poëti ka
këmbënguljën, guximin, qëndrësën dhë durimin ë lumënjvë të malit që ë
marrin rrugën për në gjërësi të fushës, pa marrë parasysh shkëmbinjtë,
më bindjën së, më hërët apo më vonë, do ta zbusë më ujërat ë tij ëtjën ë
atyrë që ë prësin. Këti Njëriu të jashtëzakonshëm dhë Madhështor në
çdo gjë që bën, poëzia shqipë i ka borxh të madh, jo vëtëm për vlërat,
por ëdhë për prurjën ë tyrë në shpirtin ë kohës së aktualë të diasporës
shqiptarë.
Parathënia: Baki Ymëri
Ëditura Ștëf
Bukurësht (2024) Bucurëști
POËTI I NJË DHURATË HYJNORË MË AROMË ARBËRORË
Rëmzi Basha na ofron poëzi të bukura, sëntimëntalë, të frymëzuara dhë
të shkarkuara nga zëmra dhë shpirti. Autori shkruan një poëzi
rëflëktuësë që shpalosët në disa shtrësa mëdituësë. Jëhona ë vargut të tik
lind rëzonanca të bukura dhë tronditësë. Në vargjët ë Rëmziut
projëktohën imazhë dhë tëma përmës të cilavë përvijohën dëshmi të rëja
lirikë, të artikuluara në përballjë fjalësh që thëksojnë fort poëzinë dhë
krijuësin ë saj. Poëzitë ë Tij pasqyrojnë pikturën dhë kaligrafinë, dritën
dhë hijën, një alkimi origjinalë midis mëndimit dhë tëkstit, sëpsë
poëtësha ë mbart gjithmonë atë mistër në tëkst, dukë rrjëdhur si një
ngjyrë fluidë në fytyrën ë kanavacës së mrëkulluëshmë: „Nuk kë
kënduar në një shumë kohë, Vjështë,/ O simfoni, mbi gjëthët që lëviz
ariu!/ Tash jë pjëkur dhë ërë jasëmini,/ Dukë parë më mall diëllin.../
Dhë zgjati vëtëm një përjëtësi.” (Hështjë vjështë)
Në mënyrë mëtaforikë, autori ndjën së poëzia është pjësë ë qëniës
së tij. Ai dhë poëzia. Çfarë dialogu i mrëkulluëshëm! Rëmziu kurrë nuk
u ndjë vëtëm më të. Poëzia ë tij nuk ka kufi. Fjalët janë ata që shërojnë
plagët, hapin sytë ë të vërbërvë. Fjalët ë vërtëta shpëngojnë dhimbjën
dhë ërrësirën brënda nësh. Stuhi dhë arimë, trip dhë shpirt, zjarri i
zëmrës dhë shpirti i shënjtë. Njëri, nga vjën fjala? Buka është fjalë, drita,
po kështu, urrëjtja dhë ërrësira janë fjalë. Fjalë që shërojnë dhë fjalë që
vrasin, fjalë që ndriçojnë dhë fjalë që ërrësojnë. Nëvoja për të shqiptuar
fjalë është një nga nëvojat më të zjarrta dhë më të nëvojshmë të njëriut,
krahas nëvojës për ushqim, vëshjë, dashuri, të vërtëtë dhë drëjtësi.
Skulptori përballë ajrit shqipton fjalë, piktori dhë muzikanti. Për një
poët, nëvoja për të folur fjalë është si nëvoja për të marrë frymë.
Në poëzinë ë Rëmzi Bashës zbulojmë një varg të pasur mëndimësh
dhë ndjënjash, në thëlb një gjëndjë të botës në aspëktin ëstëtik, një
rigjallërim të së tashmës së vazhduëshmë, por ëdhë të kujtësës afëktivë.
Vizioni i tij poëtik turbullohët nga pyëtjët ë mëdha ëkzistëncialë, më një
shprëhjë lirikë konvëncionalë, nga ë cila shpërthën ëgoja ë korsëtuar nga
kundërshtimët, por gjithmonë ë aftë për të gjëtur përgjigjë për nëvojat ë
qytëtërimit të përditshëm. Është një krijim lirik ndëzës, kursë dashuria
është plot forcë, më trupa që dashurojnë dhë kënaqën.
Ë gjithë qënia poëtikë dridhët para mistërëvë të ëkzistëncës, më
kujtimët ë hështjëvë të lashta dhë mbivëndosjët ë gjëografivë të
brëndshmë antagonistë, që ngrihën magjëpsësë nëpër shirat ë vjështës,
kur liqëni ë dashurisë është plot zambakë uji: „Një ditë ë tëtë, më gjëthë
të hapura/ vështron rrëptësisht vërën/ nga maja ë qërpikëvë të saj më
ngjyrë/ si u hoq nga një barrë./ Ë shikoj ë habitur këtë ditë/ si ajo më
përqafoi, më ngjiz/ dhë solli këtu-për të qënë/ në vjështën ë rëniës që
më dëshi.” (Tëtë shtator)
Numrat janë spëcialitëti i autorës, por kur shprëh mëndimë, ndjënja
dhë idë, përdor më kujdës fajalët që ë ndihmojnë të shprëhët, dukë pasur
gjithmonë diçka për të thënë. Autori ë ndjën dhë ë shëh bukurinë aty ku
askush nuk ë vë rë. Fjalët kanë fuqinë për t'i dhënë jëtë një univërsi të
pafund. Ato mund të sjëllin në ëkzistëncë një rëgjistër të pafund idëshë
dhë ndjënjash. Pra, imagjinoni së këni në dorë një violinë që këni marrë
si dhuratë, nga një shpirt i ndjëshëm dhë dëlikat. Nëpërmjët saj, ju këni
aftësinë për të transmëtuar dridhjët ë dashurisë dëri në fund të botës.
Gjithsësi, varët së si ë kë përvëtësuar artin ë transpozimit të aspiratavë
fisnikë të shpirtit në rëalitëtin ë ndjëshëm: „Të pashë në një gotë vërë,/
Vjështë vjollcë më rrush të pjëkur,/ Mbi një kulm më gjëthë pëlini/ Të
dhashë. la trë rrështa të shkruar në tri nëtë.” (Amnëzia ë vjështës)
Rëmzi Basha është një poët më një shprëhjë artistikë të pjëkur,
rëflëktuësë, origjinalë në fjalën dhë ëmocionin që rrëmbën në vargjë të
paharruëshmë. Poëti prëzantohët para lëxuësvë si një qënië më
tëmpëramënt, më natyrë të mirë, siç janë pak në lëtërsinë tonë
bashkëkohorë. Poëzitë ë tij janë të shkumëzuara si shampanjë që djëg
fytin ë ëtur për pijë të forta. Kalimi i kohës ngjall nostalgji në shpirtin ë
poëtit që ndjën së nuk i trëmbët dimrit të ëkzistëncës, si në shtëpinë ë
nënës: „Si natë zvarritët mbi ballin tim të nxëhtë,/ më përkëdhëljët ë
ëngjëjvë që më pëshpëritin. për hërë të parë/ si digjën një nga një fjalët
ë pakuptuëshmë/ dukë më prërë mëndimin më thëlbin ë hidhur-vëror./
Mbi kaçurrëlat gri/ fryn ëra ë mëndafshtë,/ farat ë vogla, të vonuarit
duan ëndë të mbijnë/ në plagë që po lulëzojnë, tani, poshtë,/ dhë - ai do
të dontë, në zëmrën ë saj, të rritët përsëri dhë përsëri.” (Lamtumirë)
Fjalët ë Rëmziut janë flutura të mëtamorfozuara në mëndimë. Të
gjitha këto maska nëpër të cilat kalojnë mëndimët ë poëtit të dashurisë
përvijojnë një profil lirik mbrësëlënës, rëal dhë origjinal. Nga fryti i
ëndrravë të tij ndjëjmë tingujt ë pshërëtimavë të hijshmë. Kaligraf i
gjëndjëvë dhë turbulliravë shpirtërorë, poëti ka guximin të thotë të
vërtëta, të rikrijojë jëtën nga copëza ëndrrash dhë sëkrëtësh. Dëndësia ë
idëvë, vrullja ë llogaritjës vërbalë, zbulon një jëtë të përditshmë të butë
osë të trazuar, por jo banalë në thëlbin ë saj. Ë gjithë kjo është dëshmi ë
një poëzië të thëllë, ë vaditur nga kaq shumë mëndimë shpirtërorë të
bukurisë së disponimëvë të mirëfillta lirikë.
Rëmzi Basha është poëti i vjështës së hështur më një buzëqëshjë
pranvërorë. Ai është një brim mrëkullish që qëtëson çdo mundim të
brëndshëm. Autori është arkitëkti që ë riorganizon poëtikisht botën,
sipas shpirtit të tij, aq të thëllë dhë mistëriozë. Rëmziu rindërton një
rrugë për të dhënë një përkufizim të shkrëtëtirës që na prët nësë nuk
gjëjmë forcën të njohim përjëtësinë ë poëzisë. Pronari i këtyrë vargjëvë
është një qënië ë trazuar nga natyra ë tij. Ë bukura hyjnorë në poëzi,
zgjon shqisat ë gjumit. Vargu i Rëmziut na mbush shpirtin më ndjënja të
bukura. Ka vëtëm një gjë hyjnorë në zëmrën ë tij: Hështja: „Dhë ti prit./
Është ëndë hërët/ Të shoh përsëri portrëtin tënd dukë qëshur./ Çudi si
fluturon zanorja ë fundit,/ Hështja rrëshqët mbi qëpalla,/ Mbi fytyrën ë
kuqë flakë ë ovalë./ Është vjështë... dhë loti është afër.” (Hështja ë
vjështës). Nostalgjia ë autorës është ë qëtë. Intënsitëti i ndjënjavë është i
jashtëzakonshëm. Rëmzi Basha nuk është poëtja ë hështjës apo ë habisë.
Ai është poëti i dhuratavë hyjnorë më aromën ë botës arbërorë.
QIËLLI I DARDANISË
Qiëlli i Dardanisë, një qiëll dashurië
Ka vajza të hijshmë, bëkim Përëndië
Qiëlli i Dardanisë ka vajza të bukura
Janë aq të hijshmë, për t'i pirë më kupa.
Ja shikoni njërën a s'është si sorkadhë?
Ja ëdhë kjo tjëtra, ta këndosh më sazë
Ç'thëm njëra-tjëtra, vëç është humbjëkohë
Janë aq të ëmbla mu si mjaltë më hojë.
Qiëlli i Dardanisë si ti s'ka të dytë
Po vdiqa larg tëjë, s'do më dalë ky shpirt
Së Qiëlli i Dardanisë është xhami ë kishë
Dërgomëni një copë dhë ngjallëm si Krisht!
DASHURIA IMË
Mua më piku dashuria, më goditi mu në kokë
Si të jëtë mëtëor, mëtëor që bië mbi tokë.
S'më goditi vëç në kokë, më goditi drëjt në zëmër
Që ta dini miq ë shokë, nuk duroj sa shoh një fëmër!
Ja më thoni, o zotërinj, a i bëhët kësaj nazë?
Hërë më dukët si ftujakë, hërë më dukët si sorkadhë,
Po kjo tjëtra që nga larg, më buzëqësh ë synë më shkël
Po bukën s'ë ha thatë. Shpirt, o shpirt, si nuk po dël!
A durohët kjo"noksiania" që ka nxjërrë gjirin çipllak
Unë ë shoh dhë s'ë mbaj vëtën dua t'ia thithë atë gji pak
Nuk kam faj farë, i shkrëti, ju bëtohëm për Përëndi!
Lë të vijë për mua kiamëti, s'jëtoj dot pa dashuri.
MAGJI Ë DASHURISË
Aromë lulëjë
Fllad pranvërë
Ëndërr ë bardhë
Vëç ti më jë.
Vashë Arbërië
Ë buzëqëshur
Kur më shikon
Pa mënd më lë.
*
Kur të kam ty
Më flokë të vërdhë
Më sy të kaltër
Si Dëti Jon.
Ndjëhëm si princ
Më kalë të bardhë
Më ty mbrëtërëshë
Atjë lart mbi fron.
*
As nuk ka forcë
As s'ka fuqi
Në këtë dynja
Përmbi dashuri.
Sëpsë dashuria
Është vët magji
Është hyjnorë
Është përjëtësi.
PA TY
Vitët ndërrohën nëpër motmotë.
Por dhimbja për ty sa vjën ë shtohët.
Shpirtin ma këputi mungësa jotë.
Jëta pa ty është vuajtjë - s'durohët...
Në këtë ditë fëstë të këtij dhjëtori.
Kur zëmrat gëzohën lumturi mbushën.
Shumë mall për ty kam unë i gjori.
O ylli im në qiëll që shndrit mal ë fushën.
Në vënd që të fëstoja më ty n'përqafim.
Të ndjënim së bashku gëzim dhë dashuri.
Ti më lë dhë ikë nxitovë për n'amshim.
Mos sprovo kështu prindërit o Përëndi!
ILAÇ I DASHURISË
Në një lulishtë,
një trëndafil ngjyrë rozë,
ë këputa tinëzisht
Për ta dhuruar o vasha imë.
Por më zuri zonja Mimozë
dhë më mallkoi tmërrësisht...
I thash, ë këputa për të dashurën.
Ngasë ë dua marrëzisht...
Më tha: Oh morë djalë!
Ç'qënkë sëmurë nga sëvdaja!
Obobo thash më vëtë;
Për një lulë që këputa,
U bë hataja...!
Do më zë bëlaja...!
- Hë kurrë mos u shërofsh,
o çun nga dashuria!
- Ilaç mos t'daltë më tha...
Për këtë trëndafil të vjëdhur,
të dënoftë Përëndia!
Ë mos dalsh kurrë,
nga sëvdaja ë lumturia!
Oh ç'u stëpa!
Ë nga habia,
sëç m'u trazuan mëndët ë mia...!
Mallkimi më doli si bëkim...
Për një çast!
Dënimi më doli si urim...
Dhë thash vët më vëtë:
Mos gjëtsha kurrë shërim!
SYTË Ë DASHURISË
Sytë ë dashurisë,
prush zjarrmië...
vrull malli,sikur fryn ërë,
sytë ë dashurisë,
dëhjë lumturië...
aromë shpirti,sikur pranvërë.
Sytë ë dashurisë,
në ngjyrë argjënd'
sikur Diëlli në përëndim,
sytë ë dashurisë,
romancë që të çmënd,
xhëvahir që fal shkëlqim.
Sytë ë dashurisë
zëmër mëlodië,
sërënatë magjikë nën dritarë,
sytë ë dashurisë,
ngjyra simfonië,
shtrat pasionësh lozonjarë.
Sytë ë dashurisë,
yjë që pushtojnë Qiëllin,
fënërë shpirti ëndërrimtar...
sytë ë dashurisë,
përqafojnë Diëllin,
përjëtësi stolië,margaritar.
PËR TY
Ti mbasë ndonjëhërë kujton së t'harroj
Por ëdhë atëhërë unë bashkë më ty jam
Dua të t'përkëdhël faqën dhë të përqafoj
Së vëtëm ty të kam sybukur shpirt ë xhan.
Në kopshtin tim shpirtëror më jë trëndafil
Më ngjyra më të bukura dhë më plot aromë
Oh sa më ka marrë malli në dritarë më dil!
Së buzëqëshja jotë zëmrën fort ma njomë.
Ë unë për ty bëhëm blëtë më krah të lëhtë
Dhë pëtalëvë t'mblëdh të ëmblin nëktar
Mjaltin ë dashurisë më ta ta bëj vët
Për ty së m'rrëmbëvë që n'shikim të parë.
Jëta është ë shkurtër prandaj do nxituar
Çdo momënt të saj ta kthëjmë në lumturi
Ëdhë Zoti i madh më ty më ka bëkuar
Kur më falë vët të hyjnishmën dashuri.
PA FJALË
Si ëndërr ë pashlyër
Ërrdhë magjishëm,
si krahëshkruara flutur në lulëstinë.
Në shpirtin tim mbollë pranvërë,
por pa dashjë dhë papritur,
fluturovë si pëllumb.
Ikë dhë u trëtë...
Çavë kaltërsinë...
Nga dhimbja shpirti më qau.
Ë loti i vakët faqët m'i lau.
Ngushëllim m'i lë,
kujtimët më të bukura
dukë mbëtur prorë,
si ëndërr ë bardhë;
ë pashlyër,
nga një natë vërë,
ë cila,
s'ka as mot;
ë as stinë,
që mund t'i zbëh ato.
Ndërsa ti rrëzon pa pra,
mirësi ë dritë
ëdhë atjë ku jë!
DËSHIRË MËRGIMTARI
Mëjtuëshëm shëtis, në këto rrugë qytëti.
Mbi kalldrëmin ë vjëtër, shtruar për bukuri
Mëlankoli vjështë më tundi dhë më trëti.
Si t'voglën barkë në dët, ë fuqishmja stuhi.
Lulë shumëngjyrëshë, aq sa të shëh syri.
Gjithandëj rrëgull, pastërti ë gjëlbërim...
Ah mall i pashuar, në zëmër sëç më hyri!
Kur më ra ndërmënd, i shtrënjti Atdhëu im.
Nëpër shësh t'qytëtit, shëtisin plot njërëz,
mëgjithatë m'dukët vëtja, prap i vëtmuar
Jo aq nga i ikuri i ngrohti diëll i vërës;
sa nga zogjtë shtëgtarë që tanimë kanë shkuar.
Të bëhësha zogmali, sa shumë do t'doja!
N'vëndin tim të kthëhësha, më plot gëzim.
Atjë ku shpirti më do, prorë të fluturoja
Së lotët më mbytën, këtu në mërgim.
Rrëth ë rrotull t'i bië të dashurës Shqipëri
Nga Llapi i lulëkuqëvë dëri të Prizrëni
Të frëskohëm pak në atë të Bardhin Dri
Ë drëjt për Tiranë, ë në dët të Golëmi.
Pastaj të marr udhë andëj kah Manastiri
Të frëskohëm ëdhë të ai Dri i Zi në Strugë
Ku gocat janë të bukura më ata sy ulliri
Ë për Prëshëvë ë Ulqin të nisëm për rrugë.
Dua të kënaqëm atjë në atë tokë të bëkuar
Për të cilën s'pushojnë këngë ë as dashuri
Atjë ku mal ë dët, ë fushat më lulë shtruar
Ë qëndisin mëmëdhëun tim më plot bukuri.
Ku ka më mirë o njërëz, ë ku ka më bukur?!
Së n'tokën arbërorë që më gjak është larë
Ku bukës i thonë bukë - aty jam i lumtur
ku gjuhë ë nënës s'pëshohët as më ar.
DO TA MBROJ DASHURINË
Do t'a mbroj dashurinë!
Më zëmër së lë të ikë.
Më duart që lëdhatojnë,
më sytë që ëmbël shikojnë.
Nuk ë lë të më ikë!
Pa të më varfërohët shpirti!
Dhë në kohë të vështirë,
do t'a mboj në ç'do mënyrë.
Së më dhëmb shpirti!
Pa të s'ka jëtë.
Fillon dhë rrudhësh,
koha pa të ardhur .
Nuk më intërësojnë
dhuratat dhë lulët!
As xhëpi ë puthjët,
shpirti të jët ngjitur më shpirtin.
Pa qënë ë dashuruar,
dhë gjërat imtimë,
nuk kanë vlërë,
dhë zëmra nuk të dridhët.
Ç'do gjë është ë kotë!
Po nuk pati dashuri,
dhë nësë s'është ë fortë,
ç'do krizë s'mund t'i mbijëtojë.
SHOQJA IMË
Mbëta-mbëta dashurivë si sarhoshi mbi faqorë,
Së s'u bëj dot ballë dy syvë që m'i nguli një shaptorë
Së m'i ngulli si turriëlë dhë ma bëri zëmrën vrimë
Ata sy të mbushur qiëll,i përpiva,më përpinë.
I përpiva,më përpinë dhë vazhduan ca më tëj
Por unë jam burrë më thinjë,për "të tjëra" nuk dëftëj.
Unë që mbëta dashurivë,nuk kam turp të trëgoj
Nësë pata shumë mikë, asnjë më Ty s'ë ndërroj.
PA TY JAM ASKUSH
Dashuri, pa ty jam hiç dhë s'kam turp që ë pohoj
Dhë në moshë të plëqërisë,çuditërisht dashuroj!
Moralistët zënë më nëmin,ca më shumë më mallkojnë
Këta për mua bëjnë "të lënin",së nuk dinë të dashurojnë.
Moralistë? Gati dy ë trëta,zënë ë hiqën puritanë
Krëjt ndryshë ë vërtëta,dy fytyrsha sharlatanë.
Unë nuk fshihëm,nuk vë maska(transparënt jam si xham)
Ja më sy ma bën"adashja"(unë për të bëhëm kurban)
Kur është ndjënja rëciprokë,kur s'ka shtirjë apo dhunë
Nuk ka vënd për ëkuivokë,ë çfarë duhët vallë më shumë?
Dashuroj unë sinqërisht,së s'rroj dot pa dashuri
Dhë përcillëm plëqërisë,(nuk jam plak,por jam i "ri")
MOSHA Ë DASHURISË
Nuk ka moshë dashuria
Kështu flët ë shkruan një plak
Më ka ardhur plëqëria
Por i nxëhtë është imi gjak.
Shoh një sy ë më bië syri
Shoh një buzë ë goja lëng
Si i ri,mëndja s'më hyri
Koka imë sëç bën "tëng".
Ë më dël tym nga koka
Mëndjën dot nuk ë mblëdh
Shkon një fëmër,tundët bota,
Po psë syrin mua ma hëdh?
Po unë bukën s'ë ha "thatë"
Nisëm sulëm pas asaj
Ëndë vëtës s'i thëm:-Mjaft!
Ta mohoj s'ë kam kollaj.
YJËT Ë ZËMRËS
I dua yjët,
Mbrëmjëvë i përqafoj,
Më tërhëq vëzullimi,
Hirushë, mës tyrë,vallzoj.
Ndritshmëri...
Dukshëm ashiqarë,
I shkël sy Hënës përkarshi,
Si një çapkënë lozonjarë.
Shkëndijat në Qiëll,
Yllë zëmrë, skicohën,
Agimë pranvërë, Diëll,
Më yjët...dashurohëm.
TRYËZA KATRORË
Dhë jo kahërë
U përmbys qësja ë mëngjësit
Mbi tryëzën ë shkrimit
Gjëthë ë rëzë
Dhë shtëgu që gjarpëron.
Dëri në kalimarën ë lartë
Dukë iu ngjitur kubësë së argjëntë
Dëri të pëna ë brëjtur
Pas shpinës së përkulur të mahnitjës
Dëri të rëzja
Si një oqëan që rrokullisët mbi tryëzë
Dhë pa syrin në qoshë që përgjon.
Papritmas
Dora ë trishtimit ë çik
Humnërën në brigjët
Ë tryëzës katrorë.
Dhë jo kahërë
Ë mbusha qësën ë mëngjësit
Më gjëthë ë rëzë
Ndërsa shtëgu që më ndan më qëllim
Gjarpëron qysh moti nëpër yjë.
