Sekretet e vjollcës së purpurtë apo poema në shenjen e magjisë

mund të pushtohet vetëm nga ata që janë të destinuar për pavdekësi. 

Gjithmonë e frymëzuar dhe e talentuar, Maria Merope u bë një zë i dalluar 

në bibliotekën e ndjenjat letrare. Poezia e saj ka lindur nga gjendja e kërkimit, 

e shndërrimi i të pamundurës në të mundshme, nga etja e monologut në një

kohë e pamundur dialogu. 

         Maria shpërndan mesazhe dhe detaje rreth jetës në të cilën bota 

njerëzore është e trazuar, përveç meditimeve të univers lirik. 

Ajo na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella përmes autenticiteti 

dhe sinqeriteti i shprehjes së emocioneve në një regjistër

zgjedhur stilistikisht. Për të rregulluar vendin e saj në bashkëkohësi, 

ne mund t'i bashkohemi ndër poetët që i japin një ton të ri lirizmit rumun.

        Tek këta u gjurmua edhe fjala e bukur poetike rumune në komunitetet 

bashkëkohore. Në themelet e panteonit të modernitetit poetik rumun, 

një kontribut meritor dha edhe “babai” i madh që unë do ta quaj poezi moderne, 

me në krye poetoin Mihai Eminescu, i cili ishte ndjekur nga një grup poetësh si: 

Octavian Goga, George Coşbuc, Tudor Arghezi, Lucian Blaga, Nichita Stănescu, 

Marin Sorescu, Anghel Dumbrăveanu, Ioan Gâf Deac, Marius Chelaru, 

Nicolae Balașa... 

      Në kuptimin femëror, duke u bazuar vazhdimisht në këtë

Silvia Sorescu, Angela Cârcel, Maria Merope dhe të tjerë. 

       Ky grup i poetëve bashkëkohorë rumunë, rindërtoni ndërtesën 

e modernitetit me ne kodifikime poetike, në kuptimin e risive universale të fjalës

e të vërtetave përfundimtare”. (Viktor Atanasiu). 

         Autorja e këtyre vargjeve hyn me sukses në botën magjike të fjalëve, 

duke hapur portat në Parajsë me “këmishë gazmore”: "Aty, ndër kallamishte, 

u strehua hija e diellit,/ duke u tundur në vallen unike të tokës/ ujërat mblidhen

filloi të trokasë përsëri një nga një." (Peizazh)

stina kur pranvera perzihet me te gjitha lulet, puthjet dhe ndjenjat. 

Këtu është një mesazh i pastër për hyjninë! Njerëzit e mirë janë

         Cila është bukuria hyjnore në poezinë e Zonjës Maria Merope? Është 

mjalti i shpirtit, shpirti i fjalëve dhe sharmi i tyre. Viktor Eftimiu, shkrimtar
rumun i famshëm me origjinë shqiptare, i thënë në Magjinë e Fjalëve (1942):
Ju nuk mund ta dërgoni librin për të luftuar vetëm, pasi u dërgua në 1916
ushtar rumun. Ai ka nevojë për artilerinë e madhe të prestigjit kombëtar,
mitralozat e reklamës, çimentoja e vazhdimësisë, urat e harkuara që
lidh bregun me breg, njeriun me njeriun, njerëzit me njerëzit. Autorja e vëllimit
Misteri i purpurt erdhi në botë për të sjellë gëzim dhe bukuri. përmes
bukurinë hyjnore në poezitë e saj, ajo pushton zemrat, simpatinë dhe
entuziazmin e të gjithë shkrimtarëve dhe admiruesve.
         Poezitë e tij përfaqësojnë një ishull paqeje, plot dashuri. nga
ndonjëherë, rima është buzëqeshja e vargut. Nuk duhet të largohemi vetëm
tek artistët bukuria, vetëm tek priftërinjtë morali fetar dhe vetëm kaq
juristet praktika e se drejtes. Jeta kalon dhe fjalët mbeten. autor
na del përpara përmes rrugës magjike të frymëzimit. Mirazhi i poezisë jep
një jetë dhe një fuqi, një e drejtë e qytetit, e çdo lloj arti. varg
Maria Merope është e thellë, e rrumbullakët dhe e ndritshme si një perlë,
me ylbertë dhe tradita, me tinguj e jehona: ”Rrugë, rrugë/
Linjat që i sheh dhe i humb/por i ndjen në shputat e tua të lodhura/
Të lindur nga vetja si dallgët e detit...” (Rrugët)
         Cilat janë kodet artistike të poetes Maria Merope?
Koncepti i afirmimit të gjuhës së bukur poetike bëhet fenomen
dhe një domosdoshmëri shpirtërore, jo vetëm e krijuesve, por edhe 

e lexuesve në gjithë planetin. Kjo domosdoshmëri ka misterin e saj 

në nënndërgjegjeshëm e sotme, e cila ka tërësisht shtresimin kultivues

në gjuhën e shpirtit krijues, i cili vjen si një jehonë kungimi. Ende nga ato
që nga kohërat e lashta, poeti i ka sjellë njerëzimit dhurata hyjnore nga e tëra
botë. 

        Fjala poetike, më shumë se çdo artikulim tjetër komunikues, ai arriti të 

deshifrojë ndjenjat njerëzore, në universaliteti i tyre, nëpërmjet konotacionit të fjalëve: 

”O Zot, sa shumë gëzim-n/ Pafajësia, loja e tyre mjeshtërore!/ E sa paqe-në qirinj
purpurtë/ Në kërcellet e gjelbra nën dritare...// Dhe si shkuan të gjithë./
Kopshti nuk është më/ Lulet janë vetëm në tenxhere/ E merr loja
nje fat tjeter/ Dhe-e njejta fije aguliçe/ Une-ngadale mbyll porten me
porta.” (Fëmijëria)
          Në këto deshifrime të koduara të shpirtit njerëzor, lirika, ca
harmonizimi më i përsosur i botës shpirtërore, me forcë dhe
virtuoziteti i nënkuptuar nga fjala poetike, njeh shpërthime dhe
turbulencat shpirtërore, që zbulojnë një universalitet unifikues a
të mallit, dhimbjes, dashurisë, përmes misticizmit ekzistencial, 

duke zbuluar magjinë dhe fuqia që zotëron fjala dhe tingulli i mesazhit poetik. 

Këtë lirika e komunikimit, në thelbin e saj të gjenerimit komunikues, se
shpaloset në shpirtin e njeriut, pa ndarjen e gjuhës në të tërën
bota, sa më e madhe të jetë në hapësirë, aq më afër qiellit është
harmonitë dhe tingujt shpirtërorë: "Kam një dëshirë, kurorë/ Dhe do të ngjitem
ty hënë/ Të të vjedh paqen e përjetshme/ E fle me të nën jastëk/
Fshikëza pambuku që lulëzon/ Më lëkundet pafundësisht/ Crai Nou, djepi i
era/ Midis diellit dhe tokës..." (Fshikë e hënës). 

       Dhe më tej: "Pluhuri i yjet dhe farat e hënës: Një kallam, por kush e di,/ 

Me të vërtetë mundet/ Me zërin e pushit endacak/ Të thuash/ Se dikur,/ 

Një vigan e padukshme/ E spërkati dheun/ farat e hënës." (Hëna po vdes).
        Simbioza e lirizmit shumëdimensional nuk është vetëm boshti
qendra e poezive të Zonjës Maria Merope, por edhe e meridianëve dhe
paralelet e planetit të tij poetik. Autorja synon një kërcim të lehtë
transcendentale në rrugën magjike të frymëzimit, përmes risive moderne. Në
këto shkallë monolite të poezisë, magjia poetike vjen përmes digresionit
si jetë, si brez, si e drejta gjuhësore e metaforës babilonase, që e
shikoni përtej horizonteve të reja. 

        Kjo frymë poetike vjen nga thellësia dete shpirtërore, që shkëlqejnë 

si margaritar, me vezullimin e fjalëve prej kadifeje, me forcën dhe zhurmën 

e një guacke, që buron nga thellësia  e shpirtit, duke u shumuar me tinguj 

e jehona të reja nga fundi i detit shpirtërore: "Dhe pashë statuja të përsosura, blu/ 

Çfarë gjumi i rinisë më vodhën/ Sa e doja, e urreja dhe e theva - së pari/ 

Pasqyrat me trup të shëmtuar dhe fytyrë të pastër!" (Plaçkë prej kadife blu)
         Titulli i librit, i zgjedhur nga autorja e këtyre vargjeve të frymëzuara,
interesante dhe mbresëlënëse në simbolikën dhe metaforën e saj është çelësi
dheu poetik që hap dritat e angazhimit dhe rregullimit poetikisht, 

brenda botës shpirtërore të unitetit poetik në horizonte nacionale dhe konfesionale. 

Në vargjet e saj, autorja përmes një vështrimi mbi filozofinë e jetës na paraqitet 

nga pikëpamja psikologjikisht, përmes një digresioni shpirtëror duke shpallur 

poetikisht: "Tani une jam ti!". 

         Në disa vargje poeti arrin të na ofrojë një amalgamë

me misterin dhe rajonin e tij. Në trajtime të tilla poetike, jo tema, por
subjektiviteti poetik, është shembulli më domethënës, në të cilin
poeti i servir shpirtin poetik lexuesit në një pjatë argjendi. Në këto
kontekstet, në nëntekst, si përkufizime të dialektikës, mohimit, nga
përballjet e të kundërtave, nxit zhvillimin shoqëror aty ku është
i shqetësuar nga tingujt e kalërimit me katër këmbë mbi zhavorr
i panjohur për dashurinë dhe nesër. 

       Në këto rregullime të modernitetit poetik, autori i hap dyert kodekëve 

poetikë, të cilët hapi dyert e amalgamave poetike: "Dhe kështu, nga dashuria nisi,/ 

Dhe shpirti i vjeshtës/ Më i urtë,/ Shpirti im le të këndojë/ Kasollen
duke gjetur veten/ Nëpër dritat e shekujve." (Psalmi i vjeshtës)
Në kodikun e parë, struktura stilistike monolit që ngjitet dhe
e zbret lexuesin në trillim poetik, si kulla e Babelit, duke u hapur
për çdo lexues horizonte të reja inovative udhëtimi, përmes metaforave.
Duke ndërthurur unin poetik me atë shoqëror, nxjerr në pah autori
aftësia për ta vënë lexuesin në rolin e protagonistit, duke e bërë atë
ndihet edhe metaforik edhe real në materien e dukshme dhe të padukshme
të universit sentimentalë dhe emocional. 

       Ajo e kupton këtë dhe nga çmitizimi i miteve dhe legjendave.

Kështu, poeti shpall prioritetin personazhet poetikë duke i barazuar 

me substanca të reja, si fenomen i ri i shoqërimirt. Në këto kontekste, 

produkti poetik në libri në tërësi, i ngjan një mozaiku, ku poezitë në
veçantia e tyre janë mikrongjarjet, idetë, figurat, mesazhet, ndaj të cilave
autori përcjell dhuntinë dhe atmosferën e bukurisë poetike: "Ne kërcejmë, 

varka me vela noton në det/ Gjithçka përreth është mbuluar nga një magji/ 

Më mbaj fort brenda krahë të fortë/ Përndryshe ajri i magjepsur mes nesh/ 

Na ndez edhe neve aktuale."(Anija me erë)
        Kjo është një dhuratë që ka një mision: të nxjerrë në pah
protonizmi dhe vitaliteti i shpirtit njerëzor. Në kodikun e dytë, nën
tingujt e një Paso Dople, çelësi i vetmisë poetike na sjell notat
një lirizëm filozofik dhe sentimental, si një paradigmë e një simbioze
epike-lirike, përmes konceptimeve të reja moderne. Në këtë valle poetike,
lexuesi e ndjen botën epiko-lirike në kontekste të reja, në të cilat fryma lirike
vjen përmes tingujve shpirtërorë të violonçelit të të dashuruarve që ndjejnë
bukuria e jetës. Ndodh njësoj si pas një stuhie dhe një eklipsi,
dielli shkëlqen dhe natyra gjallërohet. 

        Pra, në botën shpirtërore a tek lexuesi, si në një kinematografi, shfaqet 

ylberi i poezisë, ashtu i nevojshme sot në shoqërinë konsumatore: 

"Ah, dallgët e detit, e kërcejnë detin/ kërcejmë si të çmendur/ një-dy-tre, një-dy-tre,/ 

është gënjeshtra magnetike e hënës./ Violina e një lypës tingëllon e zhgënjyer/ 

bota kalon shkujdesur/ zemra e tij, një zambak uji me shumë petale". (Unë shikoj me sy blu).
        Një poezi si magji. Nëse do të më duhej ta përshkruaja me pak fjalë
vëllimi me poezi "Tainele mov" (Sekreti i purpurtë) të poetes Maria Merope, 

do të thosha: "një poezi si magji". Sekretet që poetja Maria Merope deshifron 

në poezinë e saj, shfaqen përmes hapësirave të holla lejla, me të gjitha nuancat 

e saj (jargavan, livando, purpur, vjollcë). Dihet për ngjyra vjollce, e fundit 

e spektrit të ylberit, që (si përmend spiritualitetin letërsi) bën lidhjen 

ndërmjet botës së këtushme dhe Hyjnisë. Rrezja vjollce përfaqëson 

gjendjen më të lartë të shpirtërore e qenies.
        Ngritëse në këtë kuptim është "Rundi i Ametistit të Vjollcës", a
eulogji për kristalin e ametistit. Poema ngjall legjendën e bukur të
të nimfës Ametis dhe perëndisë së verës Dionis, si dhe vetitë
magjia e kristalit të ametistit për të shndërruar energjinë negative në
dritë. Në poezinë “Pa limit”, shfaqet një tjetër kristal ngjyrë vjollce
vjollcë - një kristal që ka vetinë e hollimit të velit mes botëve.

         Shumë e bukur është edhe poezia “Inimioara cu dor mult”. 

Këtu poetesha përdor stilin popullor të hijeshave shëruese duke shtuar
në mënyrë krejtësisht origjinale cilësitë shëruese të kristaleve. Kështu, për
shërimi i zemrës së poetit kthehet në kristale jeshile (aventurës, lodhjes, 

prasionit, malakit, turmalinë, smerald, fluor, varëse) dhe rozë...

        Dhe përfundon me zërin e zjarrit për përtëritje, duke kujtuar gjithashtu 

Legle Belagine të Zamolxe. Poezitë janë shkruar në vargje të lira, (me pak përjashtime), 

si më poshtë rrjedha e lirë e gudulisjes. Vend në vend ka edhe rima që japin a
muzikalitet specifik i brendshëm. Në poezinë që përfundon vëllimin,
"Gazela në mov major", (poemë me formë fikse dhe përmbajtje filozofike),
poetja vendos të gjithë paletën ngjitëse të ngjyrës së saj të preferuar dhe
gjegjësisht nuancat e jargavanit, livandës, vjollcës, purpurt, indigos, vjollcës,
ultravjollcë, duke formuar një shkallë origjinale drejt ndriçimit.
         Autorja e këtyre vargjeve, një shpirt fisnik dhe i urtë, shkruan atë poezi
më i shenjtë dhe më i dashur për jetën: ai që vjen nga Perëndia dhe që sjell me vete
ajo është drita e së vërtetës. Përmes ndjeshmërisë së saj poetike, poetja di të bëjë
vendosi shpirtrat në aromën e borzilokut dhe luleshtrydheve, si në qiellin e lumturisë
jotokësore. Në këto kodifikime të disa risive moderne, shprehur poetikisht, 

autorja na jep lirika autentike në përmbajtje dhe universale në kozmopolitizëm. 

        Si në një film estetik, pashë në poezitë e saj një fjali që përcakton Luis Brilante: 

Estetika është aq e qartë, aq e drejtpërdrejtë dhe e papërcaktuar, sa dashuria, si
shija e një fruti, si uji. Ne e ndjejmë poezinë ashtu siç ndjejmë afërsinë
një grua ose nuhasim aromën e maleve ose të thellësive të detit. rrit
Merope nuk është poetja e habisë apo e heshtjes. Ajo është poetja e lumturisë, a
engjëlli i adhuruar dhe dhuratë hyjnore me buzëqeshje kerubike. (Autori është
anëtar i Unionit të Shkrimtarëve të Rumanis