Mësojeni të fle vetëm! Pse po qëndroni ende pranë saj?
Sepse pikërisht këtu, në ato 5.5 minuta para fjetjes, më thotë tri gjëra të bukura që i kanë ndodhur asaj.
Sepse do të mblidhet sikur kur kishte 4,5 muaj, jo 4,5 vjet.
Sepse këto janë momente të rralla kur nuk kërcen, nuk varet nga llamba, nuk përpiqet të jetë më e shpejtë se vetja.
Sepse gjithmonë, para se të shkojë në shtrat, pa përjashtim, më thotë: “Nënë, të dua”.
Sepse ende mund ta zë gjumi në gjirin tim.
Sepse ndonjëherë shkuarja në gjumë kthehet në të qeshura dhe është një përqendrim i lumturisë në planetin Tokë.
Sepse kur ajo bie në gjumë, unë e shoh atë sikur po e shoh për herë të parë, sikur para meje është një mrekulli, një krijesë që ka një zgjidhje për të gjitha gjërat e këqija në botë.
Sepse për më shumë se 1.500 netë jam krenare në personin që rritet.
Sepse ato puthje në faqet e saj, ato nën sytë, janë rrënja ime, jeta ime.
Sepse kur merr frymë ashtu pranë meje, unë e di që kam bërë diçka të mirë.
Sepse pjesën më të madhe të jetës së saj nuk do të dëshirojë të përkëdhelet si një kotele me nënën e saj.
Sepse jeta është shumë e shpejtë, dhe “nuk ka botë apo planet” për ta ngadalësuar për të paktën 10 minuta.
Sepse nuk ke mundësi shpesh në jetë të shohësh se si dashuria fle.
Më lejoni.
