Lakuriqët e natës dhe këngëtarët e ‘death metal’ kanë një karakteristikë të pazakontë të përbashkët të fshehur në fytin e tyre
Kur bëhet fjalë për të kënduar, reklamimi i shumicës së llojeve të lakuriqëve të natës mund të mos jetë në listën e të gjithë “20 më të mirëve”, por klithmat e tyre përfshijnë një gamë të madhe frekuencash prej rreth 7 oktava dhe nga 1 deri në 120 kiloherc, shumë përtej diapazonit të regjistrimit të frekuencave të dëgjimit njerëzor, ndërmjet 20 Hz dhe 20 kHz.
Lakuriqët e natës janë të njohur për tingëllimë me frekuencë të lartë dhe i përdorin për ekolokacion dhe kapjes së gjahut, siç e kemi përmendur më parë dhe përdorin edhe tinguj me frekuencë shumë më të ulët për komunikim.
Lakuriqët (lat. Myotis daubentonii) përdorin korda vokale të rreme në fytin e tyre për të prodhuar tinguj me frekuencë më të ulët për komunikim – në të njëjtën mënyrë dhe me të njëjtat struktura që lejojnë këngëtarët e death metal të prodhojnë vokale të zhurmshme, transmeton Telegrafi.
Jonas Hakanson nga Universiteti i Kolorados dhe kolegët e tij izoluan laringët individual të prerë dhe i vendosën nën një mikroskop. Më pas ata e drejtuan ajrin përmes laringut, në mënyrë që të dilte nga goja e lakuriqit vokalizues. Kjo rrjedhje ajri bëri që strukturat në laring të vibronin dhe të prodhonin zë, të cilin studiuesit e regjistruan me një kamerë me shpejtësi ultra të lartë. Studiuesit vunë në dukje dy struktura të laringut përgjegjëse për diapazonin vokal jashtëzakonisht të lartë dhe të ulët të lakuriqit, të cilat shtrihen tre ose katër oktava më të larta se njeriu mesatar.
Ata zbuluan se tingujt e ekolokimit me frekuencë të lartë prodhohen nga membranat vokale të holla dhe transparente të vendosura në kordat vokale. Këto tinguj me frekuencë më të ulët erdhën nga kordat vokale të rreme të lakuriqëve, të cilat e morën emrin e tyre nga fakti se ato përdoren rrallë tek njerëzit dhe kurrë për të folur.
Tek njerëzit, palosjet ventrikulare shtrihen mbi palosjet vokale, por nuk përfshihen drejtpërdrejt në prodhimin e të folurit normal ose tingujve të këndimit. Mendohet se ato ndihmojnë në mbrojtjen e kordave vokale, ruajnë presionin dhe ndoshta formojnë zërin. Megjithatë, në format e specializuara të vokalizimit, këto palosje përfshihen drejtpërdrejt në prodhimin e tingullit. Kordat vokale të rreme përdoren në mënyrë aktive nga vokalistët e death metal, si dhe këngëtarët e muzikës tradicionale mongole.
Nuk është plotësisht e qartë se çfarë nënkuptojnë tingujt e këtyre lakuriqëve të natës. Studiuesit kapën nëntë lakuriq nate të tjera dhe i regjistruan ata duke bërë thirrjet e tyre. Vetëm tre lakuriq nate rënkonin: ose kur u kthyen në strehë pasi u matën, ose kur u përkëdhelën nga një njeri. Kjo mund të jetë një e dhënë për qëllimin e rënkimit, thonë studiuesit.
“Disa veprojnë në mënyrë agresive, disa mund të jenë shprehje zemërimi dhe disa mund të kenë një funksion krejtësisht të ndryshëm”, thotë biologu Lasse Jakobsen nga Universiteti i Danimarkës Jugore. Por, shtoi ai, “nuk e dimë ende”.
Një numër i mjaftueshëm teknikash që mund të kontribuojnë në kërkime të mëtejshme në këtë drejtim ende nuk janë zhvilluar. Megjithatë, të dhënat që janë mbledhur deri më tani zbulojnë shumë për mënyrat e ndryshme të komunikimit midis lakuriqëve të natës, dhe kërkimet e mëtejshme varen nga gjeneratat e ardhshme të biologëve që do të merren me këtë temë.
Tani për tani, vetëm një nga misteret e shumta të natyrës është zgjidhur.
