S'kishin kaluar as dyzet ditë që nga arratisja prej asaj kasabaje që gjendej rrëzë bjeshkëve të larta, atje në atë vilajet të Rumelisë. Duraku, i cili u arratis pas ngjarjes së përgjakshme, gjeti strehim të sigurt në konakun e një miku të babait të tij, në atë qytet të madh, buzë Detit, me disa porte detare për tregti vaporësh deri në Kinë e Indi. Ai kishte dalë në shëtitjen e zakonshme, atë ditë, kur në xhadenë kryesore, me ato pallate përreth, shtyllash të punuara në stilin dorik; armiqtë e Perandorisë Osmane, nëpërmjet disa bashibozukëve që ishin dorë e zgjatur e aleancave ruso-angleze e franceze, bënë të shpërthejë një bombë tepër e fuqishme në vendin më frekuentues, sa që shumë njerëz, kalimtarë rasti dhe ata që kishin për të blerë rroba në ato dyqane që mbanin mallra nga Parisi, ranë, si të kositur, për toke, ndërkaq gjaku i tyre, curril, zuri të rrjedhë mes për mes xhadesë.
Durakut, aq sa i kujtohej, para se t'i mbyllej perdja e zezë para syve që i kishin mbetur të hapur dhe shihte qiellin e brustë si rrotullohej rreth më rreth, se si merrte frymë zëshëm, thellë e të shpeshtuar, që i vinte si një fishkëllimë e trishtë në veshë dhe i vinte sikur truri ishte shndërruar në veshë, sikur dëgjonte zhurmën e vet në tru dhe, atëherë, sytë morën një bardhemë të tejbotshme, ndërsa e dashura, Rrona, e thërriste që t'i afrohej. Ai u ngrit që aty, duke e parë trupin e vet që mbeti në kalldrëm, rendi pas hyrisë së vet, për t'u gjetur mes një pylli, ku hodhi një vallëzim magjik e me ritëm të gjallë. Deri aty i kujtohej...
Pas gjashtë muajsh, Duraku, pasi ishte këndellur nga plagët e rënda që i kishte marrë në kokë, prej copash çeliku nga ai shpërthim bombe, ishte kthyer në kasabanë e tij. Kishte marrë rrugën e çarshisë, e cila ishte ashtu e gjallë, me shumë njerëz, që bënin pazar në dyqane dhe jashtë: disa gajaseshin nga të qeshurat; disa të tjerë bisedonin me zë të lartë; disa pinin kafe në pijetore...Duraku, me hapa të rëndë, ecte vertikal, si gjithherë, krenar, që i takon kësaj kasabaje, ku kishte lindur dhe jetuar ditët më të bukura. Njerëzit që ecnin sokakut shikonin me sy të zgurdulluar Durakun: ata që merreshin me shitblerje, braktisnin për një moment allishverishin, për të kthyer shikimin; ata që ishin të ulur në taverna, ngriheshin në këmbë dhe ata që ecnin mes për mes, lironin rrugën, ashtu të habitur, sikur para vetes shihnin një fantazmë, që ishte ngritur nga varri, kishte bërë udhëtim nga një shteg i gjatë prej disa ditësh më këmbë dhe u kishte dalë mu para syve të tyre, sa që disa syresh, me të dy duart fshinin qerpikët e syve dhe nuk i besonin vetes se ç' shihnin.
Gjithë kjo atmosferë e rëndë që u shkaktua në çarshi, Durakut iu duk jo e zakonshme, madje edhe trishtuese; s'e kapte fort mirë rradakja e tij këtë që po ndodhte. Pse po veprojnë kështu këta njerëz të çarshisë, çka paska ndodh, nëse ka ndodh dhe pse ai nuk di gjë prej gjëje. Duke i menduar këto dilema që ia kishin terur fytin e s'i dilte pështyma nga goja, nga cepi i epërm i çarshisë dha krye shoku i tij më i ngushtë, Ceni, i cili kishte një sekret dashurie, të cilin e ruante sa kohë, vetëm Duraku. Kur e pa që shkonte drejt tij, Ceni sa nuk ra i alivanosur, gjunjët i lëshuan, por e mbajti veten dhe u hodh në përqafim, që ishte tepër mallëngjyes. Po si je, po ku je...?
"Shpejtoj Cen, ta shoh babanë...!
"Babanë...?", mbeti e këputur fjala në gojë.
"Ç'ka ndodhur me babanë?"
"Deshi Zoti, e mori, mbetsh shëndoshë...!"
Durakut sa si ra pika në kokë. Shtrëngoi fort dhëmbët që mos t'i shpërthenin lotët nga ky lajm i hidhur, që kishte humbur babanë, të vetmin që e kishte në jetë, pasi disa vjet më parë kishte humbur edhe mamanë. Harroi të përshëndetej me Cenin, shokun e fëmijërisë, nga habia që mori përnjëherësh, si me dorë, atë gëzim të kthimit të tij në vendlindje. Me hapa të një njeriu, si hije nate, përmes atyre pamjeve të çoroditura të njerëzve, çau sokakun e çarshisë, drejt për në konak.
Në atë moment i ra një çekan në tepen e kresë, pastaj i dolën para syve do vezullime të zjarrta, të cilat në fillim ishin të bardha në të verdheme, si dritë dielli, shpuese; pastaj zunë t'i errësohen ato vija të thyera para syve; së pari u nxinë tërësisht e pastaj zunë të largohen në periferi të shikimit, derisa nuk u flakën përfundimisht, prapa syve, duke përfunduar diku në ata damarë si peri të hollë të trurit. Këto përfytyrime imazhi i kishin ndodhur Durakut, sapo mori kumtin e zi për vdekjen e babait të tij, kur vraponte si i çmendur, me hapa të mëdhenj sa dy përnjëherë, dhe nuk shihte që e çante turmën e njerëzve në çarshi; i shtynte dhe i rrëzonte për kalldrëmi, derdhte anësh sepete e shporta me pemë para dyqaneve, duke marrë një fërtymë të paparë, sa që njerëzit shikonin me sy të zgurdulluar dhe s'dinin të thoshin gjë prej gjëje se çka po ndodhte me të birin e vetëm të Beut, i cili shkoi përtej kësaj bote, me dhembjen e madhe në zemër për të birin e tij të vdekur, i cili, në të vërtetë, s'kishte vdekur, siç i erdhi lajmi i parë, atje në atë kryeqendër të atij vilajeti në perëndim të Perandorisë, buzë një deti me shumë ishuj, ku kishte ndodhur rastësisht në rrugë, një shpërthim i tmerrshëm mjeti të kurdisur, për të lënë shumë të vdekur dhe rrëke gjaku nëpër kalldrëm.
Gjithë bota përreth tij u bë vrangull që s'ndalej, zemra sa s'i dilte nga kraharori dhe gjuha kishte marrë një tkurrje deri në gurmaz. As vetë nuk e dinte se si doli nga kasabaja dhe mori drejtimin nga çifligjet, që i kishte pas asaj murane. Mori një vrap më të lodhshëm drejt një termali, kaloi nëpër do shtigje me thera murrizi, nëpër do llucë me ujë të qelbur, pastaj mes do drizash dhe shkozash; kaloi një kasolle të mbuluar me shavar dhe, më në fund, doli në një lugajë, ku e kishin konakun e verës. Aty, nja njëzet hapa përpara konakut, që kishte ndërruar çehre për disa muaj, sa s'e njohu, ashtu i shkordhur ndali hapin dhe u step nga ajo pamje që i doli para syve.
