tufa me ca lilakë
treni tashmë vjen e nuk i lidh largësitë
natën për dritare të hapur shtrihet vetmi
tufat e territ derdhen mbi bimët në hi
veç brenda meje i lëviz gjaku afërsitë
gjarpër mitik i shtëpisë s`dëgjohet dot
jeta s`e ndal ritmin brenda as jashtë
është verë dikush në fushë djeg kashtë
ëndrra për ty pikon mbi shpresë kot
ura e zbrazët vala ndjek valën në lumë
fus kokën nën jastëk dhe shaj me nënë
për frëngji përvidhet pa gjak pak hënë
ndërroj krahun ndoshta bëj `i sy gjumë
e mbështes kokë i gjakosur për shpatë
urës kapërcen hija derdhet vetëm natë
II ëndërr e rëndë dimri
urës kapërcen hija derdhet vetëm natë
lë kujtimet përpiqem t`i ik gishtat ujit
ëndrrat fiken veç pikas gjurmë të mujit
pse ky udhëtim i shfaqur në shtrëngatë
vij te liqeni në farmzen vjen dhe ti aty
të afrohem me `i libër të vogël në dorë
ndërmjet pak hapash bie shi bie borë
kaq vjet ecim me mall të ndezur në gji
fërkoj sytë kaq ashpër dua për të të parë
terr i dendur asgjë tjetër nuk ka ngjarë
çdo gjë sillet as je ti as jam unë te liqeni
në ëndërr të rëndë dimri fle farmzeni
kollitem shikoj hënën e rënë në lëngatë
fijae imagjinuar ik varrës dhemb gjatë
III te varri në kodër
fija e imagjinuar ik varrës dhemb gjatë
s`është e trilluar pritja as ëndrra aspak
nën gjethet e trëndafilit të pikura me gjak
të vërej nga vjen urës për çdo natë
prapë nuk je aty asnjëherë në mëngjes
afshi e kuptimi i frymës sate s` ik fare
kot pse ulliri bie i pa ndjenjë në dritare
pse shpirtit përplaset prapë në kujtesë
te varri në kodër vij me paterica e fanar
mes guri e guri të nënës ende nuk ka bar
as lule nuk ka e më zgjon shpirtit `i erë
veç ec dhembjen e pashuar tash e atëherë
shkallët e jetës a do t`i lidhin largësitë
atuja s` është gjithnjë një nga dëshmitë
IV fotografi e vjetër
atuja s` është gjithnjë një nga dëshmitë
ajo s`e fiton shpirtin kot është pse ka letër
ty të luan kuturu e kthen në terr tjetër
veç në duart e fatit e të besimit ti ndrit
kaq larg dhe humbur prapë fitoj unë apo
hija zhduket në unaza të zjarrit të gjakut
kot është t`i ikësh dashurisë së plakut
gjithnjë në duart e besimit flakëron ajo
tashmë mashtrimi nxjerr gjuhë gërvallet
e varra më sjell rreth ruletit e etja ngjallet
kaq kohë e hedh pikën e prapë digjem
në humbje të fatit të djegur përligjem
e pakëz hënë ra në ujë e jallia rreth ndriti
me fotografinë e vjetër rropatet shpirti
V ti je gjaku im
me fotografinë e vjetër rropatet shpirti
pikas peizazhet pamjet lirike në kornizë
pemën e vjetër aty trungun me shtizë
ja me ty për dore dal ëndrrës në shëti`
kanë ndërruar data çaste ngjarje me lot
ti vetmuar buzë elbe unë verbër në botë
dy flakë pa arritur t`i kryqëzoj në gotë
veç me besim në ty në frymë dhe në zot
ti je gjaku im i thotë të dashurës kamy
njëmend gjak im i paepur je s` ndërron
kurrë nuk ndërron as për mua as për ty
ja pse bie pika e gurin me vjet e shpon
ja pse dhemb djeg pse është kaq dashuri
e për dritare të hapur përvidhet egër shi
VI në avullin e xhamit
e për dritare të hapur përvidhet egër shi
në avullin e xhamit a të kujtohet fryma
a të kujtohet në barin buzë liqeni bryma
në mendje nga e thurnim krijimin e ri
ëndërronim të fluturonim lart për zjarr
gjysmë të fjetur e kaq të zgjuar përsëri
një me zogun e djegur e të krijuar në hi
simbol i sakrificës e i flijimit në altar
dashuria s`është tjetër veç yll i feniksit
në zbritje e në ngjitje për zjarr të gjakut
vritet e prapë vjen e ik brenda sutakut
qëllimet ndjenjat ndrisin hijen e sfinksit
s` përgjigjem dot as për mua as për ty
ca kama më përhiten prej largu mbi gji`
VII peshku i artë
ca kama më përhiten prej largu mbi gji
më pikin gjak dhembjet prerjet e thikës
e zgjojnë zbritjen e dimrit prej grykës
udhës prej nga arritëm në ethe unë e ti
e vetmja gjë na lidhte me peshkun e artë
me etjet e çuditshme e pemët në kodër
me dëshirat e heshtura në secilën lodër
me dritëz syri në çdo shkronjë të zjarrtë
përpiqeshim të mos shfaqim frikë aspak
në bërryla të secilës udhë hasnim gjak
llavë të egra vrisnin ëndrrat pamëshirë
orë të liga në çdo pëllëmbë digjej shpirti
të flijuarit e mirë i prek heshtja me lirë
apo krijon frymë dashurie në pemë yrti
VIII portreti yt
apo krijon frymë dashurie në pemë yrti
tri kokrra qershie në `i gem e `i pjeshkë
nën rrap gjyshi ndez duhan me eshkë
e fotografia e vjetër e vënë mbi një kuti
a të kujtohet portreti yt në kuti je dhe ti
ngrehur në majë gishtash çel dritaren
në parvaz ndritur agu e lexon abetaren
e në degëzat e puthura për qelqi bie shi
të shkruaj letër një e një i zgjoj detajet
ti s`je afër diçka e rëndë m`i plas vajet
ndezur malli përmbi hijen dal në dritare
me ty për dore ik e vij te lisi me dy degë
luhatemi këngës së ndezur për `i shegë
letra kaq kot të dërgoj e nuk arrijnë fare
IX pres me kokë në dritare
letra kaq kot të dërgoj e nuk arrijnë fare
në stacion me ditë në peron të pres kot
ikin trena vijnë dalin udhëtarë ti s`je dot
kaq vjet harrohem me kokë në dritare
prapë dal në stacion pres me kaq durim
i fundit ngel shtyllë e vetme në peron
ik një tren vjen `i tjetër oh dhe ky kalon
as shenjë jotja zanë e vogël veç vajtim
prapë kthehem tek gjakshkrimi për ty
e marrë penën e radhisë rreshta të gjatë
përmbi dritare tashmë bie dendur natë
pres mëngjesin e dal në qytet me letër
me një me dy me tri letra e kaq dashuri
i nis prapë kthehen shkak adresa tjetër
X letër e këputur
i nis prapë kthehen shkak adresa tjetër
ç` ndodh në këtë mënyrë me ty vallë
mallëngjimi kaq vjet djeg e prapë gjallë
asnjë përgjigje s`ka nga europa e vjetër
kaq hutuar kaq pashpresë kaq në ethe
kjo gjendje e sëmurë shfaqje e zjarrmisë
në gjumë të rëndë ndjenjës së vetmisë
shpirt thyer mbledh për ty lule e gjethe
zëri yt papritur më përmend brof vrik
ndoshta ti gjendesh në dhomë e prapë ik
dridhem në rrëqethje të dendura ulërij`
marr letrën e përsëri ec ngricash në veri
nis të të shkruaj për vetvete i hutuar fare
lë penën në tryezë e dal etur në dritare
XI poezia është ilaç
lë penën në tryezë e dal etur në dritare
kurrë kujtimit s` më kanë zgjuar yjet
ja tash shikoj e mendja më ik te ti e fijet
fijet me të cilat lidh largësinë e madhe
është dhembje e madhe të jesh pa sytë
është dhembje e madhe të jesh pa fjalët
ik e zbret bregut e të mpihen shalët
në hyrje të fshatit bie nata mbi orgjitë
askujt s`i dhemb pse për vdekje thërras
pse më shqyen vetmia e ëndrra më plas
pse me kaq zë i flas etjet për poezitë
poezia është vrasje e njëherësh dhe ilaç
të vetmen ëndërr e gjithësi ma shfaq
aroma përmes frymës zgjon mrekullitë
XII prania e trëndafilit
aroma përmes frymës zgjon mrekullitë
kaq thekshëm ndihet prania e trëndafilit
ti ngjallesh në rrezen katërshe të tërfilit
unë në rrënjën e dashurisë prek ullinjtë
tremijë vjet e njëjta gjë zgjohet e digjet
ngjashëm me zogu e flatruar prej mitit
s`është feniksi veç gjak i pikur i shpirtit
kaq vjet toka flaka guri e uji përligjet
toka natyrisht ajo e kjoe prekur besimit
për damarë ndezur në degëza vetëtime
bisha çartur etjes në shpërthim ulërime
ja në kodër gjurmë të mbetura të trimit
tatuazh i zemrës i gurit të çarë e të vjetër
kjo çfarë shihet s` mund të jetë e fjetur
XIII syprinës së ujit
kjo çfarë shihet s`mund të jetë e fjetur
ja unë vij i etur të të has përreth liqeni
agon tashmë tek uji ka zbritur dhe dreni
vetëm portreti yt im ende s`janë gjetur
i ka djegur për kaq vjet ëndrra e malli
veç shfaqen humbin e shfaqen përsëri
rreth uji kallamin përplas erë me furi
ikim liqenit të dy ja veç gjurmë te zalli
me balona lozin tej uji tre vocërrakë
rreth tyre shfaqet mjekërbardhë `i plak
ai flet shqip e ata qeshin me kërshëri
e syprinës së ujit ka rënë një tis qetësi
nuk do të vonojë e nata terr do të sitë
është dhe ca varrë në gjak nga dremitë
XIV vrasja e zbrazësisë
është dhe ca varrë në gjak nga dremitë
në lot pres të vish me tren në mesnatë
gjithë shpresë e kaq etje të `i kohe të gjatë
mbase vjen të mos më vrasin zbrazësitë
pres fund peroni tërheq hidhët parabola
ka ca poet të zellshëm e ca libra të mirë
si të matemi me botën është vështirë
zë udhë ende ndonjë gjarpër e pak bolla
veç atdheu ynë është mbase e prek drita
në secilin bërryl të udhës shfaqen prita
oh lart ka ende kaq kokë kunguj të ngrirë
do t`i prek koha patjetër për t`i shkrirë
ti do të rikthehesh atëherë t`i ndiej afritë
treni tashmë vjen e nuk i lidh largësitë
magjistrali
treni tashmë vjen e nuk i lidh largësitë
urës kapërcen hija e derdhet vetëm natë
fija e imagjinuar ik varrës dhemb gjatë
atuja s` është gjithnjë një nga dëshmitë
me fotografinë e vjetër rropatet shpirti
e për dritare të hapur përvidhet egër shi
ca kama më përhiten prej larg mbi gji
apo zgjon frymë dashurie në pemë yrti
letra kaq kot t`i dërgoj nuk arrijnë fare
i nis prapë kthehen shkak adresa tjetër
lë penën në tryezë e dal etur në dritare
aroma përmes frymës zgjon mrekullitë
kjo çfarë shihet s` mund të jetë e fjetur
është dhe ca varrë në gjak nga dremitë
