Tragjedisë se Kumanovës
Eh,ti m΄u bëre dhembje plagësh
Ditëve e nëtëve të gjata
Pa shpresë si vet kjo jetë
E lagur me lotë ëndrrash.
Fryej o cunam
Më pastro këtë dhembje
Më krijo vetëm një udhë
Deri të valët që ngritën qiellit.
Më lehtëso të marr erën
Të trëndafilit a të cilës do lule pranvere
Mos më harro kur del ylberi
Më shndërro në secilën ngjyrë të tij.
Edhe nëse përzihem me secilin cunam
Unë do e mbroj tokën time me fuçi shpirti
Fjalët i fala ëndrrave për të vetmën Shqipëri
Dhe nëse edhe ju besoni në tragjedinë e Kumanovës.
Atëherë një dhembje është ma pak të unë.
Do ta mundim se zanat nuk vdesin kurrë
Ruajnë foletë e shqipeve në secilin cep atdheu
Mu në Durrah më flet pasaporta ime.
Evropa këtu ka ditëlindjen e vet
Pse nuk ka fytyrë njeriu as unë nuk e di
Këtu gjëj plagën e dhembjes shekullore
Dhe këtu prap dua të shërohet o sot o kurrë.
Më thuani nësër cili do jetë shërimi
Dhembjen a do ta mundim e pyes diellin
Fatin e bashkoj me lutjet e mbrëmjes
Ku gjenden yjet, atje le të prehet fjala e dhënë.
NUK ËSHTË KOHA PËR DASHURI
Kumanovë më fole ti
Nuk është koha për dashuri
Beg Rizaj me shokë jam aty.
E dija se një plumb më vret
Të dytin nuk e meritova.
Nuk është koha për dashuri
Atdheu ka dhembje plagësh
Mijëra vjet kërkon shërim
E shpetim.
Kur gjakun e dëshmorëve
Do ta bëjmë hymn për atdhe
Vetëm atëherë zoti është me ne.
Vetëm sot ndaloni kohën e dashurisë
Atdheun ma mbani në gji
T΄ia shërojmë plagët me qumësht nëne.
Dhembjet nuk presin më
Shërimi është në sy zanash
Ato e shërojnë atdheun tim
Siq kanë shërue Mujin e lëgjendave.
Ndalo pak kohën e dashurisë
O sot o kurr është koha e lirisë.
PSE KY VIT SHTRIGASH
Pse ky vit shtrigash
Në tokë herë në qiell
Në shpirtëra djajesh
Shndërrue janë.
Me sy korbash jetojnë
Hanë kockën e vet
Botën flliqin
Me emrin që mbajnë.
Atdheun ma kërkojnë
Në shpirt rrëfehen
Kryq e terthor urrejtjeve
Shndërrohen.
Valojnë të çmëndur
Një planet ma pak e kanë
Pa kokë ushqejnë ëndrra
Legjendë turpi u bënë me vite.
Toka rëndë i ka hapat e tyre
Kurrë buzëqeshje as për fëmijët e tyre nuk kanë
Si të kenë për mua dhe ty miku im poet.
Asnjë fuqi nuk më ndalon të mallkoj shtrigat
E këtij viti që thyejnë gotë e botë
Kur ndalojnë dashurinë time për vargun e lirë.
Jo,zoti është sonte më mua
Të dytë flasim vetëm shqip.
Fali o zot, se kanë kokëdhimbje shtrigat
Nuk kanë as kokë as botë
Por zoti foli dhe tha
Shtigrat nuk falën.
Ato kanë mallkimin tim
Në djaj të ikin nga kjo tokë e shqipeve
Këtu jemi denbabaden edhe para djallit vet.
Kjo tokë një ditë mallkon këtë farë të keqe
Amen.
SHKRUAJ ME SY ATDHEU
(Dëshmorëve të lirisë)
Shkruaj me sy lirie
Duart i lash betejave
Për t̒u bërë varg
Atdheu.
Këmbët i mbjella
Në secilin cep të shqipeve
Aromë trëndafilash
Dhurova.
Këngët ju fala zanave
Atje ku ruhen rrënjët pellazge.
Le të pagëzojnë emra lindjesh.
Dashuritë të shndërrohen në lule pranvere.
Kujtoj vetëm kohët e urejtjes
Të njeriut me faqe bishe
Që ferr na bëri botën
Mua më ngritën në gjeneral atdheu .
JAM SHQIPTAR E JAM SHQIPËRI
Për ditë u grinda me përenditë
Kafshoja vetën
Thitha gjak gjarpëri
Atdheun e mora më vete
Herë në tokë e herë në qiell.
Zbrita Purgatorit të Dantës
U ngita legjendave të Mujës e Halilit
.
Aty ku zanat i dhanë gji të pijë
Bacë Ademit.
Në Rozafat u grinda edhe me Zeusin
Kur e gjeta shpatën e Skëndërbeut
E shkruar me shkronja shqipe
Dymijë vjet para Krishtit.
Kalova andej Durrahut
Të takoja Homerin ditën me fenerë
Edhe pak verë të pi në Çamëri
T`i puthi mbesat e nipat e mi.
Më lotë më flasin
Buzëqeshjet vrasin
Zemrën time
Për ditë ngapak.
Pse s’kam liri për ta
Pse s’kam dashuri
As në vargun tim
As një fjalë të vetme.
Nuk e di ku ta marr për ata
Që nuk dinë të thërrasin liri shqip
As të vrasin shqip
As të dashurojnë shqip.
Çamëri
Për çfarë të shkruaj
Mbrëmjeve me zjarrr lirie
Çka i duhet pranverës ky zjarr.
Që vërbon sytë e nënave.
Më thuaj Ti, Atdhe
Ç`të shkruaj sonte
Për lirinë time
Pa Çamërinë.
Nuk e nënshkruaj kurrë pasaportën
Pa miken çame
Nuk e dua lirinë i vetmuar
Pa flamurin kuq e zi.
Të valvitur me shqiponjë
Në Çamëri
As kokën pa tokën
Denbabaden iliro-dardane.
Që ma vodhën zotat e huaj.
Kur fjala kishte heshtur
Diku në dhe e diku mbi të.
Sonte jam zgjuar të shkruaj vargje
Që ngacmojnë heshtjen
E njeriun tonë ta zgjojë
Nga ëndrrat për pak liri.
Që na shtrohet pallateve ngjyrë blu
Gjysmëgotash herë të zbrazura
Metropoleve evropiane
Të dehur ngrenë dolli.
Për fjalën tonë të heshtur
Sikur edhe unë i dehur
Me shekuj edhe pse i robëruar
Me fjalë e me shpirt.
Sonte kam të drejtë të jetoj
E të kërkoj liri për Iliri
Ku denbabaden isha zot vetë
Iisha iliro-dardan.
Isha Çamëri,
Isha Kosovë e Tetovë
Isha Preshevë e Malësi
Isha vetë Iliri.
Isha Shqipëri.
Sonte jam vetë zot e Kastriot
Jam Mic Sokol e Adem Jashar
Jam Kosovë e Rugovë.
Sonte jam Preshevë e Tetovë
Jam Malësi e Çamëri.
Sonte jam shqiptar e jam Shqipëri.
DHEMBJET E ATDHEUT
Dhembjet janë mbi vet botën
Kur janë dhembje atdheu
Janë edhe mbi vet kokën.
Fytyra pikëllimikur shoh
Mbi faculeta kujtimi
Qëndisin lule zemre
Për princat e një ëndrre.
Kush ngjanë në dhembje atdheu
Më shumë se ky mërgim
Që mua më sjell trishtim.
Më vite më rri ëndrra për kthim.
Dhembjet janë vet lotët tu
Nese atdheun me zemër nuk e ke bashku.
Dhembje
Atdheu kishte dje
Ka edhe sot
Kur unë e ti o varg
Takohemi vetëm me lot.
JETOJ ME SY TY
Me sy tu shoh
Yjet kah ndriqojnë
Emrin tim.
Me buzëqeshjen tënde
I buzëqeshi botës sime.
Në jetën tënde
Jetoj mijëra vite
Jetë hyjnish.
Në zërin tuaj
Jam zë zane.
Në dashurinë tënde
Jam dashuri atdheu.
Në vargun që shkruan
Jam vet varg poeti.
Në ëndrrën tënde
Jam vet ëndrra.
Në dhembjen tënde
Jam plaga pa shërim.
Në lulen tënde të preferuar
Jam trëndafil Çamërie.
Në etjen e viteve
Jam zjarr Prekazi.
Në ferrin e shekujve
Jam vet liria.
Në uratën tënde
Jam vet Shqipëria.
Në këngën tënde
Jam vet këngë shpirti
Jetoj dhe vdes
Me sy tu.
MBETËM GOTË E KRISUR TIRANE
Edhe në secilin yll do ngritëm
Lutje diellit i bëj po me shpirt
Jam në udhëkryq evrope
Të ngriti a të dehem është njëjtë.
Rrugës se Kombit ngrita dolli
Kujtova vargun e Fishtës
Për ty Shqypni.
Me tjetrën gotë
E theva gjuhën më mirë
Ta njoh vetën
Ku jam në këtë botë .
Pse mbeta gotë e krisur Tirane
Nga zoti jemi shqipet e bekuara
Hyjni e vet zë zane.
Dhe gotën e krisur dua ta ngriti
Fjalëve të poetit e dhembjes së tij
Në mos u bashkofshim deri në Çamëri
As unë s̒dua të jem më Shqipëri.
Mbetëm gotë e krisur e plagë në sy.
YJET NDJEJNË KËNGËN E LIRISË
(Yjeve,Sejdi Krelanit e Agim Bajramit)
Sa largë udhët e ndarjes
Serish i thyem plagët e shpirtit
Legjendat le t̒i marrin me vete
Na i ruan Shqipëria në zemër.
Dëshmi kemi lotët e nënave
Faculetavat e qëndisura vallë kush i ruan
Po,janë hyjnitë të shndërruar në vet hyjri
Kutimet ruhen si relikte shpirti.
Edhe sa vjen liria pyesin Çamëria
Të një fjale janë Lume Krelani dhe Blerta Bajrami
Ta pyesin mërgimin,cilat ëndrra nuk zgjohen kurr
Ah,baba në qiell rrini me yje të lirisë.
Engjëjt nuk dojnë vetmi
Nuk rrijnë pa Sejdiun e Agimin
As pa lulet më të mira Kosove
Si aromë shpirti a Shqipërie.
Më besoni në lule trëndafili
Pranverë vetëm ty të besoj
Kur çelin atdhuet njëmijë herë në ditë.
