Në arkitekturën e jetës
vitet hapërojnë të njëpasnjëshme
të flakëruara përgjithëmonë
si magji të përkryera hirësie
me peshën e përjetimit unikat,
ritmikë e pandalur
që nga fill i gjallërimit mbi dhe,
Padiktueshëm shkojnë si uji nën urë
me shpresa të pafundme
në përqafim të diellit,
arkivim mbresash të çiltëra
binareve të veta në hulumtime
herë në paqe e herë me dallgëzime.
Ato më të bukurat,
çmenduritë e rinisë së përflakur
mrekulli magjepse me jeh frymëzimi
që nuk harrohen kurrë,
barten në krah të erërave
si përmallim i djegur.
Harkut të ëndërrave
vitet pulsojnë për ardhmërinë
pafundësisë së dëlirë,
galaktikë më vete si tërësi zgjimi
përherë me jeh të derdhur frymëzimi
në hapje shtigjesh të reja
me ngrohtësi dashurie
Kurrë nuk e pushojnë hapin
për ta gëdhendur thellësinë e dëlirë
strukur poreve të zemrës
për trashëgiminë e përtërirë.
ujëvarë krenarie.
Në kujtime ruhen vetëm rrëfimet
nga përjetimet mal i pashkelur,
ato copëza të ndezura jete
shkrirë në melodi numërimi,
shpërthejnë shtigjet e përmallimit
krejt të pamatura
në përshëndetje kohësh të ikura.
Vitet në mua jeh e valë
me rrudha të shtuara në ballë,
reliev i dalldisur
në rrjedha përkushtimi qëndisur,
bashkë edhe me flokun e bardhë
flakërimë bore.
Prishtinë – 10. 12. 2019
MËNGJES NË ZBARDHËLLIM
Mëngjes i bekuar në zbardhllim
dhe unë ende në vardisje vargu
harkimit të dëlirë
në përthekim kronikash të ikura
se ashtu rebelohen frymëzimet
ato hirësi hyjnore të fshehura
me jeh të ndezur rrëzëllues.
Poreve të bllokuara të zemrës
impulsohet thellësi e dehur skofiare
heshtur nëpër kohë amorfe
me tkurrje të pakuptimta zymtësie.
Nëse nuk i akordoj mënjëherë
meloditë e sublimes vezulluese
si vegim i ruajtur në rrjedha jete,
t’iu jap krah zogu në fluturim
gurrë-mendimeve të kristalta,
nuk mund t’i kthej më të mirëfillta
të ngrohta me hukamë purpuri.
Dhe atëherë
brenda pendimit ngulfatës
bymehet ndjeshmëri e ngacmuar
për bjerrakohën pa formë
në përballje me shfajsimin.
Peizazheve të shirta stinore
përtritja e fshehtësisë së virgjër
me dehje të harlisura guximi
sublimë e paskaj
si gjerdan koralesh i kulluar,
lumturi përkëdhelëse e patravaj.
Poezi nga libri im” Udha e kombit” – 2015 -Naxhije Doçi
