Natyrisht koha nuk përsëritet në asnjë mënyrë
Veç ky mëngjes ngjet i njëjtë 33 vjet më vonë
E në hapësirë nuk pushonte të luante engjëlli me lirë
Ikim me dy ditë pranverë e binte ndopak borë
E zemrat ngrirë me gjethet pa ndjenjë në kurorë
Me babanë e vdekur udhëtonim për në Dumnicë
Të gjithë ndjenim mall për rrënjën në Toplicë
I mbytur në lot ecja në kolonën e gjatë të zezë
Te varrezat e vjetra ta hapnim dhe `i varr të ri
Me lotët të akullt të ngrirë faqesh dhe në vetmi
Buzë vijës së ujit bri jallisë me lule të xhenetit
Ikja e ikja rrugës së egër të mjegullt të vetit
E shelgu me zgërbonjë kërciste degët nën krahnezë
E ndarja shkruante dhembje të thellë me tërbim
Ja pse kujtimi nuk vdes e poezia është amshim
