Në thëllësitë e detit
mos hyni
pa fuqinë e Prometheut
Se aty do takoni
dhembjet titanikiane
Nëse vdekjet e Bajlozëve
Ju duhen
Liria ju pret në det
E keni më të shtrejtë se jetën
Shekujt na mallkuan
Pse jetuam në ëndrra
Sot asgjë nga ëndrrat
s'mund t'i kthej në jetë
As të bukurën
që u bëra arti i saj
Veç Shqipninë e Fishtës
S'dua askush të ma merr
Merrni çdo gjë
që mund të merrni
Edhe jetën po deshet
Të gjitha
më shumë se dhembje
I kam në Lahutën e Fishtës
Aty jam me Ajkunën
Që ju jep gji haronjve të mi
Dhe ruan Rozafatin
Nga shëmbja e Bajlozëve të zi
Aty jam edhe unë Agimi
me mbretëreshën Teutë
Çdo ditë në luftë
Si më parandalue C 19
Në distancë jam me miqt e mi
Me më të mirët e kolektivit
Të shkollës ,,Xhemajl Kada
Me Sylën,Bajramin,Avdullahun,
Sutën,Luljetën,Nesin,Arianën,
Fitoren, Kifen,Lirien,Florien,
Gjylferien,Valin,Vikin,Feriden,e ....
ME QIELLIN DUA TË FLAS
Kot të flas njerëzisht
me njeriun e sotëm
As edhe pas pesë shekujve
të ferrit
Bota më parë pranoj
përmbysjen e Titanikut
Se sa t'ia thej fuqinë
e mendjes së tij
As me zotnat e njeriut
nuk gjeta gjuhë të flas
Mbeta t'i numëroj plagët
që m'i sjelli jeta
Ose ta vras gjumin
e ariut polar
Me frymën që i është zënë
vendit tim
nuk u pajtova
Ndoshta më kuptoni
për të keq
Kushtrimin
që e hedha sot
Bota e mendon
se veç ajo
duhet të jetoj e lirë
Mos u merrni ma
me lirinë time
Unë s'kam liri
pa popullin tim të shejtë
Fal gjuhës së tij
e mora emrin Agim
U bëra dhembje
e betejave të tij për liri
Dhe jetojmë së bashku
duke e ndarë të bardhën
nga e zeza
Edhe sa kryqëzime i kemi
për t'i tejkaluar
Në cilën betejë
do të kryqëzohet ashti im
Më duhet ecur
grimcave të atomit
Bota nuk u skuqë
kur ka ba paqë
në Shen Stefan
Më thuani si ta mbajë
një skuqje të tillë
Atëherë zoti im
do të më bën mëkatar atdheut
E dini tani
pse ju kam drejtue qiellit
Aty është Olimpi
i Lahutës se Fishtës
Pse Shqipnia duhet të jetë
e bashkuar
Për të jetuar e lire
Ose s'ka për të jetuar
e vetme kurrë ma
E VËRTETA
Më plagët e së vërtetës
jetova një mijë vjet
Ndersa populli im
jetoj dy mijë vjet e më shumë
Kryq e tërthor
i ramë botës se hiqit
Në asnjë vend nuk takova
fjalë si timën
Edhe nëse mbi stuhitë e ozonit
do e kërkoja
Sa keq për njeriun sot
që mendon se është i gjallë
Më parë vdes
Se sa ta thot të vërtetën
E mbanë si gjarpëri nën gurë
Sepse ende nuk e di
Se është burrë
Të vërtetën e kërkova
gjithandej
edhe kah sˊka njeri
Në Baba Tomor
dhe në Vargjet e Lira
Diku më thonë rri
Besa edhe në Lahutën e Malcisë
Tek Homeri i poezisë
Aty ku si relikt
mˊi ruajnë plagët
e Shqipnisë
Diellit dua t'i besoj
Fal besës që mbanë
Nëse ti e bukura e detit
Dritës së diellit
Më mirë së askush tjetër
Buzëqeshja jote i ngjanë
