Veç fjalën e çelnikosa
Kur më hyri në jetë
e s'doli ma kurrë
Në mbretëri më mori
I vura pik në zemër
E pagëzova engjēll
Me diellin e krahasova
Ngrohtësinë e saj
Më kot t'i kërkoja dikë
Që i ngjanë në besë
Veç buzëqeshjes së hënës
Askush tjetër nuk i ngjanë
Në luftëtare u shndërrue
Për t'i thënë perëndive
Ja ku jam rebelue
Për tokën që ma ndatë
Në dysh zemrash
Këtu jam për të qenë shqiptar
Me plis të bardhë
Për të vetmën Shqipëri
Të Gjergjit e bac Ademit.
FLOKU I SHEJTË
Gjithçka nisi me flokun tënd Eva
S'kishim frikë nga koha e krisur e Adamit
Edhe pse perandorët u bënë dashnorë t' marrë
Sa keq edhe pushtues mbretëreshash
Në një natë i kalova njëmijë nëtë t'përrallave
Ç'bëhëj nëse isha i vetmi krijues i muzeut t'zemrës
Apo një rrëfimtar i gjallë donkishotian
Eca me dhimbjen e njeriut besnik t'fjalës
Më çmendi fytyra e shpetimtarës së Otrantos
Për një çast shiu qetësoj stuhitë e plagëve t'shpirtit
Desha të bëhem perandor i dashurive venedikiane
T'i mundi bajlozët e jetës së ëndrrave
Për ty e bukura e detit
Treqind kalorës mirëditas ende presin
Të rinisen sërish legjendave të nusërisë
Nësë e duam përjetë bekimin e Gjergjit
Nuse të duam Erna e mbretëreshë për
hyjni.
10 korrik 2020 AGIM DESKU
T'SHEJTIT
Vendosa të shndrrohem në Baba Tomor
T'i kërkoj t'shejtit e shejtërisë sime
E di që në sëcilin varg të poetve janë
Tek unë kanë mbet veç fjalë e shtrejtë
Çdo ditë n'agim i rrefy e i rrem e i rrethuam nga dielli
Më bëhet dritë rruga nga do që shkoj
Peng vargu i mbetëm veç vetmisë sime
Rri në dritare tërë jetën t'kërkoj t'vertetën
Verbërinë e kushtëzoj së t'gjallë t'kam Titanik
Urrejtjen ia dedikoj vetëvetes sime
Pse i besova detit së nuk ma fundos t'shejtën time
Tani dua të hy thellësive titanikiane
Ta denoj veten pse e mbajta gjallë t'shejtën fjalë
Psenuk u bëra përrallë siç bëhet njeriu sot
Deri këtu erdha me t'shejtit e mi për n'liri
Më Gjergjin,Shën Terezen,bac Ademin e Rugovën
Kjo është bota ime që e mbaj në kujtime
I ruaj në gji të zanave për brezat që vijnë
Edhe sa herë flas me ta për historinë
Për betejat e fjalës që s'dinë t'kenë fillim as mbarim
Flas edhe për fytyrën e njeriut që ka mbetur n'pesë gishta të dorës
E kam vështirë pas tragjedisë së Tianikut
T'i fal dikujt dashminë e shpirtit të vrarë
Veç dua të jetoj si i marrë me kujtimet e t'shejtës së gjallë.
