Nata nxin,
gjithçka fshihet në errësirë
e ne heshtim të shurdhuar mes ngjarjesh,
pa ëndrra,pa asnjë iluzion si vdekja.
Ankthi i së nesërmes na mbyt
se Bota do vazhdoj të rrotullohet
në Universin e zi,
e vetmuar,pa shoqëri
e na dhimbset vetja,
na dhimbset ajo
e lutemi për të,për ne
e kërkojmë mëshirë
për ditët që do të vijnë
për shpëtim shpirtrash e rrahje zemrash,
që kobi të mos vijë asnjëherë pa lajmëruar.
Mjegullës botë
Symbyllurazi ecim rrugës së jetës,
rrëzuar jemi sa herë,
gjakosur e ngritur sërish
për të ecur
shtigjeve tona të përvuajtjes
mbushur lotë dhimbje
fatit tonë përherë në kryqëzim.
Vrapojmë për të arritur s' di ku,
ndoshta pavetëdijes tonë që na tërheq si lak
vëmendjeve të shurdhëta
për të paguar pafajësinë
e mendësisë së të parëve tanë
që i faleshin dhe një guri të vetëm,
harruar mes erës e furtunës që e brente nga pak
e thërmohej
bashkë me shekujt tanë plot plagë.
Tashmë, autostradat prekin vragat e tokës
e shkojnë Lindje - Perëndim
me sy mbyllur kërkojmë burimin e dritës.
Drejt rrezeve të reja,
që nuk përflakin ngrohtësinë diell,
por zemërimin tonë që vlon në gjak
e mendimeve të trazuara
që na shtyn mjegullës botë
labirinteve të së panjohurës sonë.
Detit
Në breg të detit luaj si fëmijë
mbi kokë qielli, kurorë dielli,
gjatësi valësh prehur shpirtit tim
në pafundësi humbet shikimi.
Paqe, në kufijtë e horizontit,
gjelbërim i shenjtë ishullit,
Era ngatërrestare trazon flokët,
e deti shpërthen në stërkala të bardha,
harruar pas teje, magjisë së thellë blu
dëshirës së heshtur, pragut të fundvjeshtës.
Të lutem
Të lutem,
mos ma shkul zemrën,
mos ma përgjak ëndrrën,
mos ma pre gjuhën e heshtjes,
se ndihem pranë Zotit,
e mbrojtur në guaskën e detit,
jam pika e lotit të ngrirë në kapakët e syve.
Nuk gënjehem më me fjalë nanuritëse
se besoj vetëm në peshën reale të fjalës në peshore
e kuptoj shumë mirë mashtrimin optik të botës virtuale,
por jam e pafuqishme si qenie
dhe zhgënjehem nga natyrat egoiste të çuditshme,
ndaj preferoj më mirë vetminë e madhe.
