Erë gruaje
Puhizë e për derdhur në dritëz të tufës së vet që vret
i rrëshqet ndjenjës së prillit të gruas ndërmjet
erë e lehtë mban pezull puplën e humbur në shkreti
E ndërlidhur herë në flokë engjëjsh të shfaqur aty
Herë tjetër në rreshtat e ditës së degëzuar nën vnjetë
Të vijë e të derdhet vetëtima e zjarrtë dhe e qetë
Midis lulesh të akacies në prillin me aromë të shpirtit
Kjo erë e lehtë ndër agime ardhur nga guri i malit
Vetëm pse era ta ngre fustanin e tejdukshëm me lule
Nënshkrimin tënd të ndezur e natyrisht të vërtetë
E unë ndoshta ta imagjinoj trupin lakuriq në një fletë
erë gruaje e fjetur kaq ndërmjet zjarrit dhe etjes së vet
Aromë gruaje
Kalonte mes gjërash secili send lëvizte nga vendi i vet
E bëja katër kat jastëkun dhe të flija pak ndërmjet
Prapë binte siluetë e njëjtë aromë pak e njohur gruaje
Përbiroj kokën ndër mendime të reja e natyrisht vuaje
Prapë dhe gjithnjë vjen mbi gjërat aromë gruaje
E takoj në shteg udhës së malit me kaça e boronica
E mbuloj kokën me jastëk natyrisht dhe vuaje
A është ajo e njëjta grua a ndonjë krijesë tjetër luaje
Mes qiellit e hapësirës së zhveshur deri në cica
Kjo erë gruaje është shpirti përherë i vetmuar pa ty
Ndërmjet zjarrit e të bukurës nga engjëjt luajnë në shi
E unë mes brigjesh të kërkoj ndër mjegulla në vetmi
Në mazhe të mëndafshta mes asfodelash aromë zjarri
Të parajsës në jallinë buzë lumi të zgjuar në etje malli
