Dje deri tek dielli shkuam së bashku me vapën
Nën hijen e gjethet të trëndafilit kërkuam pak freski
Sytë i lash jashtë për pak ujë me pi
Më e shue etjen e zemrës për më e gjetë të bukurën e humbur
Shëtita gjithandej qytetit tënd deri të lumi i bardhë
I pyeta valët e tij mos të kanë parë
U drejtova kah bilbilat që këndonin degë me degë
Edhe ata të kërkonin ma shumë së unë me këngët e tyre
Fjalët ç'm'u zunë në mes vete
U rebeluan dhe s'donin me u pajtue që ti s'je askund
Me zemrën komunikoja orë e çast
E vetmja që besonte së diku je e shndërruar në zanë
Më thoshte së tani e bukura është mbi yje
Ka të ngjarë të jetë bashkue me engjëjt
Lloj lloj fjalësh më vinin në mendje
Nëse je shndërrue në trëndafil të Kopshtit të Edenit
E di së në shpirtin tënd ruan në çdo kohë aromën e tij
Jeton me emrin ma te bukur në jetë të lules
Sot u zgjova me kujtimet se do të gjej të bukurën e tokës
Në aromën e trëndafilit aty më rri si mbretëreshë
Më duhesh për më krijue vargje të shenjta
Dhe ca gjethe trëndafili për Kopshtin e Edenit
Aty ku jeta është plotë dashuri venedikiane
Dhe orë e çast ku dëgjohen simfonitë e Betovenit
Vetëm këtu dua të jetoj me ty dhe atdheun tim
Të dytë më u ba çlirimtarë të fjalës së bukur të zemrës.
Sy me sy më u pa
Edhe sa kohë më duhet më i qëndru fjalës
në besë
Më ia pa burrërinë e saj
Se si ecim të dytë Rrugës së Kombit
A ka mbetur pak liri për mua dhe për ty
Ke ta pyes kur është koha për pak burrni
Të fjalës
Të ecëm i lirë në liri
Me krahët e pëllumbave
Me fluturue edhe mbi vetë lirinë
Me çlirimtaren sy me sy më u pa
E kurrë ma mos më u nda
E di mëkatin tim prej burrnisë
Ku i besova fjalës së dhënë
Më thanë je rebel
Një i krisur për fjalën e bukur
Nuk e di nëse ju ngjava gjyshërve të mi
Për të bukurën e tokës dhe detit
Jetuan të lirë
Për dashuritë venedikiane
Duhej pyet Seremben
Sa jetuan gjyshërit e stërgjyshërit e mi
Jetuan për të vetmen Shqipëri
Dhe për dashuri e tokën
E kanë lënë kokën.
Ai ecën me vdekjen
Kurrë s'kisha dëshirë të shkruaj
Për gjuetarin e shtrigave
Vetvetiu më erdhi
kur ia pava çfarë fytyre ka
Më i zi si vet ferri i Dantes
a vet djalli ishte
Liri i kishin dhënë shumë
a vetë e kishte marrë
As në Purgatorin e njerëzve të marrë
nuk ekzistojnë gjuetarë si ai
Pak dallon nga shekujt
e dhunimit të së bukurës
Ai ecën me vdekjen
dhe bëhet theror i saj
Kujtimet e tij m'i vrasin ëndrrat
edhe kështu të vrara
Në një kohë si e jona
Më mirë më i taku vdekjet
Se sa gjuetarin e shtrigave
Sikur i ka lenë fuqia perëndive
Pse lejojnë aktorë tragjedisë
Të luajnë mbi fisin tim të shtrenjtë
Natë e vetmja natë e fuqisë së tij
Në çfarë kohe jetojmë
Nën pushtetin e gjuetarëve të shtrigave
Vallë kësaj i thonë liri.
