Një herë një zogu i’a thyen krahët,
nuk arriti të fluturoi.....
Buzëqeshja u venit nga dhimbja që
ndjeu njerëzimi nga vrasja e Gjorgj Flloyd.
Një herë u tallën me vajzën që deshi ta
shpëtoi botën nga ndotja-Greta Thornberg,
dhe nuk kuptuan se po luftonin veten.
Toka u tërbua nga ndotja që i’a bënin
dhe një furtunë e madhe shiu u ngjallë
e morri gjithqka me vete,fatin e shumë njerëzve përpiu.
Kuajtë e harlisur endeshin nëpër shkrepa malesh dhe unë nuk pashë të reagoi njeri.
Kur bota u zgjua njerëzit panë se erdhi koha që ndryshimi të vret zemrat e
ndryshkura nga pangopësia, koprracia,
urrejtja,smira e zilia dhe një puhi e lehtë
përqafoi fëmijët e botës.
E unë vetë më vete thashë:A thua fundi
do te vi nga pesha e madhe që kjo botë
mban mbi vete apo nga gjëmimi i të pa
thënave të shumë pleqve e nënave
fëmijëve e zanave dhe euuu një fuqi si
stuhi më erdhi nga shpirti im dhe u ktheva
pas te shohë zogun pa krahë se si fluturoi
në imagjinatën e mendjës i fshehur në skuta duke bredhur me këngë vajesh lahuta dhe unë su tuta se intuita më tha:
Rri shlirë se zogu u bë engjëll dhe fluturoi
i lirë,ai pushon i qetë në parajsën e vetë.
