Krijuesja Marigona Kelmendi- Zekaj është e pranishme me sukses në fushën e krijimtarisë letrare shqiptare.Madje,ajo kohëve të fundit është mjaft e frytëshme shikuar në aspektin e kultivimit të llojeve letrare.Kelmendi sikurse edhe më parë shkruan thënie dhe poezi.Kohë më parë ajo botoi
“Rrugët ekzistojnë’’-Thënie-nga SHB “Meshari”, Prishtinë,2021 dhe,,Varg loti’’,poezi nga SHB,,Hieronymus’’ 2022 ,Klinë
Vëllimi poetik hapet me poezinë ,, Asgjë s`qenka e imja’’,një metaforë e përditëshmërisë se poetes ,ku gërshetohen shumë elemente të bazuara në perceptimin fillozofik e të konceptuar të jetës ,rrjedhës,frymëmarrjes,pengesave,krajatave dhe të gjitha peripecive të saj.Qendër e këtij ,,rrefimi’’është ëndrra si zemërbardhësi,ku përmes saj autorja mundohet ta sjellë të bukurën dhe ligjeron:
Sonte shpirtin tim
të pastër
Mbaje mirë
mos e lëndo
Bëjë atë që shpirti yt e do
Me shumë gjëra u rrethova
Sa rroba e sa shtëpi
Sa njerëz falco. –Poezia:Asgjë s`qenka jeta.
Në simbiozë me të është edhe njeriu dhe jeta e tij,që në njëfarë mënyre i ka specifikat e veta,të cilat e veçojnë nga tërësia e botës.Vetë natyrshmëria e e jetës së ëndrrës dhe e jetës së njeriut rrjedh bashkërisht,por edhe ndaras.E përbashkëta e rrjedhës së saj është e pandarë,ndërsa e veçanta specifikohet me rrjedha të dallueshmërisë dialektike,e pse jo edhe në mendimin e kuptimit filozofik,dhe ligjeron:
Sa rrugë pata në jetë
Sa s'dija kah të shkoja
Sa vuaja për të tjerët
Sa edhe veten e harroja
Sa nisa të ecëm
Në mëngjes mbetëshin
Vetëm ëndrra
Sot lash çdo gjë
I mora veç atë që doja
Shpirtin tim të pastër
Me dritën që kërkoja
Sot lash të gjithë
Lash lot e pikëllim
Sot e një muaj të gjithë flasin
Për shpirtin tim
Asgjë nuk është e jotja
Përpos zemërbardhësisë
Përpos fjalës tënde të bukur
Përpos dashurisë.
Por,megjithatë jeta e njeriut dhe e ëndrrës bashkëjetojnë dhe bashkëveprojnë poetikisht dhe figurativisht me sukses në vargjet e poezisë së Marigona Kelmendit Zekes.Kështu poetja dhe subjekti i saj i rrëfimit udhëton nëpër ëndrrat ,ku në fakt shënojnë stinët ,motet,epokat,vitet e historisë së jetës,një njëtësim që rrjedh duke gurgulluar ëmbël,ashtu siç janë motet dhe stinët në hemisferën dhe atmosferën e tokës.Marigona Kelmendi Zeka,kuptimin meditative dhe filozofik të jetës ,e merr në imagjinatën e saj me figuracion të bollshëm dhe të thellë.Ky kuptim rrjedh në vertikalen dhe në horizontalen e shtrirjes së mendimeve të saj,çka simbolizon natyrshëm rrjedhën e jetës.Ky shenjtërim nuk është abstrakt,madje ka shtrirje në hapësirën logjike,dialektike dhe filozofike të subjektit lirik .Prandaj ëndrra bëhet diçka e shenjtë siç është njeriu dhe jeta e tij.
Lexuesi i vëllimit poetik,,Mos lëndo pranverë’’,e kupton se brenda vargjeve poetja manifeston dhe mishëron nje shpërthim ndjenjash mbi shumë aspekte e dukuri të jetës,mbi shumë tema dhe motive që vazhdimisht do t῾i shkaktojnë emocione dhe ngarkesa mendore.Brenda poezisë së këtij vëllimi është derdhur një botë e pasur mendore dhe shpirtërore,që në mënyrë të lehtë shpreh mendimet dhe me vargjet e shkurtra,por të ngjeshura ,ku di të përqëndrojë vëmendjen e lexuesit në atë që do ta kumtojë.
Pas mbarimit të leximit të çdo poezie,në kujtesë do të na mbeten vargjet që kanë porosinë dhe shpalosin,ëndrrën,dëshirën,synimin,nostalgjinë,vullnetin,shqetësimin,brengën,lumturinë,optimizmin dhe aspiratat për çdo gjë të bukur,të mirë,të pranueshme për kohën,të arsyeshme dhe koherente në veçanti.
