E sjellim para Jush këtë antologji me një kënaqësi të thellë për t'i pasuruar bibliotekat e sentimenteve letrare me poema të jashtëzakonshme të krijuara nga një poeteshë e prekur nga flatrat e engjëllit (Ariti Gjini)), vepër e shoqëruar edhe me tre poetesha tjera nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës (Monda Hamitaj, Xhemi Nokshiqi Muzai dhe Merita Prenga). Janë vjersha dashurie të shkruara me zjarrin e zemrës, vargje meditative një tensioni të lartë sentimental.
Kemi thënë parapralkisht dhe kemi besuar gjithmonë se poezia është çelësi i universit, shprehja e bukurisë, e lirisë dhe mrekullisë. Poezia e këtyre katër poeteshave shqiptare është çelësi i shpirtrave të mëdhenj. Poezitë e Zonjës Ariti Gjini dëshmojnë se autorja është princeshë e frymëzimeve hyjnore: Aty ku dua të përcjell mall dhe emocjon dashurie/ Dhe gjithmon të dua si trëndafil i kuq dhe si aroma e një borziloku/ Për ty bëhem një zë i fuqishëm qoft dhe kur nuk më del zëri/ Dhe këto fjalët e mija le të fluturojnë deri në atdheun tonë/ Unë për ty dhe me vrap do vija ndoshta dhe më një kembë/ Që të të dhuroj atë dashuri që në zemër të mungon! (Trëndafil zemre)
Autorja ka karakter të fuqishëm, dinjitet dhe krenari. Ajo na dhuron një art të vërtetë, shpirtëror, të mrekullueshëm, porsi dritat e ylberit të kristaleve me ngjyra. Në vargjet e saj ndjehet një botë e rafinuar dhe një ndjeshmëri e madhe: Si zakonisht, kur shkoj për të pirë kafenë/ Shikoj tavolina, të gjitha plot./ Diku një tavolinë, bosh ishte atje./ U ula me kafenë që e mbaja në dore./ Nxora telefonin, për te folur./ Me dy vajzat, atje te vendi im. (Kur flisnim shqip)
Pason një pasion i gërshetuar me brishtësinë e emocioneve të saj, e ballafaquar me një lloj masiviteti të padeklarueshëm duke e përshkruar një opozitë universale me të cilën poetesha duket se dëshiron të arrijë përtej individualitetit dhe veçantisë së përvojës, në një zonë të universit absolut, atje ku na pret buzëqeshja e nënave tona: Gëzuar festën gratë e shqipes/ Kudo jeni nëpër botë/ Kush i ka nënat t’i uroni/ Mbushur me gëzim e lot/ Sot ka nëna të vetmuara/ Që nuk i kanë fëmijët pranë/ Disa janë dhe të harruara/ Vdesin me shpresën e tharë/ O ju nëna mbretëresha/ O ju gratë e vendit tim/ U dua sot të buzëqeshura/ U dua plot me gëezim! (Festa e nënave tona)
Poezitë e dashurisë kanë shkëlqime dhe pikëllime. Ariti Gjini është një vullkan emocionesh dhe ideshë. Në vargun e saj ballafaqohemi me energji dhe vitalitet. Vëllimi respektiv vjen para nesh si një fjalor i mençurisë. Autorja shkruan për jetën, për dashurinë, për atdheun, për botën dhe pavdekësinë. Shpresa e pavdekësisë nuk mund të bazohet vetëm në pasuri, por pikësëpari në shpirt, sepse investimi më i madh vjen nga shpirti. Poezitë e saj të përfshira në këtë antologji, dëshmon se kemi para nesh një ëndërrimtare me shpirt të florinjtë. (Bukuresht, Verë, 2022)
Ju jeni dashuri!
Gjithmonë u kam thënë se sa shumë u dua.
Dhe të gjithë ju duhët të më besoni.
Nuk ka më të thoni më doni apo s’më doni.
Se të gjithë juve, veç një nënë u bëri.
Se në sytë e mi, sytë tuaj i shikoj.
Tek e mbyll qerpikun, në mendje ju kam.
Dashuria ime, që kurrë nuk mungoj.
Dhe shumë do të ju dua, sa të jem gjallë.
Edhe pse jeni rritur, meraku më bluan.
Kur në telefon, përgjigje nuk marr.
Që këtu e kuptoj, që diçka nuk shkon.
Derisa marr përgjigje, telefonin s’ndal.
Sa shpejt ikën vitet , bashkë me jetën time.
Sa doja të ktheja, disa vite mbas.
Doja që t’u kisha, si dikurë fëmijë.
Kur ishit të qeshur, e ishit plot gaz.
Se jeni të gjithë, brenda zemrës sime.
Se ju kam si shpirti, brenda shpirtit tim.
Jeni rreze dielli, që gjithmonë më ngrohni.
Jeni dashuri, që nuk ka mbarim.
Po doni ju, kësaj mos i besoni.
Gjithmonë ju kam thënë se ju dua shumë.
Tani po jua shkruaj, edhe në këtë letër.
E kam të vulosur, i vura dhe vulë.
Se mami u ka si drita e diellit.
Në sy ju shikoj, të gjithëve me rradhë.
Dhe ngre kokën lart, e shikoj nga qielli.
Dhe i lutem Zotit, për ju të m’i falë!!!
Trëndafil zemre
Si një trëndafil ti je mbjellë në zemrën time
Është një ndjesi e një nxehtësie si në shkretëtirë
Gjithmon jam munduar të sjellë ditë të bukura dashurie
Dhe bëhem hënë që në shpirt të zhduk atë errsirë
Se ti për mua je si flladi i freskët që sjellin valët e detit
E unë për ty bëhem peshkaqen kaloj edhe një oqean
Unë në zëmrën tënde kam hedhur spirancën e rëndë të një anije
E ti para meje dua të qëndrosh i fortë si një Luan
Këto vargje që po shkruaj kanë aromën e një besnikërie
Sikur dhe të kaloj dhe në urat më të larta të New Yorkut
Aty ku dua të përcjell mall dhe emocion dashurie
Dhe gjithmon të dua si trëndafil ikuq dhe si aroma e një borziloku
Për ty bëhem një zë i fuqishëm qoftë dhe kur nuk më del zëri
Dhe këto fjalët e mia lë të fluturojnë deri në atdheun tonë
Unë për ty me vrap do vija ndoshta dhe më një këmbë
Që të dhuroj atë dashuri që në zemër të mungon...
Kënga e jetës
Jetojmë të gjithë në një realitet të pashpresë
Ku njëri lind, e tjetri vdes
Ku njëri qesh, e tjetri qan
Ku ndahesh me nënën e me babanë
Ku njërin e ke mik, e tjetrin armik
Ku njëri të thot "eja, tjetri të thot "ik"
Ku njëri të do, e tjetri s’të do
Ku njerëzit të thonë ,,po deshe jeto”
Ku jeta dhe vdekja qëndrojnë aq pranë
Ku kokën të nxjerrësh, shumë njerëz të hanë
Ku zhgënjehesh gjithmonë nga kjo jetë e shkretë
Ku nuk e gjen dot ku është e vërtetë
Prandaj o njerëz merreni jetën si t’u vijë
Harroni inatet dhe hiqni mëritë
Përjetonie jetën në harmoni
Falni mirësi. falni dashuri
Flisni ngadalë dhe me butësi
Ndihmoni njjerëzit në vështirësi
Mos bëni dallim në rracë e në fe
Se jeta është e shkurtë për të gjithë ne!
Myzeqeja ime
Unë jam bijë myzeqare
Ta dini jan njerëz të mirë
Të presin me buzë në gaz
Ta çojnë kafenë e rakinë
Myzeqeja vënd i bukur
Fushat plot me të mbjella
Atje ku prodhohet buka
Ku blegërin qengji e delja
Ah kur zbret në Myzeqe
Të shikosh fusha edhe kodra
Çdo mëngjes mbushur me njerëz
Janë punëtorë, i njeh gjithë bota
Për mikpritës mos më thoni
Kush të dojë le ta provojë
Dalin të presin te dera
Mirëse na errdhët thonë
Në është darkë apo është drekë
Tavolina mbushur plot
Mishi engjit dhe rakija
Nga një këngë e këndojnë
Moj e bukura Myzeqe
Në çdo stinë çdo gjë prodhon
Popullin tim që e kam atje
Asnjë gjë mos t’i mungojë.
Mirëse errdhe
moj pranverë!
Mirëse errdhe moj pranverë
Më prure gjithë bukurinë
Diellin, hënën, yjet, qiellin
Lulet, barin, gjithësinë
Bashk më ty, errdha dhe unë
E qeshur dhe me plot gëzim
Do t’i mbledh lulet e bukura
Do të ta falë tërë dashurinë
Pemët kanë filluar të çelin
Bari rritet, jeshilon
Lule të bukura gjithandej
Bukuri që të gëzon
Mbushur pemët plot me zogj
Pylli se ç’më jep ushtim
Por bilbili kur këndon
Është muzikë për shpirtin tim
Ooo, sa e bukur është pranvera
Çdo vjet sa me mallë e pres
Të shohë diellin, hënën, yjet
Kur në qiell shpërndahen retë
Bukuri e rrallë është këtu
Por asgjë nuk më shijonë
Porsi lulet e vëndit tim
Janë’ilaç që më shërojnë.
Malli per vendin tim
Djersët e ftohtë ma mbuluan trupin
Lot të nxehta m’u bënë lumë
Për pragun më digjte malli
Për fëmijët që lash në gjumë
Atë natë... ndaj në të gdhirë
U nisa për rrugë të gjatë
Zemra qante e lotonte
Lart në qell një re e zezë
Mu duk si shi me rrebesh
Ato ishin lotët e mi
E heshtur me kokën mbas
Nga syri loti s’mbaroj
Për çdo gur më ka marrë malli
Dhe për bacën plot me fruta
Vendi jot të duket përrallë
Si në male e në fusha
Atje kam fëmijët e mi
Kam dhe motrat edhe vëllanë
Kam nënën kam dhe babanë
Se aty është vëndi im
Ku kam qarë për herën e parë
Aty kam tërë dashurinë
Ku dua të qëshë më mall
Ku kam lën gjithë pasurin
Punova një jetë të tërë
Lash djersën e lash fuqinë
Shumë herë vetëm rri e mendoj
Si do vejë kjo jetë e shkretë
A do kthehem ndonjë ditë
A do më dalë shpirti këtej
Zotit shumë i borgjërohem
Të më jap shenjën e parë
Që të shkoj në vëndin tim
Atje shpirti le të më dalë!
